Alle inzendingen over stille spullen

Ons leven lijkt vandaag af te hangen van zoveel mogelijk winkelen! En dat terwijl ons leven af hangt van: een coronadraadje! Winkelcentra’s staan overvol, iedereen moet en zal: nu nog shoppen terwijl in dit geval: verstand zou moeten zegevieren?…

Oude verhuizer, hij kent al mijn spullen, te vaak heeft hij alles naar elders gebracht. Beuren niet zeuren, want nietmedeneembaarheid kent hij niet. Sjouwen niet mauwen, hij lacht.…

Ik heb te regelen een kindjelief, een woning en natuurlijk spullen ook. Het moet aanwendbaar zijn mijn bezit, ik moet het nu en dan alleen kunnen laten zonder even later roerloosheid aan te treffen. Stel ik kom thuis het kind is versteend, het huis verlamd en de spullen nog veel erger. Geen andere beweging dan deze thuiskomst.…

Waardeloze spullen, Allerlei rare prullen, Die geschiedenis onthullen. Beter ouwe meuk, Dan auwe meuk.…

Ik mocht de spullen zelf komen brengen, zei je via een mail. Terwijl ik je spullen verzamel, word ik emotioneel. Ik probeer me sterk te houden, zet mijn verstand op laag. Ik verzamel ons leven, voel de kriebel in mijn maag. In die tas zitten je spullen, je krijgt ze zo terug. Ik voel de tranen rollen, ik pak een zakdoek, vlug.…

‘Die buitenlanders jatten onze banen.’ U vreest voor onze werkgelegenheid? En bent u tot actieve steun bereid? Of hoort u bij de club van kleptomanen? Want wie besluit in China slechts te shoppen helpt hier in Holland arbeid naar de knoppen.…

Ongetwijfeld ook dat honger geen rol meer speelde en dat niets me meer smaakte toen je koffer hier verdween, met al je spullen maar meer nog dan je spullen ook je hart. Ik twijfel niet aan de beelden die op foto’s slechts gevangen zijn door wallen onder ogen, door kreukelkleding waarin ik dagen sliep.…

Vandaag krijg ik een nieuwe kamer, Al mijn spulletjes gaan daar naar toe. Mijn stiften en mijn hamer, Mijn bedje en mijn knuffelkoe. Gelukkig hoeven we niet alles te dragen, Dat is natuurlijk veel te veel. *TUUT!* Daar is de verhuiswagen, Zo blijft al mijn speelgoed heel.…

Spullen die zich via internet, met ons verbinden willen. Bijna alles is verkrijgbaar, voor ons allemaal. Hoe is het dan toch mogelijk, dat mensen verloren raken? Hoe kan het toch dat velen, bang en ongelukkig worden, met welvaart om ons heen? Eenvoudige antwoorden vinden, is als zoeken in een doolhof.…

Heb genade voor het tere bloempjesbehang de plek boven de deur waar het kruisbeeld hing, de gele randen in het bad, de zware geur van oude keukens, van reuzel en spek. Al die kamers waaruit warmte nu voorgoed ontsnapt en woorden zich nog trachten te verbergen in laatste kieren of als schimmel woekerend in het pleisterwerk. Streel de vergeten…

Gat in het plafond: de airco ligt op de vloer -- nog na te zoemen.…

De Zoon van God aan 't kruis Vervolgens Stille Zaterdag Bezinning van kwaad en zonde 't Mensdom weet niet wat zij heeft gedaan Geschreeuw van de onwetende mensen Op Vrijdag, Zaterdag was 't stil Daaropvolgend het geluid van de schuivende steen Terwijl het geweeklaag van de vrouwen stopt Ogen leken te bedriegen Voor onz' zonden gestorven…

maar weer met zich mee en wachtte hij op betere tijden Zijn vrolijk koppie verborg zijn stille lijden: maar ja, waar hoopte hij nog op?…

als ik met andere ogen ons interieur bekijk en met mijn vingers langs onze spullen strijk, denk ik: er moet iets gebeuren, en 'k heb gelijk geen zin; uiteindelijk is het ook maar exterieur ik doe mijn eigen ogen in.…

Laat nog een beetje van jou over in mijn beleving der ziel. Laat nog een beetje van jouw liefde heersen over de haat en wrok jegens mij. Laat dan, ons in onze diepste kwaadste uren nader komen. Laat het hart achter en ook de boze geest, maar ja laat dan een beetje van de wereld over... over voor ons, wij twee, uiteen en toch dicht in elkaars…

Geef me, alsjeblieft, nieuwe warme armen om mij heen. Armen die míj willen vasthouden... en geen ander! Jouw voorganger had zijn armen gebroken: want hij hield teveel van mij dan hij aankon. Bovendien was de zon uit zijn verleden! Nee, laat me vallen om me heen: jouw armen, ter bescherming tegen kou en wind... waarin het kind eindelijk thuiskomen…

Slootwaterhemel, maanverlichte weg, bomen – stil oud geworden.…

In jou heb ik mij verloren, mijn hart met alle toebehoren. In jou zie ik de toekomst gloren, die zich door storm, regen en wind niet laat storen. Met jou wil ik tussen de sterren zweven, over sneeuw witte stranden gaan. Met jou wil ik opnieuw weer leven, op de hoogste bergtoppen staan. Ik wil met jou huilen, ik wil met jou lachen.…

dat ze dan gelukkig was maar ik had een engel moeten zijn om dat voor elkaar te krijgen Alleen deze spullen zijn gebleven steeds weer meeverhuisd naar een nieuwe versie van mezelf Soms snuif ik eraan, lees antwoorden van toen en vind vragen voor nu…

Zonder leuke spullen in huis is een woning ongezellig leeg. Spullen van gisteren gebruiken we misschien nog morgen. In ieder geval is het zonde om ze zonder schuldgevoel zomaar weg te doen. We puilen ze uit op zolders. We bewaren ze in kasten en in schuren. Mensen jagen op goedkope koopjes. We hangen graag in webshops rond.…

Hoe kan alles zo hetzelfde zijn maar toch zo anders Al onze spullen op hun plek Ons huis nog hetzelfde Het leven draait door maar staat toch stil Jouw bedje op zijn plaats maar zonder jou Jij maakte het compleet Nu is alles stuk…

Water, overal Stroomt de huizen Binnen Ligt een vloer Van slib Ik glij onderuit Kletsnat Van de tranen Verwoest Al mijn spullen Drijven weg Op de vloed Van de rivier Van tranen…

Daar ga je, pak je spullen in Daar ga je, maak een nieuw begin! Een huis waar liefde wonen gaat Een toekomst die nog open staat.... Een heel gelukkig leven dat wil ik jou meegeven!…

Hij is een prima zakkenfabrikant En maakt al jarenlang de beste spullen, Geschikte zakken om met zand te vullen, Daartegen zijn ze optimaal bestand. En tevens wordt nu een geheim onthuld: Daardoor wordt ook zijn eigen zak gevuld.…

Soms ben ik bang dat ik vergeet hoe je aanvoelde, je geur je stem, je ogen, je kleur ik ruik aan je spullen en wil me vullen met je aanwezigheid ik lik m’n wonden ik ben je kwijt maar op zielsniveau zijn we verbonden en voel ik je...altijd…

Met minder loze spullen. Met minder mededieren, die wachten op de slacht. Met méér welvaart, vaart niemand wel. Zeker dieren niet. Geen boer. Geen heer. Zondermeer.…

Ik grijp alle spullen aan, het dierbare familieportret mijn oude klarinet. Hetzelfde soort stof haal ik weg dat al viel over het verleden. Het stof der eeuwen neem ik af, zo blijft alles bij het heden.…

onze tussentijd – het kan niet anders, veranderingen voltrekken zich geleidelijk, ook wat overheerst is er maar deels Nu hebben we weer wat spullen en zwerven we niet meer, we zijn – sterker dan de sterke mannen waterdragers voor elkaar, thuis voorbij de Poortloze Poort…

Dat spullen spullen zijn. Mensen mensen. Namen namen. Dieren dieren. Zonder naam. Hoe mensen kunnen denken, alleen wanneer dat nodig is, kunnen we van dieren leren. Woordeloos weten die hoe. Hoe ze zonder misverstand, niet zonder conflicten, samen samenleven, en verstaan. In den beginne waren namen niet.…

koffer alles wat belangrijk voor hem was zat in die koffer morgen komt uw koffer hier weer terug zeiden ze verwezen stond hij in de aankomsthal van het vliegveld hij zag de drukte niet hij hoorde de omroepster niet hij zag niets hij hoorde niets hij dacht maar één gedachte waar is mijn koffer waar zijn mijn spullen…