Netgedichten

netgedicht (nr. 64.065):

Eindige illusie

als een fonkelnieuw beginsel
hangt als gesponnen suikerspinsel
het ochtendlicht tussen de bomen
de draden zo precies geweven
als in een ragfijn spinnenweb
de puurheid overvalt me, ik heb
het zo nooit eerder waargenomen

het teer verspreide licht
herken ik uit een voorbestaan
waar eeuwigheid en tijd
als vloed en ebbe samengaan

ik ben een eindige illusie
in de schoot van het heelal
een bladknop die pas bloeien zal
in de eeuwigheid van het AL

en stiekem, bijna onbewust
stelt dat me nagenoeg gerust.