Alle inzendingen over schokken

De trein stopt met een schok in open veld - Een terrorist stormt binnen met een wapen. Hij is er in geslaagd de trein te kapen En dreigt de passagiers met grof geweld. Tevreden knikt de hele spoorwagon. Joechei, denkt men, alweer een boekenbon.…

Bereiken het diepste van mijn wezen en schokken me met de waarheid, maar valse schoonheid herneemt snel zijn plaats.…

mijn handen in de lucht spelend met een witte ballon wit vrede als een speelbal van de wind tollend alle richtingen verdwaald in de blauwe lucht een harde schok laat hem verdwijnen tussen de wolken alleen de wind blijft achter…

Je zei dat je minder van me bent gaan houden, dit kwam echt aan als een schok.. Hoe kan je nou zoiets tegen me zeggen, in mn keel een grote brok.. Maar ik weet dat je gelijkt hebt, ik heb me dit zelf aangedaan Groot houdend van buiten, maar van binnen vloeit een traan…

Terwijl de bodem rommelt, beeft en scheurt voorkomt de noordelijke nuchterheid dat men met overdreven ruchtbaarheid de schokken té veel aandacht waardig keurt. Daar weet men als het bed weer staat te beven, dat Moeder Aarde gas heeft moeten geven.…

Met een schok komen braamstruiken tot leven: een fazant vliegt op, de herten draaien hun spiegels naar de waterige zon.…

Je ogen verward vervuld van verdriet pijn in je hart je trekt het nu niet Strelend over je lokken wordt mijn hals langzaam nat van jouw snikkende schokken huil maar uit, lieve schat Voor jouw diepe leed heb ik dan geen medicijn maar wel de belofte gereed dat ik er voor je zal zijn…

Het hart klopt sneller als het gevoel binnen stroomt De zon schijnt feller als je zichtbaar droomt De woorden in de zinnen liggen in wolkenspinsels als geweven spinnen in gedroomde verzinsels Beelden zich in ogen die reageren met een schok in spetterende regenbogen op het schrijvers' blok…

Gevoeld in dreiging Beleefd in schokken Vervormd in angsten Bewogen in tijd Nabij Gevangen in hoofd Opgehoopt in hart Gebroken in stuk Vertaald in gedrag Nabij Blijvend in dit land Vallend in dit land Helend in dit land Oorlog nabij, nabij…

jouw stem te horen in Berlijn kwam als een schok verdween, was slechts de radio die sprak met een Keuls accent zo lijkend op dat van jou voelde jouw vinger op mijn wang verglijden, vallen op de grond als een druppel regen dichtbij de Kurfürstendamm tussen de tegels verdwijnen…

Een elektrische schok vanaf het moment dat ik in jouw ogen keek als een spagaat uit de coulissen gesprongen pulseert een wisselstroom door mijn lijf ik wist het meteen deze lading raak ik nooit meer kwijt onder hoogspanning loop ik met jou in mijn hoofd deze maalstroom laat sterren stralen aan het firmament…

het was mij niet verteld hoe ik met een schok ervoer wat het is om blind te zijn de staarlens in mijn oog werd onder fel licht verwijderd daarna werd het donker ik zag geen licht, ik zag geen kleur minuten leken lang vóor er weer licht terugkwam zien is méer dan beelden op mijn netvlies ik kijk, vind bezieling…

De zachte wind Op je wangen doet je Liefdevol Naar de wereld kijken Hoe je opgroeide En hoe je later Een man werd Hoe je in isoleer Jezelf tegenkwam Onduidelijke beleving Van een schok Een beving In je gestel Zittend in die ene cel Mysterie komt naar boven Wenen Om de weg Hartzeer Keer op keer…

het is de pijn het mes het bloed die haar steeds doen vluchten in dromen weg van hem het is de wijn de fles de gloed die haar hart doen luchten te komen zonder rem het is de geest het glas het rood die haar steeds doen huilen in schokken verspilde kracht het is het beest de as de dood die haar laten schuilen voor brokken…

De grootste schok en tevens geluk is de herkenning van de eigen zielestemming in de ander blauw blauw ik hou van jou…

Haar sieraden beschermen niet wanneer ze door hoog water waadt in karmozijnen rokken naar heuphoogte getrokken Wat ginds op Golgotha geschiedt wanneer goed bloed de aarde raakt is aan haar blik onttrokken maar ooit zal het haar schokken Dan roept zij hem die alles ziet voor haar beladen werd met smaad en vraagt dan onverschrokken haar…

Ik kniel voor je schoonheid voor het licht van je ogen voor de scherpte van je intellect voor de kracht van je woorden voor de warmte van je vlees voor het vloeien van je liefde voor het openen van je benen voor de tranen van je verlies voor het schokken van je lichaam voor de openheid van je geslacht voor de eigenzinnigheid van je geest…

Ze was nog jong, pas zestien jaar Ze vond het niet erg, de weeffout In de huid van zijn rug Haar jongen was zo mooi verder De striemen vielen in het niet Bij zijn donkere ogen De smaak in haar mond als ze kusten Was die van vreemde, verre specerijen Hij was ermee geboren dacht hij Jaren later, op het uit de vaart genomen SS Rotterdam…

Dan komt het zand het gele, droge, en plompt met schokken over hen henen: dan is 't voor 't eerst dat ze rusten mogen en hongerangsten niet schrenen.…

Jouw schaterlach geeft me een lekkere schok Ik hoor het dubbelconcert van Bach en krijg onverwacht een stijve stok. Twee strijkers die smachten moeten niet langer wachten. Wij willen noten kraken waar stemmen staken. We zijn er hard aan toe: samen entre nous…

ik kreeg een hand terwijl je ogen van de wereld waren een ander universum zagen door de blauwe nevels rook je opende en toch in koel afstandelijk kwam onverwacht de schok je verkilde in lichaamstaal verschroeide me met hete zonnewind heb de sterren in je blik zien doven jouw apocalyps kom ik nooit meer te boven…

Rood haar, geen goede grond, dacht zij en trachtte de schok van de ouders na 2 zwart en 1 blond voor te zijn. Op de 4e dag viel het doek voor haar,mij, kreeg zij ontslag en ik, 1 vuurrode, op schoot genomen.…

Na de schok Was er acceptatie Je zei: als ik sterven ga Wil ik geen reanimatie De afspraak die we hadden Om waardig te kunnen gaan Niks geen kasplant Maar een menselijk bestaan We hebben als gezin Een tijdje intens geleefd Genoten van wat we hadden Alles in een roes beleefd En toen was de tijd op Je zei: nu wil ik dood Het is mooi…

Ik voel mijn schouders schokken van de ingehouden snik mijn lichaam krom gebogen dat is mijn eigen ik.…

hoe ik mijzelf ontnam daarvan droomde ik vannacht niet dat bij geopende ogen het bewustzijn daar aan dacht het was meer een schok dat ik de eigen weg afsneed mijn handen bleken vrij voor een laatse ademslok de dwingende slaap schiep dat beeld in het vizier en toonde zich genadeloos wreed het ontbrak mij aan gevoel waarom de overgave…

Als jij me aankijkt gloei ik van binnen, je prikkelt mijn intenste gevoelens Zodra je me aanraakt sta ik te trillen op mijn benen, mijn verlangen naar jou is zo groot Wanneer je me kust met je zachte lippen gaat er een schok door mijn hele lichaam, ik wil je...…

Ik kniel voor je schoonheid voor het licht van je ogen voor de scherpte van je intellect voor de kracht van je woorden voor de warmte van je vlees voor het vloeien van je liefde voor het openen van je benen voor de tranen van je verlies voor het schokken van je lichaam voor de openheid van je geslacht voor de eigenzinnigheid van je geest…

Geen slag, geen schok, geen ruk kan liefde scheuren uit de hemel daar wij schijnen. De ganse wereld mag verdwijnen: Zon is de kern van ons geluk.…

Nu ben je weg en begrijp ik perfect waarom die schok en die angstige blik. Nu weet ik wat mij die nacht heeft genekt. Hij heette ook Peter. Net zoals ik.…

we lagen op een luchtbed onder een kruisgewelf het zeil strak klapperend om bogen van glasvezel de slaapzak hield ons bijeen rug aan rug versteend woelend in ons ongemak de olielamp bleef branden ik wacht liever nog even tot jij zuchtend kantelt met een schok en een snik tot ik de vegen mascara van jouw wangen lik…