Alle inzendingen over stralen

de maan vervleert door klapwiekende muizen stralen korten schaduw tot ontkleurend duister de grond is nog warm als licht zich spiegelend aan de hemel de aarde een laatste veeg geeft maanlicht versijpelt in vallende schemering een ongebroken witte roos in geel verzachtende reflectie roos en maan zijn roekeloos in hun oplichtend…

rondgaat als een wervelwind zijn donkere verschrikkingen uw arme berooide mensen kinderen tezamen striemt wij schamen onze tranen niet die in het donker op U wachten o Geest van God stroom onze harten binnen in koelte van de nachten opdat wij kunnen zingen dat uit de donkerte van plagen altijd uw licht weer zal gaan stralen…

kom maar in mijn cirkel breek niet uit in rechte hoeken rond de lijn en laat de scherpte achter je, kom en kijk vooruit ik speel niet met de graden van je vuur jouw vlammen op de muur spannen mijn boog in kaarsrecht gaan omhoog de pijl die harten tracht te breken uit nooit kunnen vergeten maar gelassood is als straal…

ik zag je gezicht in begrijpen je voelde mijn reiken naar steun je handen zijn open met een arm om me heen zijn we langs stralen gelopen daar waar de zon voor ons scheen we hadden geen doel maar woorden stoepten als tegels en vormden het pad we hebben alles gehad in zinnen zijn we vergeten wat we hoorden te weten en zijn…

voeten, benen, een gat te dik of wat te dun een lijf vol genen met een kloppend hart elegante hals of een dikke nek een hoofd met een gezicht kronkelende hersenen ogen die dwingen of stralen het goede of het kwade alles gezien in het ware licht de mens leeft of tracht te overleven in zijn kort bestaan werkt het zo niet...…

Natuurlijk maakte de zon het met haar prachtige stralen nog mooier. Er waaide een bijzonder koude wind, maar het was wel schitterend. Een kitesurfer durfde het aan om over de hoge golven mooie sprongen te maken. Het is prachtig, hoe de zee ademt en beweegt.…

Als de zon weer zijn stralen zendt openen zich de juweeltjes en tonen zich van hun mooiste kant. Het aangenaamste seizoen dat men telkens herkent. Voorbodes van de zomer, waarnaar elk mens verlangt.…

Ik ontmoet mijn medemens in het eenzame lot levens lief en leed te dragen, zo wijsheid te vergaren en als baken te stralen voor allen die dwalen.…

Het licht verschuift, stralen dagen het uit. Donkere tranen parelen gevaar en schaduw glijdt dreigend af van haar huid. Het git wordt wit, de kleuren breken uit, hun weelde laait op lippen, vlammenzucht. Handen doorwoelen een witte wolkenlucht, de lijven wentelen van zij op zij. De zang komt los, het schrille is berucht.…

Doorheen de ogen der omwonenden met dol de dreun erin der maatschappij, LAIS wordt wet, zichzelf verschonende, in ieders denken bijgezet en blij en dwars door nijd en los van spijt, wordt zij een vrij gegeven, zo straal en blakend rein haar naam, haar faam is wereldbaken.…

De eerste stralen glijden naar binnen, ze beroeren jouw gezicht, ik word verlegen, bij de gedachte dat ik naast je heb gelegen maar dat is natuurlijk kul en ik begin te zinderen er overspoelt mij 'n gelukzalig gevoel als ik naar je kijk, jij..., moeder van mijn kinderen.…

jij hebt de wind gewist die in de ochtendglinsters zonnekleuren los zou laten zij twinkelden gevangen stralen in de schemering tot jij de deuren opende en wolken witter riep nevels los maakte van de koude grond die neersloegen op gras en bloemen om te stoeien met licht in dat kort moment ontsloot de hemel voor even om…

rond de zon lopen in draf duizend kinderen, zij eten op het gejank der achterbuurthonden daar waar ik lig de zon als een muziekspel in mijn ogen ik dring verder naar de velden gisteren verborgen achter modderige wolken, laat ik het licht bijten met zijn jonge tanden in mijn huid zij die er nog niet is, brengt spiegels aan, vangt de stralen…

Jij beantwoordt door te beminnen en te stralen met jouw lach. Ik overtuig je door te jagen en overtuig je zo mooi. Jij beantwoordt al mijn vragen, door je te gedragen als een prooi.…

ik heb je zien stralen in affectie en warmte van binnen uit een oogopslag doorbrak de werkelijkheid ademde scheppingstijd opende in vorm en ruimte de woordloze dialoog die liefde bood wat samen ooit als spel is ervaren zal in verliefdheid die intensiteit snel evenaren in licht fluctueren mogen wij ons geluk en blijdschap…

Jouw hart is gesmeed in de kleuren van de lente Jouw ziel is bereid met alle zomerse ingrediënten Jouw haren blozen in de zachte stralen van de zon Jouw tranen gedijen in de dauwdruppels op het gazon Jouw ogen stoeien met het blauwe van korenbloemen Jouw lippen kruiden de geuren van al het groene Heb ik jou al…

LAAT ZIJN STRALEN OVER JOUW GEZICHT SCHIJNEN. MIJN HART JUBELT VERBLIJD. LIEFDE HEEFT GEWONNEN VAN DE TIJD ! DE TIJD DIE MIJ STEEDS IN HAALDE. TIJD... WAARVAN IK BAALDE. NU IS DE TIJD WERKELIJK RIJP. EN GEEFT ME DE KANS.... DIE IK GRIJP ! ZACHT NESTEL IK ME NOG EVEN TEGEN JE AAN. EN VOEL ME WARM WORDEN VAN BINNEN.…

Mijn ogen die stralen, een speciale blik van jou, ogen die zeggen.... ik hou toch zoveel van jou. Jaren gedroomd en niet meer verwacht, dat die uit zouden komen, toch nog zo onverwachts. Zoveel van elkaar te leren, zoveel te beleven, zoveel nog te ervaren, zoveel liefde nog te geven.…

drogend draaien de laatste blaadjes als gebedsmolentjes aan hun steel in groene zomer mantra’s moe geruizeld kleuren zij met herfst mee donkere vennen weerspiegelen nog strak de lage zonnestand in zwart het warmrijpe is verdwenen ook schraalhans heeft de staart tussen de benen dan tocht het bos open plekken stralen koude…

Lachend snoeit zij verdroogde takken terwijl de herfst oogluikend toekijkt hecht morgen zich in reeds omwoelde grond wanneer de laatste loten buigen klinkt onverhoeds als de halmen waai ik en laat ogen stralen op vlagen van aanstormende wind haar laatste oude adem geeft zacht veerkracht aan een nieuw leven stormenderhand…

De blauwe oogjes stralen.. En ze kijkt weer, niet begrijpend, naar mij... ..waar moet ik de moed vandaan halen... ..Ik vecht tegen de tranen, als ze 'lieve opa' zegt... Waarna ze je foto,...heel voorzichtig, ...weer terug op tafel legt...…

Abrupt uit mijn slaap gerukt De ochtend nog zo donker als de nacht Een koude rilling die mijn rug afrolt Het bed laat zijn veren kraken Chaos overheerst de ochtendstond Jij bent mijn wakkere wekker Met een hels lawaai Benen en armen die blijven zwaaien Mijn buren zullen zich nog eens omdraaien Maar met die liefde die jij blijft stralen…

je kristallen lichten warm op in hun gebroken stralen uit de vale bron van de winterzon ontluiken alle kleuren in een transparant ontmoeten met steenkoude sneeuw uitgesponnen hebben zij elkaar aan het licht geregen de plak is kakelvers voor speelse vormen een ware zegen nog dekken zij lief de wereld af maar in de krakende…

Lange blonde haren wapperen in de wind jij bent mijn ik mijn kind gekleed in een lieflijk jurkje in tinten van blauw mijn lieve kind ik hou van jou op blote voeten van vrijheid kom jij in dromen vanuit dat verre verre land reik jij mij de hand zoveel kracht zoveel pracht straal jij naar mij lieflijk zacht…

Je ogen groot en bewogen stralen, vertellen verhalen zonder verdriet. Je bent zeker niet dood. Ik weet : je leeft. Je hebt de scherven overleeft bij 't sterven. Je zwaait, je springt. Je klinkt zo hemelsblij. Ik weet dat jij leeft. Ik denk : je danst, je gezicht omkranst met licht. Je lacht, je zingt.…

Oh gij grote warmte verwarm mijn koude ziel laat mij sidderen in uw stralen geef mij warmte en voel mijn lust Oh gij grote donkerte val als een deken over mij heen bescherm mij tegen het kwade en wees mijn waker als ik rust Oh gij grote wereld laat mij een worden met uw natuur maak dat ik voor altijd leven zal en mijn hart zal schijnen…

wij zijn naar de maan geweest hebben zonneschaduw begeesterd en gevouwen tot vervoer op golvende stralen er was geen hitte en kou in de trouw van je lieftallige ogen zelfs geen boven en beneden meer jij deed alles en was veel intenser dan dat ik me ooit heb kunnen voorstellen gaf mij zomaar dat wat ik nooit heb gehad pas toen…

In mij zie ik wilde baren, diepe meren, felle stralen. In mij knippen gouden scharen, vertellen kleermakers elkaar verhalen. Over hoge bergen en ook dalen, prinsessen, draken en gevaren. Ze werken met goedkope kralen, opzetstukken en halve garen. Met gedeelde mantels en gestopte sokken, allegaart men mijn kledij.…

loeiende lavenis ik weet niet wat er is maar voel mij aangebrand tot aan mijn navelrand dit ranzig Nederland zet ik maar aan de kant ik eet niet langer pizza en heb straal genoeg van Rita geef me bloemenharten laat me geuren snuiven maak me haarscherp zien dat alles draait om mien en haar betonnen rozen vertolkt door holle dozen…

dromerig staar ik naar de zee lig languit elke straal te vangen voor de avond zich laat vallen als een koele deken op mijn huid koester me in ‘t nog warm geglunder van de langzaam ondergaande zon terwijl schaduwen beginnen te leven spelen hemelse lichamen kameleon verleidelijk vlijt het maanlicht haar schijnsel over de branding en in een…