Alle inzendingen over satelliet

Maar zou men bij dat microdetecteren met hulp van satelliet, van wijk tot wijk, niet ook in China hebben kunnen leren dat niets ontsnapt aan 't alziend oog Eye in the Sky van verrekijk?...…

voortleeft, wat recht geeft aan volstrekte zinloosheid en daaruit haar zin ontleent, zelf de navelstreng door te knippen tussen de geboorte tot op dat moment te kiezen als de rek eruit lijkt, de grip niet te verliezen waaraan ik was gehecht, maar los te laten in een gewichtloze ellips, als de maan z’n vaste baantjes draait als satelliet…

Ik zie haar weer staan, de halve Maan Ook een Satelliet, gestaag volgend haar baan En daar, haast niemand die het ziet een Meteoor, verdwijnend in het niet Vreemde krachten trekken er in het Heelal Krachten die wij niet kennen, en er nooit aan wennen Het Heelal, waar je ook kijkt, Sterren zie je overal Ze leven…

Ik heb iets heerlijks, fantastisch en nieuws ontdekt Je kunt ook via mobielen, computers en satellieten zonder te morrelen of te knoeien aan je zelfrespect ‘n ander van je liefde of genegenheid laten genieten een simpel zinnetje, plaatje of gewoon een teken kan bij degene warme gevoelens doen ontstaan vanbinnen een stiekems vuurtje doen ontsteken…

Drink een slokje, maar blijf zitten kruip dichter bij je zon, als je een satelliet bent gebruik je hoop als een sabel geef de wereld blindelings op of doe je schoenen uit onttover jezelf nu beetje bij beetje stap uit je kleertjes zonder dat iemand het ziet werp dat omhulsel weg tegen de spiegel houd jezelf bezig, stel je spiegelbeeld vragen…

noch bedreven in de kunst van mensenwaarden grossieren in geld en goed door de ratio gedreven Food & drink retail verslaafde kunst & kitsch cultuurbarbaren geen exit of way out voor hen, de laatsten der aardmohikanen No future in outopia van hotel California omgekeerd hun wereld glas en blik en overal drones in plastic soep en satellieten…

gevoed en gelaafd aan eindeloze woorden, dansend langs de woordeloze einders, onzuiver trekt een satelliet zijn spoor langs Grote Beer en Poolster, in geluidloos, zilver blinkend metaal, nu alle vogels zwijgen, geen ritseling geen bladerfluisteren meer, een stille nacht, terwijl met een helder, zilvereren silhouet, de blinkende maansikkel…

Zinderend noemt men de liefde, groots, waarbij ik mij als een eenzame satelliet - in een verre schemerzone - aan de hemel hecht Slechts een komeet of een monoliet, doorklieft een schijnbaar leeg heelal dat ontstaat of valt, roteert en knalt uit ‘s Mysteries schoot Hier heb ik jou gezocht, gesmeekt om Venus’ grote gunst nog liever dan dat…

aardappelakker ontelbare rijen rechte bedden in de schuine schaduw van zichzelf wachten op het geruisloos scheuren door vermeerderen van één naar elf met gsm en satelliet gepoot in omgewoelde rulle aarde kunstig gevormd tot ruggen het onkruid is vooraf gedood petatten zullen hier nu groeien tot extra…

Omdat zij kunnen neerkijken en wij kunnen opkijken, naar vliegtuigen en satellieten die het blauw doorklieven en de lucht tekenen alsof het leven van hen is. ------------------------------------ uit: 'De poëziekrant' nr. 4 2017.…

hoofd omhoog ondanks alles zingt zij haar dapper lied steeds het betere hopend dat eens haar wereld keren zal toch lijkt het telkens weer dat ze nergens schuilen kan dat geen plek te vinden is waar zij en haar kroost veilig zijn steeds blijft zij vertrouwen dat als alle dingen onder de zon zij de weg naar het licht vinden zal zoals de satellieten…

Zij staat als een stem in het licht Breekbaar stralend als een satelliet Een jonge bruid is zij Die in haar kleed van rook en blauw schijnsel met de nacht paart in een eindeloos geven zij aait de donkere stenen beelden aan tafels illusies in het hoofd zuigt de lucht uit hun longen om akkoorden en cadensen hun eerste ademtocht te geven…

strelen van de snaren door onze formidabele Janine, molto appassionato, muziek vult de oneindige ruimte tussen god, die niet bestaat en mijn ziel, die machteloos poogt zich te verankeren in dit aards bestaan en vergeefs zoekt naar exacte wetten, naar waarheid, naar reden, naar gekende oneindigheid, ik stond op mijn balkon en zag hoe een satelliet…

glas, wij zijn de filosofen, wij snappen steeds beter waarom de wereld zo simpel is, in onze ogen draait ze slechts de minuten, uren, dagen, maanden, en de zon verwarmt haar huid en hart, haar zachte buik, dan flitst de komeet en verlicht het onverwachte, dit werelds heelal is vol zwart met zilverglans, wij observeren de dronken tochten van satellieten…

Ze, we gaan de mensen allemaal chippen dan worden we, ze net als alle kippen allen in een grote wereld-leef-leg-batterij 'hutje bij mutje', zij aan zij, 'chippie' d'r bij Dan zij we stukke beter, altijd te controleren met de nadruk op leren, studeren, respecteren wie niet snel en goed vordert, zinvol groeit wordt door de satelliet vaker…

te midden van immens gebied het oneindige zilte natte riet was eens het brakke Nederland gelegen tussen veen en zand de terpen en de wieren en prooi voor wilde dieren er woonde nauwelijks ene mens zo uitgestrekt tot aan de grens van wat hij niet bevroeden kon totdat hij van het water won *** ons land heden in kaart gebracht door satelliet…