Alle inzendingen over sluit de stenen

in het woord van de avond woont een donkere schaduw waanzinnig broos hij draait zich om en om in mijn hoofd, verscheurt gelaatstrekken tot groteske vogels, nog lelijker dan de as waarin ze hun vleugels zoeken ik breek de stilte tot bestemming verzwijg mijn zinnen voor ieder die mij draagt ergens vallen stenen, eenzelvig in hun vlucht…

We kunnen onze ogen sluiten voor iets wat men niet wil zien. Maar ons hart blijft altijdt open voor de pijn die we niet willen voelen.…

Als het iemand is is het dus die iemand die ons neerslaat wegmaait, al ons gras Ik ben niet bestand tegen dit alles vernietigende beeld Daarom leg ik een steen in een doos, sluit de deksel begraaf zo de stilte achter zijn naam Als het iemand is is hij hier niet is hij die steen in die doos ook niet. ----------------------------…

Bergen als bultruggen. Hellingen waar je een tor wordt, stilte hoorbaar toeslaat, tijd vlug weggulpt langs watertjes... Je nadert een persoonlijkheid. Stapvoets voer je een gesprek. 'Het is goed om hier te zijn.' (Beamende kreet van een lammetje.) 'Je wil er gretig tegenaan, hè? Let wel: winden krijgen vat op je. Ik kan wel tegen wat…

Gordijnen sluiten zwijgzaam als een waas voor mijn gedachten en de stenen bouwen zelf een muur rondom mijn hart. Mijn hart dat is gebroken in duizend stukjes pijn mijn liefde voor jou blijft stromen maar zal nooit meer hetzelfde zijn…

Sluit de wereld even buiten geniet gewoon van elkaar doe de kaarsjes maar vast aan toe, maak dat kleine gebaar. Vertel elkaar je geheimen zeg precies wat je wilt geef je over aan de liefde tot de storm van het spel is gestild.…

vertel me hoe ik adem de wolken, de oorsprong het vrouw zijn, de zee zodat ik kan zien hoe liefde beweegt ik leef en sterf ben hier en daar korter, verder dan de kreet van een meeuw zeg jij, de duinen ik leg je neer dichter de vrijheid met jou om mij heen de wind, het waait vleugels vol jou je geeft me het trillen en maakt…

Sluit nu de deuren... Of toch maar niet?…

voor steen…

Drie stenen zitten op een steen. Acht stenen liggen er om heen. Daar onder liggen er nog negen. Andere daar naast en tegen. Een steen steekt half uit het zand naar buiten om zich nog eventjes te uiten. Leer, kinderen, dit uit zijne mond: houd steeds een vuist boven de grond. ------------------- uit: Tirade 1968…

Hij fietst naar zijn werk. Doet dit al veertig jaar lang. Vandaag voor het laatst.…

Hoelang het voorjaar duurt Aan steen in een zonnige hoek warmen de vliegen zich Samengebalde varentoppen rollen uit hun wintervacht Het speenkruid sluit Ik heb het eerder zien doen Het vest van zware katoen drapeer ik op mijn schouders zoals vrouwen dat doen…

ik zoek de aders in het steen mijn beitel vindt ze in het klieven gestold in koelend samengaan nadat emoties zich uit aardes haard verhieven zij verhalen hoe de schepping sluit maar in stromen magma perst de korst nog steeds haar nageboorte uit…

Sluit mij in je armen, schat 't is zo lang geleden Sluit mij in je hart ook schat ondanks de omstandigheden... Nee, ik bedoel niet vandaag want het moet spontaan gaan het is mijn allereerste vraag Maar ook de laatste tot vandaag...…

Geloof me nu maar lieve schat Heel langzaam dooft elk gevoel De afstand werpt zijn vruchten af En bereik jij uiteindelijk je doel Het contact is nu zo summier Terwijl dat eens anders is geweest Dan was je er als ik je nodig had En was iedere ontmoeting een feest Liefde veranderde in vriendschap Jij vond me lief noemde mij je zusje Er…

Sluit, mijn vriend, de ogen - niet het hart - en aanschouw het slapeloze blinde zwart van mijn berouw…

wat heeft de jeugd in godsnaam daar te zoeken van al dat lezen word je lui en week ach, zie zo’n kind nou zitten, stil en bleek bevangen door de weeë geur van boeken ik zou zo’n wijsneus graag naar buiten vloeken ga naar een hangplek of een discotheek of maak je oude oma flink van streek het is nu tijd de leeszaal op te doeken van letters…

Een raaf zit op zijn troon, De steen van het huis der liefde. 't al oogt als een wachtende vrouw, totdat de gedachten-kraan sluit. -Ik ben veranderd, door het baden in tijd.…

Ik heb het net gedicht De fuik sluit De deur op slot Ik heb het net gedicht Het luik voor mijn ruit Een steen voor mijn grot Mijn handen voor mijn gezicht Het net gedicht De boel op slot Terug getrokken in mijn grot Mijn handen voor mijn gezicht Dicht Op slot…

De innerlijke rust die uit me vloeit sterft in een ander Ze vloeit naar een ander lichaam, een andere geest Ik wil weten hoe lang mijn ziel en mijn geest zich zullen vereeuwigen Kom en sluit je dampkring rondom mij, beziel mij met jouw stromen, maar geef mij die stenen rust terug…

allengs dieper de steken vraag ik mij af is er wel een wel stroomt er bloed door glazen aderen tot barstens toe tikt de klok overuren put mijn krachten uit het is mooi geweest de kinderblues het weten een stenen tafel sluit de geheime nis…

lacrimosa (w.a.mozart kv626) als het amen nog naklinkt in je hoofd je tranen op zijn en de bloemen zijn verwelkt op het gele zand de ruisende bomen serene muziek maken boven een kille steen laat me dan in jouw herinnering wonen laat me niet alleen sluit me in je gedachten tot we samen zijn verenigd in de aarde namen in steen…

Ik koester de route steen voor steen met ogen dicht over de rand van de kade de weg die wij hand in hand wandelden sluit ik stap voor stap deze laatste fase. Herinneringen van de trein in Engeland het hotel na een onvergetelijk concert ons laatste drankje bleek in de lounge ik koester ons een laatste gesprek.…

tussen al die ruimte binnen steen verandert het gezicht van mijn geborgenheid de weg is zoek, langs veel te brede zomen er is geen pad dat veilig is wel is er mijn keel mijn hart en wijde oren en een stem die stilte schreeuwt mijn roep in angst de ruimte geeuwt en alle deuren sluiten…

We moesten, als het even kon, verbinden, De Koning had dat zelf met Kerst gezegd. Komt van zijn woorden doorgaans niks terecht, Met oudejaar wist men elkaar te vinden. Daarbij zou men elkaar ook flink verwonden, Niet vaak is er die nacht zoveel verbonden.…

Ik ben een steen. Geef me een duw En ik geef je te leen Een lawine van stenen, ruw. Maar niemand duwt. Ik blijf staan en ween Tot de storm luwt En weer ben, een gewone steen.…

tussen beelden in het park tast ik je stilte af geboren in de zee lig je ingetogen gestold een blauw gedicht van steen nata in mare innemend als de welving van je been.…

Als een steen mij op de maag ligt Ligt hij mij niet in de weg Als een kei mij op de weg ligt Moet ik daar dan omheen Als ik een kanjer van een rots ben Beklim mij met een groot allure Kun je zeggen dat je die steen Met het meeste gemak hebt gehad.…

schrijf in woord aan een stijgend beeld dat ons in stenen steedsverdeelt tot mensen die weer verder komen langzaam rustend in de mooiste dromen…

onze liefde was als een kostbare steen in een ruwe rivierbedding we werden ondergedompeld in de heldere stroom die ons kabbelend kuste het leven verliep als een rivierstroom die zich haast naar zee en zoals waterdruppels de stenen uitholt, zo versleet de tijd ons hart de steen is geslepen, gekerfd vol littekens het hart het heeft de…