sluit de stenen
in het woord
van de avond woont
een donkere schaduw
waanzinnig broos
hij draait zich om en om
in mijn hoofd, verscheurt gelaatstrekken
tot groteske vogels, nog lelijker
dan de as waarin ze hun vleugels zoeken
ik breek de stilte tot bestemming
verzwijg mijn zinnen voor ieder
die mij draagt
ergens vallen stenen, eenzelvig
in hun vlucht
Zie ook: http://blog.seniorennet.be/kerima_ellouise_deutsch/
Schrijver: kerima ellouise, 3 juni 2011
Geplaatst in de categorie: psychologie
lot voltrekt. Gelukkig weet je je nog gedragen door anderen. Mooi gedicht!