Alle inzendingen over stollen

Zij hebben de kern van ons hart geraakt droegen hun eigen geliefde kleuren waarvan takken traag en uitentreuren op velden verbleven; onaangeraakt ons verbonden onuitwisbaar klaaglied heeft ieder bij de lurven gegrepen wanhopig in maandenlange repen van niet te stollen tranen van verdriet hoe ijzig behouden hooggeplaatste waarin finaal vergane…

in de droogte van de tropen in de hoorn van Afrika kerf ik jouw welving in de bast witte druppels hars stollen tot kristallen die ik losschraap met een blikkerend mes door kruimels houtskool en rozenblaadjes roer met de olie van jasmijn besprenkel gomhars bindt het mengsel waarin ik een splinter van bamboe doop het smeult en kringelt…

Langzaam welt dat woord in duigen, waarna een scheepsbel klinkt in dag en duister, om de tijd af te tellen is om het schip te verlaten, wat in aangezicht zinkt in in de kolk van een doel op een gehoorde klip, de sirenes hun gezangen laten klinken en de was te laten stollen in de oren, de weerstand zal ondermijnen in een rusteloos verlangen…

Gestolde liefde, talloze jaren Al jong gekoesterd in de oude tijd Ontdooit ontspringt zij weder Alleen en onbeantwoord zij En dreigt zij weer te stollen Maar nu voor d'eeuwigheid Mijn lief, mijn dagen en mijn nachten Voelt mijn hart dat naar je smacht Kom en rust in liefde bij me En blus mijn hartstocht nimmer uit Vlucht, oh twijfel, volg…

Het doet mijn bloed tot in de hersens stollen; mijn zondag is weer tot en met verbruid. Mijn buurman blijkt slechts koe te kunnen schroeien wanneer zijn Ghettoblaster staat te loeien.…

kwetsbaarheid, aangeboren kwetsbaarheid die mij bleef vergezellen, die mij blokkeerde, die rotsblokken wierp in de rivier van mijn leven waar het water niet omheen kon stromen, die houtblokken leverde voor het vuur van de afwijzing, van de pijn van de kwetsuren, die verscheurde, die brandde, die de tranen deed opwellen, die het hart brak, die het bloed deed stollen…

Hij liet beweging stollen in staal, beet op zijn kiezen, ramde met kracht avontuur in een mal. Andersom gaat het niet.…

binnenkomend geluid, eerder van het aardse beroofd het neigt dan nog meer naar het trager zingen van het eigen hart het is meer de ruis van buiten waarvoor de oorschelp zich sluit het volle verstand lijkt in te krimpen - dat is schijn - ; de omgeving verliest haar kracht alsof men praat zonder woorden verlies vangt stilaan te stollen…

Het is er weer, dit stollen, na langdurig het hoofd te hoog te hebben gedragen. In mijn bagage, mijn dagboek, ontvleesd verleden, een herbarium vol bladskelet. Ik blader. Zo was het in een paar woorden. Geklost als kant, wit gezouten, dit tenminste blijft! De trein stopt. Ik bezichtig een bekende touristenplaats.…

Godin van de nacht je duister geeft kracht Wist ons avondlijk bord maagdelijk zwart Vol van ruimte dwaalt de geest zich rustig Verbindt dromend wat overdag apart valt Gezegend zijn wij in troostende armen Verkwikkend lossen we op in het heelal om in de morgen weer tastbaar te stollen Steeds worden golems leven ingeblazen…

Het boze oog waarin het licht gedoofd het trage bloed doet stollen daar woont geen tomeloze Liefde Het spel dobbelt tussen Oost en West en Indisch bijgeloof We zinken er in weg op de vlucht voor Goena goena en stille kracht De Indo drukt hiermee de Blanke in hem plat en wijt het aan een Boze Geest of kwade wil van anderen De geur…

Hoe goed zou het zijn een filmpje van zijn sterven te bezitten als operateur zijn laatste adem af te draaien vertraagd het stollen van zijn blik, het vallen van die hand langs ijzeren bedkant nog eens en nog eens te vertonen.…

I Waar zonnedagen tot koralen stollen, En vlijt van vroom-geduld'ge madreporen* Bouwt, rood in 't blauw, toren naast holle toren, De ontzaggelijke bekers van de atollen*, En, eb en vloed van steeds nieuwe trezoren*, Door 't licht vloeibare paarls*, de golven rollen, En spieg'ling van nachtlijke wereldbollen In 't groene vuur van de…

Ik heb je gal te geven, Mijn maag verteert geen leed Ik laat mijn wonden gapen En veracht wie ik verweet Mijn bloed zal nimmer stollen In de kraters van mijn trots Als Prometheus hang ik hier Aan mijn eigen rots En de holle waanzin, Die ook mij zal resten, Verzwakt weldra mijn ego, Zal mij tot slot verpesten Ik twijfel of elke adem…

Met zolen die Zwaar als weemoed vlinders in je buik doen stollen tot bedorven eetlust loop je een jeugd van vreemden binnen een tuin met vreemde bloemen hoe verkoop je tikkertje? Of de geur van moeder? De herinnering aan vroeger Of hoe koop je het?…

voetstoots vooruit willen draait de natuur geduldig cirkels Door nevel praten we en sourdine Gaandeweg zeggen we steeds minder Summiere zinnen bevriezen in ijle wolkjes Een bont landschap zuigt alle taal op Na het lenig bochtenwerk der zwaluwen nodigt het zwerk tot kraaienzwart gekrijs Voorwereldse weemoed besluipt de geesten Harde feiten stollen…

Hoeveel woorden nog die verkeerd worden begrepen voordat ze een brug slaan naar die man die naast je staat hoeveel mensen die elkaar blijven volgen voordat ze zelf na gaan denken wanneer het dogma het toneel verlaat Hoeveel rivieren van bloed moeten er stromen voordat ze stollen en we walgen van hetgeen we hebben aangericht…

naar een leeg vel dat vroeg wat ik deed een donkere geteerde brief om 's nachts te posten in een regenbui liep alles uit tot inktpatronen letters vloeiden samen tot een verwarde inktzwarte brij lettergrepen vielen uiteen woorden stierven zonder rede hoofdletters verdronken in de kantlijn lijnen van het briefpapier deden mijn ogen stollen…

En bovendien verlangden klanten steeds meer grollen, Dwars-ongebuild of Bio-grof of Boekweit-stollen. Die lagen in haar winkel nimmer voor het pakken want Janmaat wist niet hoe die flauwekul te bakken. In het begin was hun pensioen als in de hemel.…

terwijl haar taxi d’r meenam naar het bureautafeltje waar ze elkaar voor het eerst zagen, daar… op de achtenzeventigste etage Hij kon de twee torens goed zien vanaf het balkon waar hij zijn dagdromen over haar en ook zijn appeltje aan het opsnoepen was Hij dacht aan haar en die oase van blauw in haar ogen Waarmee ze hem liet smelten en stollen…

Of de beekjes stollen, Of haar golfjes rollen, Winter sneeuwt in 't hart. Bij de druk der jaren Rekken al de snaren Van de vreugde en smart. Alles, wat wij minden, Werd een spel der winden, Of omsluit een graf. Stomp en afgesleten, Eenzaam en vergeten, Zinkt ons de eeuwgeest af.…

De overdracht klikte en jullie versmolten met elkaar, jouw slanke ledematen ontroerden hem, zoals de pijn van Werther en de taal waarin hij jou wilde vangen en doen stollen. Als een magiër wilde hij jouw sekse overnemen en meebeleven, terwijl jij in hem een Chopin ontwaarde, zij het dan met woorden en gebaren.…