inloggen
voeg je netgedicht toe

Netgedichten

netgedicht (nr. 71.507):

Sprookjesprinses

(voor Bernadette Gallis)

Onder jouw lieftallige jurk van Laura Ashley
verborg je een hunkerend lichaam, dat lief
en zijdezacht langs de muren gleed, die van
Boudewijn een muurklever maakte, een
witte prins op een hobbelpaard.

Tijdens zijn psychotische avonturen hield
jij hem in het gareel, stal je zijn hart
en temperde je zijn snobisme tot zolang
het duurde, want hij liet zichzelf niet
lang aan een ketting zitten. Als jonge
honden zaten jullie achter elkaar aan,
beiden bezeten van liefde voor elkaar,
in een eigen universum.

Hij las zichzelf van snob naar expert
en jij koesterde zijn excentrieke opgang,
zijn boekentoren van Babel, waarmee hij
jou imponeerde en begeerde, terwijl jij
hem betoverde met pianoklanken en de geur
van jouw speelse lichaam. De overdracht
klikte en jullie versmolten met elkaar,

jouw slanke ledematen ontroerden hem,
zoals de pijn van Werther en de taal
waarin hij jou wilde vangen en doen
stollen. Als een magiër wilde hij jouw
sekse overnemen en meebeleven, terwijl
jij in hem een Chopin ontwaarde, zij
het dan met woorden en gebaren.

Hij had een zwak voor getrouwde vrouwen
of wat heet bewust de afwijzing opzoeken,
de poten onder de eigen stoel afzagen.
Tenslotte koos je voor jouw gezin en
bungelde de witte vleugel nog even in
het luchtledige tijdens de uitvaart.
Aan zijn waslijst vol dubbele bodems
kon je niet eeuwig verslaafd blijven
en je koos terecht het hazenpad.

Het was al een godswonder geweest, al
die tijd met hem samen, de lange nachten
en de verre reizen, zijn wankele positie
langs de randen van de afgrond. Jij was
zijn diepste geluk, maar ook zijn grootste
gevaar, omdat liefde hem psychotisch
maakte, hem de hel van zijn trauma's
in schopte. Jij kon hem tenslotte ook
niet beschermen tegen de pijn van jouw
definitieve afscheid.

in aeternum ziet er anders uit, dacht je,
maar dat is niet zo. Wat was, al die
samengebalde intimiteit, blijft bestaan,
maar het verhaal was uit, het boek
gesloten en de hechting doorbroken.
Je groeide ergens anders verder, net
als hij, die zichzelf in een boekenfort
verschanste, waar nauwelijks nog een
ander mens werd toegelaten. Zijn zware
depressie beklijfde desastreus en jij,

verrimpelde toverfee, mag in jouw
handjes knijpen van pure blijdschap,
omdat je hem van ooit, toen zijn
wereld nog gewoon benaderbaar was
en niet door hebzucht verpest was,
gekend hebt, bemind hebt, verlaten hebt.

Schrijver: Joanan Rutgers
29 juni 2020


Geplaatst in de categorie: literatuur

5.0 met 2 stemmen aantal keer bekeken 65

Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)