Alle inzendingen over seizoenen natuur

Dat zijn de wetten van de natuur, de vier seizoenen, de wet van het leven. Dus nee, we sterven niet. We laten onze bladeren los, we bezinnen, we vernieuwen, en bloeien weer op.…

Het licht wordt sterker de dagen blijven lengen tot het hoogste punt.…

De langste dag van het jaar is voorbijgegaan bijna onopgemerkt, ook de bladzijde die werd omgeslagen. Nu, zesendertig dagen later is dat goed te zien, de zon staat graden lager. Het blad van de bomen is dieper groen, de eerste bruintinten laten zich ontwaren het krentenboompje, 't eerste rode blad. De bessen geplukt en tot jam verwerkt…

Traag dagen wolken elkaar kolkend Uit en aanéén verluiden zij meerstemmig Het najaar aanstaande bij ondergaande zon. Nasaal verkleuren ophogende tonen Het westen, een dolende hemel aan flarden Geblazen door heel het omheuvelende orkest. Zo raakt ook het oosten in de weerschijn Beschonken met de aanhef van ochtend Gloren, oogst het Mozart…

De herfst zoekt zijn weg tussen zomerse buien Een enkel blad valt op het bruingroene mos De wolken bedekken de zon die wil schuilen De dauw legt een zilveren gloed op het bos Opnieuw weer een ochtend, een middag, een avond De nacht maakt de vier dagseizoenen compleet Zes uren per dag voor een lente, een zomer Een herfst mondt uit in wat…

Het zonneseizoen is voetje gelicht en tussen plons en rimpeling in de lotusvijver verdwenen, ondergedoken in het broedwater van de jaarwentelingen. Wolken als kantwerk zijn het epicentrum van zomerwellust reeds voorbij gespoord, wildzang en krekellied tot zwakstroom gereduceerd. De subtiele uurwerkmechaniek van insectenpootjes valt stil…

De levensspiraal plooit zich terug, voldaan geworteld knijpt de natuur reeds één oog dicht, een innerlijk smoren in koperglans hangt als stille nevels boven het stiltedomein, waarin schaduwen als zwarte monniken het beeldsnijwerk voorbij schuifelen, een sterfzee van handgeschept bladpapier, met ontblote ruggen moedig wachtend op de eerste zweepse…

je hebt het blad weer omgekeerd het groen van lente is verteerd in warmte van de zomer nog rest het oppervlak dat rijpen mag naar geel en rood zij dwarrelt straks een trage dood op winden van oktober je knopt al waar je losgelaten hebt de bast vertraagt de stromen en wortels sluiten af voor de winter die gaat komen nog ruist…

Hier wordt zand opgezogen maakt plaats voor water Diepte... dieper liep er eerst roodbont vee binnen draad en hek Nu.... is er de zomer door trek aan en op 't water Winters stil op deze winterdag geen kijkers, geen spel de plas verre van in trek.…

Het is nog even stil, ook voor de bloemen die als eerste durfden komen. Een voedselstroom is nu aan 't werk gegaan en tal van knoppen zwellen. De vogels houden tot hun tijd de adem in wij wachten op de eerste klanken. Maar zien ook mos in het gazon, een stille roep dat zachte handen eerst daar werken. De wachttijd is van korte duur ook…

'Het lelijk eendje' nog onder moeders vleugels schuchter, schroomvallig valt niet op.... Maar wacht een wijle: haar hals zo sierlijk 'n lieflijke kop en dan die verenpracht Een zwaan... tot in haar vleugels een bruid om weg te geven In het kort: een leven als in een sprookje.…

Het bord, wit geverfd -van eigen makelij- wijst me de weg een pad geplaveid van deze tijd.... De weg hoef je hier aan 'geen kip' te vragen Alleen voor fietser, wandelaar mij stoort het niet Ik ben te voet -wat geen twijfel leidt- m'n fiets, thuis op slot Nu niet gedraald niet langer dolen de weg naar huis ingeslagen…

Paard of Knol dat is de vraag 'k wil geen verwachtingen wekken Goed... ik ben wat traag wat dikker dan m'n soortgenoten Ik liep nooit in zeven sloten tegelijk Neem me niet in de zeik ik ken 't verschil tussen kluiten en kloten Het is de vraag of paarden..... zoveel en zo goed kunnen trekken.…

Die bosviooltjes met hun diep paarse tinten, fijn dat ik ze zag.…

de prachtigste kleuren door de natuur geschilderd met fijne penseelstreken…

nog slaan de kerkklokken van het verre klooster warme slagen langs een van hitte trillende horizon door het groengele gewas kapt de herfstmelodie zijn kleuren in het aroma van volle slagen die de bundels langs zijn pad lijnrecht formeren verder verschrikken vogels vliegen op uit hun verborgen schaduwplek op weg naar verbondenheid…

blader mee met de bruinrode dood de natuur kent mijn geweten…

begon En natuurlijk komt er ellende die je gaat moeten verwerken maar je zult ook geluk bereiken, dan maakt het leven je compleet voldaan Met ups en downs zullen de seizoenen verstrijken in het theater van het leven de lach en de traan…

Vier seizoenen op een rij, Elk zijn zachte kant, Maar niets is te vergelijken Met een hechte vriendschapsband. Het succes dat je creërt, Het geld dat je verdient, Dit alles wordt overtroffen Door het hebben van een vriend.…

seizoen met glans van ‘n aards paradijs…

Ik sprokkel late stukjes zomer in fragmenten geel. De lente laat ik heel. Het schuchter groen - nog nooit kon ik wat aarzelt breken. Jouw geur vleugt onvergeten door het gras. Weet jij de bomen nog? En nog waarom het was dat ooit de herfst begon en onze dromen met de vogels weken? Nee, spreek niet van de winter - het wordt nacht - de…

Lente doet me goed, de zomer laat me leven, herfst en winter niet.…

Met blote, zongebrande benen stapt ze door de zomer naar een roestig bruine winkel voor kousen die glanzen en haar laten dansen ver voorbij midwinternacht. Als de ochtend gloort, groet zij met een zwoele lach de lente, die de liefde in manden vol met zoenen, zoet en zacht als dons voor haar heeft meegebracht.…

de winterjasmijn laat 's zomers blaadjes vallen herfstaankondiging…

Bliksemschicht schiet door dicht getrokken gordijnen van zwaar beladen kolken wolken pakkerds treffen in`t aangezicht schokken smeltwatervallen langs haar lijnen Regenbui drijft over als een sluier prevels schuin afgeklonken aan rondingen einder verschijnt er grijs gezonden een ara in rui nevelmotjes fladderen van onder tot kruin Zon breekt…

Bliksemschicht schiet door dicht getrokken gordijnen van zwaar beladen kolken wolken pakkerds treffen in`t aangezicht schokken smeltwatervallen langs haar lijnen Regenbui drijft over als een sluier prevels schuin afgeklonken aan rondingen einder verschijnt er grijs gezonden een ara in rui nevelmotjes fladderen van onder tot kruin Zon breekt…

Adem draagt een waas van kilte en ik voel hoe herfst mijn lippen raakt aarzelend gelijk een blad niet wetend waar te zweven een moment slechts maar genoeg om stormen te verlangen…

Ik geef aan dit seizoen een waarde van veel te grote woorden; de stilstand waakt over het jaargetijde dat mij soms verder laat. ---------------------------------------------------- Uit: 'Toverdraad van dagvervlijf', 1986.…

jij voedt mij met jouw zonnestralen de geur van hyacinten houdt ons dichter krokussen lachen ons toe wanneer ze voorzichtig de kop op steken wij kussen de dag die ons verblijdt met alles wat mooi is…

Lente De bomen groen, en fris En jij kruiste mijn pad Ik zag jou, jij zag mij Zo vonden wij elkaar Zomer De felle zon, lange dagen Ik bestond niet meer, Jij bestond niet meer, Jij en ik werd wij Herfst De bomen langzaam kaal De warmte die verdween Met de bladeren van de bomen, verdwenen wij ook langzaam Winter De bomen kaal en…