Netgedichten

netgedicht (nr. 52.374):

rode wolk

een brand boven
het land
fier aangezogen
uit stille lucht
een gesloten vuist
zacht doorgloeid
diffuus geplant
als onnozel kind
zonder wat schuld
tam wachtend
op meer wind

de schroeirand van
vuur gaat verborgen
onder een dampige
bank ernstig zeker
in diep verlangen
gelegen

blijven hangen vol
lome gedachten
herinnering aan een
gestilde vonkenregen
vuurwerkexplosie
tintelende damp
salvo van een peloton
uitspattende lichtkroon
verdedigend bastion

maar het is een wolk
ongenaakbaar de adem
inhoudend
die niet naar je omziet
uit groot vertrouwen.