Alle inzendingen over sterren tellen

Wat voor gevoel zou het zijn als men na zijn dood, de hele universum mag verkennen door God en alle sterren zien.…

blonder dan roze kleur je de dag zing je de woorden zonder einde ben je alles in mij dat ik vergat lach je een lach om mijn mond ben ik het zijn in je ogen dat rozer dan blond sterren in de hemel zond…

Zij vraagt om koekjes bij een kopje lindebloesem thee meer hoeft het niet te zijn haar smaak ontwikkelt zich De zon schijnt voor haar de zee wil haar dragen sterren stralen en de maan is een huis voor haar naam…

Sterren zo ver in het zwart, her en der. Wat is de wereld klein en het Rijk der Hemelen groot, oneindig. In ieder wezen brandt het vuur, doch het leven dooft op den duur...…

wat ik opgeslagen heb verkreukeld verdrongen onvindbaar gezonken naar de bodem van mijn bestaan het raakt de sterren niet geen storm blaast de beetjes weg over land en water naar een onbeschreven plek…

Of ik ga tellen, un,dos,tres. Misschien begrijp je het al, ik heb dus Spaanse les. Het is echt niet altijd makkelijk en soms krijg ik het Spaans benauwd, want dan heb ik een echt examen en doe weer van alles fout. Toch wil ik het heel graag leren want ik zie gauw mijn a.s. schoonzoon die niet anders kan.…

Alle angsten die tellen in het leven komen langs zoals het klokje tikt maar zijn van nature ondergeschikt in de glans van vreugde verweven Alle pijnen kunnen je niet deren elke traan glinstert als een juweel en God wat zijn het er veel die de waarde van bezieling leren Onmacht word omgezet in wil en wens kritiek heeft nooit echt kunnen…

you're so far away since the day you left and every night I look up to the stars waiting, praying you will come Tell me one thing; How does a perfect love go wrong?…

Nu tellen ze, die jaren. Niet lang geleden - gisteren nog? - moest hij een knie verbinden. Zijn kind dat viel, hoe kwam dat toch? Hij kan de draad niet vinden. Dat kind is groot, al lang getrouwd. Zijn vrouw al lang begraven. Zijn huis verkocht, 't was zelf gebouwd. Hij had zo vele gaven. De uren gaan, de zon staat hoog.…

lamme vingers die haar man ontregelt en ontzegeld al het werk dat ze na het werk moet doen en kijkt ze uit naar extra handen voor verlichting want hij werkt zich na het werk ook nog eens het lazarus om haar weer automatisch tegemoet te komen doordat ze nachtmerriet over haar mams met wasborden en wringers en opgezette handen die fooitjes tellen…

Vier handen zag ik ja vier geen twee geen twee paar nee gewoon vier handen zij lieten zich ongezien zien ik keek naar links en zag je op mijn schouder zitten, elke lijn elke rimpel zelfs de sterretjes in jouw ooit zo levendige ogen kon ik heel gewoon tellen zacht fluisterde ik hoi, alleen maar hoi horen kon jij me niet…

Jij bent meer van verse vis, kalfslever, ossentong, na te tellen ribben en stoere polderbillen.…

al een tijdje kijkt de reiger op de vijver neer en denkt ik krijg er ook nu wel eentje weer hij cirkelt boven het water en ontwaart een stuk of tien een paar tellen later heeft hij genoeg gezien hij duikt naar de aarde als een racende raket en schat de buit op waarde maar ai, hij stuitert tegen het net hij worstelt en komt boven en…

de krekels zijn blij het trillen van bomen glinsterend begrip van zomeroogst en wij; de kern die ons voedt legt ons de wereld in het hart zwaar zwemt de middag voorbij wij voelen zijn kloppen, tellen de slagen en lieven ons breekbaar klevend in adem jou drupt warme honing van ’t lijf en ik zout het gras toeval is blauw en een spoor…

in huizen schijnen zojuist nog vóór de marathon twee hoog pal tegenover zag ik een paar vief was partijtje wit eerste klas door-en-door-nat binnen hangen hoog aan gespannen lijnen overdwars recht aan stangen dat wil zeggen hij droeg zij knijperde op treden dat het een lieve lust was ik ga nu bij ze aanbellen of ze voor me willen tellen…

ik kon ze niet zo snel tellen maar hoorde er minstens vier ze kwaakten een symfonie gedragen over de zeven sloten die ze net hadden besprongen pauzeerden in mijn zicht zodat ik de overige stilte in alle rust kon proeven mijn blik gleed over het water waar een paar witte waterlelies hun lichtrode zusjes tegemoet dreven om samen verder…

Als de speculaties kloppen… eens in een tienvoud van aardse cirkelgraden passeert ijzig de schaamte een lichaam waarmee wij niet tellen stelt de mens op de proef wij zullen droef ten onder gaan elkaar het gelijk bestrijdend overweldigt ons een koudste nacht die alle krachten om doet slaan in aller gebeden vredesnaam onttrek aan…

jij zwaait kleuren warmt mijn hart waar regen al valt wolken hun grijs donkeren in zwart want je lach bloeit bloemen wild van het veld nog gehuld in zon voordat wind ze velt maar ogen verschrikken in het flitsende licht we tellen seconden donderen samen tot de volgende schicht verbazend dichtbij schokt de hemel voor even in…

naakt kan ik zijn zo vreselijk vervreemd ja, van de wereld om me heen ik tel het vuur in mijzelf op maar as kan je niet tellen roept de gevlogen engel nog uit de verte haast onhoorbaar terwijl de kim toch mijn hart raakt en de kou mijn vel omsluit zo ontkleed kan ik zijn in een vloed van gedachten de handen, zwart van de resten…

De stoel zonder jou aan tafel staarde mij radeloos aan de lege plek in jouw bedje huilde in mijn hart gesprongen traanbuizen spoelden sporen in woestijnen de flessen zonder zielen waren geestdodend doof bleven de katers onder gebrande kurken ongeboren kinderen tellen op de vingers van hun handen en tandeloos vreet…

ver als de horizon ben je in de glazen kist van het weer geborgen beukend op de blikken deksels van het najaar ik zie de bliksem langs je lichaam trillen en de regen loopt onrustig door je ogen ik kan de afstand die mij van je scheidt in lichtjaren tellen en in de meter van het geluid zoemen de seconden mijn handen opnieuw in gebruik gesteld…

terwijl ik zit op oud terracotta alhoewel de zon mij beschijnt denk ik ver vooruit in het niets deze zwaarte heden ten dage houdt mij als het ware klein het drukt de last van innerlijke lagen voorkomt het peinzen in rechte lijn het is dromen in luchtballonnen die vertellen dat je bent, voelt maar hoeveel grauwe kleuren ik ook zou willen tellen…

tederheid van je ziel de blik in je ogen nog zo vaag de klank van je stem melodieus laag de gedachte aan de streling van je hand zo warm jouw arm jouw lichaam dicht tegen mij aan jouw geur zweeft in mijn dromen van vergeten gewiste beelden van zo kort geleden alsof engelen met armen vol rozen in mijn bloed stromen ik tel duizend tellen…

De rede en de intuitie zijn op oorlogspad stemmen weer niet overeen gevoel wordt ook gemist nadenken komt nu aan de orde een keuze doen is van belang omstandigheden tellen zwaar is er ook nog liefde in het spel dat overrompelend ideaal men lacht de zorg niet weg na jaren leven delen en doorstaan de afgelegde weg was echt niet saai waar…

Dagen tellen oceanen waarin kleurige schelpen zwaaien naar een stem. Een stem verdwaalt in een web van woorden. Tranen dolen in een kleine ruimte. Te gesloten om gezien te worden. Gezien te worden in een sprookje, een elfje en een kabouter in een kamer vol geluk. Een lach die spreekt. Ze is niet gewoon vergeten. Verloren.…

Met het ritmisch bewegen moet ik op mijn tellen passen ja ik vertel mij wel eens even Zomaar ongehoord dans ik met jou onverstoord Ik ga er helemaal in op met jouw pasjes in mijn kop De manier waarop jij beweegt is zo geweldig elegant Dat het mijn brein leegt ik dans weg bij het verstand je leidt mij met jouw zwieren langs…

Hoe ook - het meubilair verdween van wat toekomstig huis wou zijn in haar: geen kamer meer met zon en zang, geen schaapjes die op het behang een kindje tellen zou, geen toegekend belang aan elk gebaar tot aan de afwas toe die neuriënd van simpel stil geluk en liefde voor elkaar, ach laat ook maar, die aandacht voor elk ding. --------------…

nu dan tellen we de banen van de vlag hij wappert, want het mag een feestdag heten jouw tas hangt woorden-loos en licht tegen het blauw een zonnehemel, en het grauw van angstig wedervaren- drijft snel weg het diploma plaats ik netjes naast een roos (hij bloeit nu al een poos en ach, de doornen lijken niets) in jouw jonge mannenlijf…

Het zijn geen jaren die ik zal tellen maar enkel de stralen zonneschijn die denkbeeld over mijn leven vellen daar ’t anders één ellende zou zijn. Al kent een jaar ook wind en stormen en zal het zonlicht geen kim beschijnen zal nog geen duister mijn leven vormen geen tegenslag mijn hart doen kwijnen.…

wie speelt nog tikkertje of diefje met verlos alleen in kinderspel gevangen zijn wij volwassenen de klos de knikkers tellen echt er is geen spel meer in het ellebooggevecht de verliezer moet betalen kan niets meer uit het potje halen want het is geen samenfeest die kameraadschap is geweest het huis de auto telt het burenoordeel…