Alle inzendingen over samengaan

zieleroerselen maak ik een vrije val omgeven door duister Waar niemand komen kan en woorden weinig zeggen waar langzaam het licht door liefde wordt ontstoken Diepe emoties vullen mij in ongesproken zinnen waar lief met leed samenvalt in het ogenblik van weten Dat pijn zo zacht kan zijn en vreugde in verdriet verandert waar zwart en wit samengaan…

langzaam glijden hier de uren in een bestaan waarin het spreken al bijna onmogelijk het lachen ongehoord is het zwijgen een ziekte een bestaan waarin de nachten wakend worden doorgebracht wachtend op wat niet komt dromend van rumoerige trottoirs en teder geruzie onder de bruggen langzaam sneeuwt de voortuin vol en een vreemd samengaan…

harmonieuze gedachten met raakvlakken in een gedeeld interessegebied zonder het bekende vuurwerk was iets kortgesloten waardoor verbinden geen optie liet een nieuwe start volgde de flauwe lach maar sloeg niet aan in overlevingskracht ogen formeerden de kring handen zochten elkaar vlochten stilte er midden in wij genoten totaal samengaan…

De tijd dat wij elkaar niet kenden en niet wisten van elkaars bestaan is haast niet meer voor te stellen omdat wij zolang samengaan Als ik kijk in jouw lieve ogen je zie, je voel, heel dicht bij elkaar dan durf ik heel voorzichtig te denken we blijven echt altijd een paar Want doordat wij al zolang één zijn ben ik echt nooit meer alleen…

In het noorden een stille tocht de rook trekt als nevel voorbij de zon breekt door en kan best samengaan met hoogwaardige magische natuur en alles wordt weer licht.…

brede regenboog bestormen sterren de hemel windt wolken om je slanke vingers tijdens hun vlucht door de lucht armen dirigeren het licht van de zon in schaduwen die komen en gaan jij maakt ruim baan door het fluisterend leven jouw sprankelende stem mee te geven met je lach beziel je ons hele bestaan laat warmte en liefde in geluk samengaan…

langzaam glijden hier de uren in een bestaan waarin het spreken al bijna onmogelijk het lachen ongehoord is het zwijgen een ziekte een bestaan waarin de nachten wakend worden doorgebracht wachtend op wat niet komt dromend van rumoerige trottoirs en teder geruzie onder de bruggen langzaam sneeuwt de voortuin vol en een vreemd samengaan…

als een fonkelnieuw beginsel hangt als gesponnen suikerspinsel het ochtendlicht tussen de bomen de draden zo precies geweven als in een ragfijn spinnenweb de puurheid overvalt me, ik heb het zo nooit eerder waargenomen het teer verspreide licht herken ik uit een voorbestaan waar eeuwigheid en tijd als vloed en ebbe samengaan ik ben een…

strooi dan uit mijn as en laat me weer samenzijn met wie ik ooit eens was je weet wat ik bedoel gun me toch dat weerzien dat symbolische gevoel ach ik weet het is illusie het weer graag samengaan ontstaan uit mijn confusie de eenheid die we zijn geweest wat zou het toch mooi zijn ik weer samen met meerder trouw hondenbeest strooi…

eenheid door te kijken naar elkaar waar eerst vergelijken merkwaardige boventonen voert drijft het spel van geven en nemen op merkwaardige stromingen een totaal onverwachte kant uit zelfs onvertogen woorden hebben wij tijdens hun werkjes nooit kunnen horen zij wisten dat wit hun bron was geworden waartoe alle kleuren in samengaan…

tussen je warm bloeiende bloemen vond ik soms de prijs die wij betalen voor doorzichtigheid waar leven sprankelt in balans is kou de andere kant van het altijd groen tropische land er bestaan geen ruikers ijsbloemen geplukt uit permafrost soms schildert strenge vorst buiten ze strak op onze ruiten samengaan belemmert groei…

ik was blij met mijn gezicht het was een warm en blij licht als ik in de spiegel keek ogen die sprankelden en een lach die schoonheid in samengaan verankerde toch ging het dramatisch mis in een niet van tevoren aangekondigd ogenblik mijn draaiboek miste wat luttele seconden voordat ik mij had hervonden na een kleine…

tranen, tientallen Om te uiten Waar ik de woorden niet voor vind Laat ik ze maar vloeien En huil ik als een kind Nooit had ik verwacht Dat dit mij pijn zou doen Omdat ik mijn ogen open En niet meer wil zijn als toen Niet wil zijn zoals ik niet ben Als vluchtweg of als manier om te vergeten Ookal doe ik het niet bewust Het zou niet samengaan…

de witte dagen zijn voorbij gegaan in groen en rood nog kerst de boom herinnering in wat zich eens in sneeuwrijk aanblik bood zij piekt een nieuw begin in weer een oudejaarse dood het vuurwerk wordt groots mag ik je hand in deze dagen met samengaan de tijd even vertragen in gedachten over ons vuurpijl maar verlangen zodat niets…

't Leven, alsmede de dood staan heel dicht bij elkaar Ze zijn elkaars reisgenoot en zijn daarom ondeelbaar Hand in hand samengaan zonder angst zonder vrees Erkennen elkaars bestaan en zijn soms elkaars logés Dood is enkel de drempel naar ons eeuwige bestaan Stap in de tijdloze tempel waar ’t aardse is afgedaan Leven is intens samenzijn…

hij wordt door liefdevolle gedachten vervuld en door onmogelijke verlangens geplaagd vergt dit van hem een onmetelijk geduld en is dit verlangen zeer gewaagd kan jong en oud wel samengaan, dilemma's spoken door zijn hoofd zou deze liefde mogen bestaan als hij haar van haar jeugd berooft?…

vernedering verdiend streelt het je eergevoel bekijk je naaste eens een keer alleen een snelle blik doorvoel de ergernis, die in hem/haar is bespreek het met gevoel bekijk je naaste nog een keer de bron van alle goed de liefde,die hij/zij hebben moet ligt binnen jouw bereik bekijk je naaste nog een keer de opbloei is gestart het samengaan…

Nog voel ik soms uw borst tegen mij aan, Uw knieën aan mijn knieën, schoot aan schoot; Een vlinder die zijn vleugels samensloot, Kan met zichzelf niet nauwer samengaan.…

Mozart, Beethoven, Als luisteraar je eraan laven, woorden tekort om te loven dit samengaan van componist en orkest; de dirigent doet 'slechts' de rest.…

we gaan elkaar ontmoeten vreemden in een nieuw gedicht schermen maken deze afspraak ze beloven ons een nieuw gezicht ogen zullen zielen raken lichamen elkaar verstaan het schuchtere verlegen zijn zal ons ontroeren in ooit samengaan jij zult mij gaan bekijken met een lach op je gezicht je stem zal mij met woorden prijzen jij weet waarvoor…

samen in gedachten zag het wachten in bewegen ogen spraken met een lach stilte bleef zo achterwege eventjes de handen vast in aandacht overwegen een enkel woord of een gebaar gaf richting aan hun leven samengaan was sprakeloos in weten wist geluid een snel vergeten want passie deelde dan de lakens uit gevoelens paarden zich tot…

waar stekeligheden opdoken kon jij hun scherpe kanten benoemen kregen zij na verloop van tijd het patina van zoenen jij maakte geen onderscheid in mannelijke en vrouwelijke zijden door die te benadrukken raakte je hen beiden wakkerde hun verschillen aan ondergroef ongewild de basis waarop zij ooit probleemloos zouden kunnen samengaan…

zwart hoor ik gewichten grommen als ik op het bankje zit laat mijn spieren zachtjes brommen in een soepele lift niet de grote confrontatie ga ik aan bouw alles op in samengaan wij praten over cardio en kracht circulatie en de grenzen onderhouden zo met liefde wat we hebben in dialoog met andere mensen door sport besef je wie…

ik leg het mozaïek van mijn leven nog steeds onvolledig veel ballen en scherpe hoeken soms vloeien lijnen verdriet vaak heel euforisch maar stilte doet vrolijkheid teniet in afscheid zit al het gemis dat eenzaamheid strikt jij danst kleuren ik ga voor symmetrie in samengaan jouw visie geeft weinig groen licht beperkt in…

Diepe verbinding laat harten hopen stralend ontvangend en puur haar hete schoot vouwt zich open een teder intiem feest en vreugdevuur ontvangen en geven dansen briljant in een ritmisch samengaan hand in hand.…

waar onweer en storm altijd gedonderd hebben strijden zij nu voor hun bestaan het samengaan is verleden tijd krachten zijn cumulatief en de pijn die aarde lijdt is onbeschrijfelijk tot dood is bijgeschreven geen secondanten de handlangers zijn gevlucht want de overmacht heeft alles uit de kast gehaald bij het constant weerlichten…

Het had altijd bestaan, het was een samengaan zonder ook maar enigszins te vergaan. We zijn in de tijden nooit losgegaan...…

haar entree was al een wonder want het licht van haar ogen weerkaatsten liefde en warmte uit het privé vermogen van iedereen want men herkende zichzelf zonder nare trekjes en eigenaardigheden dat samengaan voelde op een bepaalde manier zo buitengewoon prettig dat van heinde en ver men dit als een soort bedevaart mee wilden maken…

de gedekte tafel als het lachen en de vriendschap ik ben heel gewoon en ik hoop dat jij gewoon bent dat er in jouw ogen geen afkeer is ik ben een van het publiek het gewone publiek dat 's avonds naar buiten stroomt overal en hier in het bizonder hier en nu want als er geen hier was dan was er geen nu ik ben nu en jij bent hier laten wij samengaan…

Melkweg op de muren zweven sterren en in de diepste laag fluistert het licht de geborgenheid tussen jou en mij een tederheid om te proeven ons behorend zoals de rode heuvels op de maan en een meebewegen buiten grenzen om uit te kunnen breken, de nacht toe te laten langer te blijven stijgen in het ruisend laaien van het leven het samengaan…