Netgedichten

netgedicht (nr. 14.144):

cantate (misty)

Zij staat als een stem in het licht
Breekbaar stralend als een satelliet
Een jonge bruid is zij
Die in haar kleed van rook
en blauw schijnsel met de nacht
paart in een eindeloos geven

zij aait de donkere stenen
beelden aan tafels
illusies in het hoofd
zuigt de lucht uit hun longen
om akkoorden en cadensen
hun eerste ademtocht te geven
en kijk
ze ontwaken
als wonderschone creaturen
hangen zij met draden aan haar lippen
als marionetten buigen zij voor haar
kronkelend naar haar impulsen

de nacht
begint grijspurper te blozen
beseffend dat dit slechts het begin
van hun paringsdans was
zwart en groot richt hij zich op
de schimmen als steun onder zijn armen
als een ervaren minnaar
maar toch verbijsterd hoe zij leid
kristalzacht en fluweelhelder

niet veel later beginnen
de ademlozen nieuwe dromen te baren
destillaten
van de uitdovende creaturen
die haar mond nu vullen
haar overstijgend als rokende
smeulende klank
fluistert zij haar hoogtepunt
dat klein extatisch neer-nevelt
in het kunstdonker

nu zij beduusd haar kleed aflegt
ziet zij maar zichzelf
ijsblauw legt zij de versteende tijd
op tafel
hongerend naar herneming