Alle inzendingen over schimmen OR de tijd OR voorbij

horrorshow in het theater van de backstop van de brexit aan de Thames als Belgische bonbon met Brussels logo haar pleidooi, een voorstel slechts, een schamele fooi werd weggestemd en weer verdween een broze Brusselse praline - papieren tijger in een kooi Hoe nu verder, is de vraag die thans weer op de lippen brandt in Brussel, brexit or…

Er wordt gezegd dat de tijd vliegt Maar wij zijn het zelf die langs de tijd vliegen. De tijd blijft wij zijn het die gaan...…

Een vrouwenquotum: ‘k zie de bui al hangen Want zelfs hier op gedichten punt nl, vind je meer mannen, nou dan weet je ´t wel. Een grote kans dat ik straks word vervangen. Twee op de zeven hier bij snelsonnetten Ik moet verdorie heel goed op gaan letten.…

terugdenkend aan de tijd van strijd terugdenkend aan het leven ik zit op een veld van schimmen vriend en vijand liggen hier te rusten ver van de plek waar ik zit beven ver van de eenzaamheid van het bestaan ik lig hier op een veld van schimmen huilend over hen die vielen hopend op een tijd van strijd hopend op een eind aan deze eenzaamheid…

spreken kan dan het verstand Druktemakers voor de winkelpuien Witte sneakers hoppend in de rij Voor damesmode- en horlogezaken Dernier cri van dure Noorse truien Overal en nergens tegelijk Smachtend naar 'iets' in de loop der dingen Als hun mobiele camera's gaan zingen Dan zetten zij elkaar constant te kijk To be or…

In de winter is de vloed Van de warmte voorbij Na de vloed ben ik geboren Dus ben ik een winterkind Uit de warmte geboren Niets is veranderd Ik daal terug in de tijd Maar aan de horizon Zie ik een Licht schijnen Het Licht van de wintertijd Nu zal ik mij voornemen Om met dat Licht te reizen Nog steeds zie ik Het schijnen Een uitzicht…

Zij trekt grenzen zonder kennis weet of anders Geen flauw idee van speels element of nu te bedenken strategie Zij danst leven onbekommerd plukt elke dag Tussen ruziënde schimmen van dagen die eindeloos maar duren fietst haar geweten zonder doel de tijd voorbij Er zal geen dag op de wereld zijn geen dag Dat wij niet samen denken…

Moet ik zeggen klootzak Grote eikel die je bent Me dagen laten wachten Wat ben je voor een vent Of moet ik zeggen sukkel Waarom doe je me dit aan Alleen de grootste klootzak Verdwijnt stil uit mijn bestaan Of moet ik zeggen loser And damn I hate you so much And deep down I feel broken Cause maybe I was longing for a touch Or shall…

Ik probeerde hun verloren aandacht weer te krijgen, met hen mee te lopen want de meters muren leken open breed van doorgang, vol van nieuwe geestkracht Maar het was alweer de lucht, ongrijpbaar als de tijd verdwenen in seconden spinsels in een rij aaneengebonden die ik dagelijks verbeten nastaar Bij het zien al, lijken ze te vluchten werelden…

als schoonheid in de nacht valt zicht verschrikt raakt door aanraking zelfs schimmen de herinnering niet vermogen en het zoeken naar steeds wordt bedrogen blijft een lied haar woorden zingen tot zij zichzelf hervindt in een nieuw verhaal…

Maar ze worden niet meer bereikt het blijven gedachten vergezeld door schimmen uit een vroegere tijd.…

Door de stille straten van het kleine stadje waren wezens rond vinden slechts koude en gesloten deuren op zoek naar warmte Gevangen tussen dag en laatste uren nacht figurerend dominerend in een vale schouwburg tussen schijn en zijn De schijn van schimmen zonder verse schaduw verdwijnt pas uit zicht als de zon verschijnt aan de grijze…

Een koortje zong White Christmas op het plein Om tegen Kerst wat wintersfeer te maken Een handjevol publiek slechts in de zaken Die in het centrum nog in leven zijn Maar door de wijken zwermde ondertussen Een legertje pakketbezorgersbussen…

sterven gaat vanzelf leven is moeilijker je doet het maar een keer sterven ook en daarvan ga je dood het fortuin is het hebben noch het zijn ongeborenen zijn uitverkorenen de beste waarborg tegen levenspijn is er nooit geweest te zijn…

Nooit heeft zo’n grijpjanus aan mij gezeten Niet op het werk, op feestjes, in een kroeg Ben ik niet sexy of niet mooi genoeg? Ook ík ben vrouw – men is mij vast vergeten Dus tsja, terwijl ik dat volstrekt níét wil Vraag ik mijn baas nu: knijp eens in mijn bil!…

De showcase van het Parliament waar May standvastig als een vent haar brexitplan met verve brengt waarbij plan b nog niemand kent - kakovolière als men stemt tot mister speaker 'order' zendt gezag waar 'n Arib nooit aan went hoe lang nog leeft dit Parliament? De D-day nadert en je ziet her going down in Downing street Down Under in…

Nooit heeft zo'n grijpjanus aan mij gezeten Nooit op het werk, op feestjes, in een kroeg Ben ik niet sexy of niet mooi genoeg? Ook ik ben vrouw - men is mij vast vergeten. Dus tja, terwijl ik dat volstrekt niet wil Vraag ik mijn baas nu: knijp eens in mijn bil!…

De grote duisternis waarin de dode schimmen zich dringen naar het schemerachtig licht, waarin de goden ongeweten ruisen voorbij de tijd, die ons geblinddoekt houdt. De mens vindt later vast zichzelf terug als zij daarop vertrouwt of niet vertrouwt.…

Schimmen van mijn hart zijn als esdoornbladeren in de herfst. Eenmaal per jaar rood en de rest van de tijd groen. Hun kleuren bijna eentonig op dat moment na. Zo'n schim van mijn hart is een verlangen Een verlangen dat komt, verandert en weer komt Zoals deze bladeren in de herfst, zo zijn de schimmen van mijn hart.…

de wereld glijdt voorbij in mistig stille schimmen zij raken met hun nat en kil mij diep van binnen kan ze niet ontwijken er zijn geen heldere plaatsen waar ik kom en wil verblijven houdt iedereen mij in de gaten heb mezelf al opgegeven wil er niet meer zijn weg gaan uit een wereld waar geen plaats is voor mijn leven ik glijd af ga…

ik pluk de schimmen van het verleden de zoete geur nu nog zo sterk dringt in mij maar...kan niet blijven langzaam doet de tijd zijn werk…

hoe kwetsbaar blijken oude wonden bedrieglijk beschut door flinterdun vel dat bij de eerste messteek scheurt bloedt en ettert jaren heling en herstel slechts een handvol woorden en de twijfel groeit en smaadt wat is waar en wat is leugen monddood wachten tot het gaat vechten tegen dode dromen schimmen uit voorbije tijd langs de letsels…

Wees blanco, wees wit Laat het niet zo zijn Alles wat het is Het is al weer voorbij, terwijl het nooit gebeurd is..…

dat wil je niet weten wereldstad, Amsterdam een dorp vergeleken bij Mexico rode lap voor een stier maakt hem gek, dol hier of daar to be or not to be? keuzes en nog eens keuzes in een ultra-moderne tijd ook zijn er nog het berbers dorp met berggeit hondenpoep, kattepis dat is geen... geheit!…

altijd sterfte schimmen die zeggen hoe het komt het vergeten licht van voorbije lentes verdampte drenkplaatsen alles is weggemaakt alles is weggedacht het spectrum breekt het witte licht in kleuren uiteen biedt plaats aan menselijk leven we willen het niet zien, maar het moet…

*My formula for greatness in man is amor fati: that a man should wish to have nothing altered, either in the future, the past, or for all eternity. Not only must he endure necessity, and on no account conceal it -- all idealism is falsehood in the face of necessity -- but he must love it. -- Friedrich Nietzsche, Ecce Homo…

Wat rest ons, als bankzitters thuis voor de buis - geen médaille bronze, noch médaille d'or voor de geus van Oranje, geslonken tot muis... geprezen zij 't wonder van San Salvador. mei 2015…

VERGETEN Stemmen in de verte beelden zijn al voorbij nog voor je hen echt kon zien. Spinazie is rode kool rode kool is aubergine. Staren naar schimmen nog voor je de vormen echt kon zien. Zo komt de dood je vagelijk bekend voor al binnen.…

Ik kan niet meer teruggaan naar waar ik ooit was Om de geest van de tijd in het heden te breken. De ketting is onfeilbaar maar doorzichtig als glas De schimmen in mijn hersens zijn waarheid gebleken. ----------------------------------- uit: "Door droogdronken dromen"…

zal ik weer doen wat ooit gebeurde en zal jij zwijgen als nu de beesten aan mijn bed die ik, voor rede aan de kant gezet met geweld verscheurde Want als ik mijn ogen sluit en luister voel ik hoe je zachtjes grient 'het is niet eerlijk, waar heb ik dit aan verdiend' starend in het grauw oktoberduister voor een onontvangen schouderklop…