Alle inzendingen over rotte appels

Soms Soms doet het leven mij pijn Nouja het leven… De mens De mens doet mij soms pijn Niet ieder mens Maar ik geef toe dat er een aantal rotte appels tussen zitten Rotte appels die mijn leven een stuk zuurder doen smaken Door mij telkens een geniepig duwtje te geven waardoor ik onderuit val Onderuit in mijn zelfvertrouwen Onderuit in mijn…

Toch kroop je Samsoms rotte appel in.…

Ze hebben me vaak niet begrepen en dat begrijp ik maar al te goed want ik ben een ‘rotte appel’ niet letterlijk maar figuurlijk een appel op weg naar totale vergankelijkheid een rode van oorsprong, een roodgloeiende hoogstens nu nog wachtend in de compostbak om als mest nieuw leven te laten ontstaan want voor je iemand of wat wilt kunnen…

Ik accepteer de oppervlakkigheid van het leven -De rotte appel van mijn revolutie Aanvaarding leidt tot geluk Weer een stap verder qua evolutie? Met wat suiker smaakt hij me te goed Diepgang wordt als zout gemeden Triest is het besef dat zoetheid moet Om door te gaan, dwars door dit heden…

De tafel is gedekt met een gesteven laken damast - zo lijkt het - aan de glans te zien ik serveer een schamel maal droog brood gekookte rijst een rotte appel pindakaas mijn gasten smullen van de culinaire kunst en jubelen mij maanden later nog hun verrukking na…

De staat lijkt ons een fruitschaal te offreren Beladen met wat wrede, wrange vruchten Ik kan die zure druiven niet meer luchten Die rotte appels, die gebakken peren! Toch ben ik, diep vanbinnen, zeer tevree Sinds Prinsjesdag doe ik voor ’t eerst weer mee…

twee watjes sneeuw boven’s honds ogen - zijn hesje sneeuwvlokkentapijt zijn hond is niet te houden - sneeuwdolheid de beste buren hun sneeuwvlokken vermengen zich met de onze op de rustbank - mijn roggeboterham - een sneeuwvlakte in de poedersneeuw een handvol rotte appels - hmmmm – smoutebollen…

rotte appels dorre takken onder herfstig bladerdek nieuwe noten doodgevallen in natte aarde bij het hek vele kleuren kiezelstenen roggebrood met katenspek keukentafel vogelkooi en aan humor geen gebrek bergen sla rode rozen ouderwets cassettedeck langgeleden nooit vergeten warme deken stapelgek…

De rotte appels rolden zo van de bomen, rijpten nog een hele zomer na en haar polsen bleven de drempels over glijden. --------------------- uit: 'Zone', 2005.…

zeggen hoe het niet meer moet met je grote mooie hoed dansen in het hoge riet meneer de vuile hypocriet want je woorden snijden laten mensen lijden je mes staat weer op scherp in dit gevoelig onderwerp je laat je eigen wereld draaien door roddels rond te zaaien maar je oogst kan wel mislukken en dan kan je rotte appels plukken gelukkig…

Starend in de zonnespiegels van de Maas bengelen tranen aan de kaken van een dwaas Mijn lief mijn schat, jij rotte appel van mijn oog borende meelworm die mij bedroog Knagend aan schillen vlees en een toereikend klokhuis maalde jij onvermoeibaar zielendeeg fijn tot hatelijk steengruis Palingen in kadaverkamers verdringen voor herinneringen…

appel waar straks niemand meer van eet en wat straks het ergste is dat men het totaal vergeet ik praat, ik fluister, ik schrijf want 's nachts wil ik slapen ik geef me zelf de benodigde rust want zij, zij luisteren gewoon niet…

Morgen als het lente wordt vlecht ik voor de wereld een biezenmand, waarin rotte appels zullen verdwijnen, een voorwaarde voor een duurzaam bestand.…

appels aan de bomen in de lanen Door de wind en zure regen weggespoeld De met chemicaliën bespoten bomen In een donker groen dicht vergezicht De stem van de dichter bij kaarslicht Op schrift een vergezicht van klonen…

appels aan de bomen in de lanen Watten wolken in blauw met strepen en banen Met chemicaliën bespoten bomen Het donker groen dicht vergezicht Het geschenk voor de dichter bij kaarslicht Een stoel met houtworm afkomstig uit 't boudoir.…

waarvan de rotte appels niet willen vallen, wortelend in een mand van nooit gekiemende verzen is het moeilijk keren in een vastgeroest tijdssyndroom. het laatste afscheid vooral moet blijven daar waar het nu is eens zal ik hem toch ontmoeten om mijn laatste streken af te leren.…

Morgen, als het lente wordt vlecht ik voor de wereld een biezenmand waarin rotte appels zullen verdwijnen, een voorwaarde voor een duurzaam bestand. Morgen, als het lente wordt maar, wat die ik vandaag nog in de sneeuw, morgen lijkt nog steeds een eeuw en worden ondertussen weer andere groeicijfers over mensen uitgestort.…

Morgen, als het lente wordt, vlecht ik een biezen mand, waar mijn hoop de rotte appels laat verdwijnen en uit de loop van elk geweer rozen zullen bloeien, garantie voor een duurzaam bestand.…

fruit Alleen de rotte appelen moeten eruit Zodat het volk weer kiezen mag Verschillende van de LPF veroorzaakten deze ellende Hoewel het kabinet Balkenende kwam met goede dingen Moet de LPF nu echt een toontje lager zingen Dus, na verkiezingen, wel weer een (nieuw) kabinet Balkenende…

Je ogen glinsteren als kristal, Je lichaam strakker dan strak, Maar je karakter zo rot als een appel.…

appelen, zij die arbitraire dogma’s opdringen aan anderen, als een etterende zweer, of vuil onder een kleed; ze was bang dat dat nimmer zou veranderen, maar ze voelde dat er nood was aan rust en vrede, de mensen waren op: moegestreden, zij zou er zelf wel voor zorgen, en niet morgen, nee nu direct, heden, met haar eigen warm kloppend hart,…

Als wij thuis Trump en Johnson gaan bespreken - ik kan hen beiden prima imiteren - Komt zij weer met die appels en die peren Niet vergelijken? Kom nou! Uitroepteken! Op rotte peertje lijkt de grootste knurft De ander op een appeltje met schurft…

alsof de lucht audities houdt voor de ultieme meeuw, alle tragere, grauwere zal laten neerstorten elk ogenblik, daar rekenen we ergens op een onwijs gave appel die plots voor ons ligt met klem, met 'ik-word-terstond-rot-tenzij-je-schreeuwt- dat je-totnogtoe-alleen-appels-bij-benadering-at.…

Het ruikt er wee ook naar appels, citrusfruit Naar vis uit zee in hete olie gebakken Fruit met rot ligt al in de goot Mussen doen zich te goed aan kruimels brood Ze zijn er even uit, de vrouwen Hun tassen zwaar en meest van plastic Ze zullen niet rouwen als de tassen kunnen worden neergezet voor een roddel of een gesprek…

Het is er nu, die vergankelijkheid die zo kan rotten op de grond appels die niet ver van de boom vallen we vinden er ook bodem aardse van onachtzaamheden na zwoele zomerse winden ontdekken er weer eikels zijn gevallen door koude het intieme van de nacht houden van zijn regens regelmatigheid van zwijgen tolereren stormen en dromen…

ook lawines worden steeds groter naarmate erosie meer vat krijgt op het gesteente de oppermachtige rots heet graag massief maar als de verbondenheid verdwijnt kiezelt alles bergafwaarts kwadratisch neemt de snelheid van dit proces toe met vocht en vorst als actieve daders in vriezende nachten met slang en appel legitimeert…

Ik heb een hart van appel met rode randjes licht beschadigd met kleine stukjes zacht gedeukt. Ik heb een ziel van appel gegroeid door warmte gebeten door indringers. Ik heb een huid van appel schrammen van het vallen schimmel van het verouderen. Ik ben appel af- gehandeld.…

Ik lig hier in de fruitmand helemaal aan de rand. Naast me ligt een banaan. Een banaan? daar heb je niks aan. Ze zijn te lang, ze kijken uit, hoog boven al het fruit. Als ze nu eens iets zouden zeggen, kon je vragen hoe ze daar beneden hun brood beleggen. Misschien kan hij het zien? Misschien…

Besmeurde kinderhanden Nagels zwart omrandt Diep in straten daar verzonken Niemand die om hen rouwt Flakkerend kaarslicht Verwarmen ogen koesterend Gesprongen koude handen Tot disk ontvouwde krant Glinsterend getooid Belemmerd het zicht Met ijzige witte parels In het schamele licht De kou dreigt te winnen De appel zeven parten…

Wat lees ik nou, Is ze een appelvrouw ? Maar een onderdeeltje, Appeltje zonder steeltje, Zoals de schepper het hebben wou.…