Alle inzendingen over strand

- geruisloze omarming tussen twee stranden - Ik berg het zand en verleid een albatros tot mij zijn. Ik ben wit en waak over het zout dat met je ogen speelt.…

De politiek was op het strand aanwezig Bij de vaste januariduik in zee Pikten zij een graantje van de drukte mee De VVD schonk soep - heet, dik en vlezig Mat Herben liep er rond als levend teken: Wat niet ontbrandt, niet nog eens aan gaan steken!…

Vanochtend heb ik de zon op een stokje gestoken mijn arm steekt omhoog uit de zee ik houd het molentje stevig vast golfjes omspoelen mijn slapend gezicht de maan ligt op het strand te baden in de zon die op zijn houten been aan de horizon staat…

ik ga naar zee kom je mee vroeg zij langs de schuimkraag op het strand vindt je mij in een glooiing van fijn zand vlakbij veelkleurig streek een vlinder op haar dij ik ben niet kleurenblind lachte zij ik ben als ebbe en vloed zei hij ik ben lenig als de wind zei zij.…

las ik ooit in een courant ga vanavond uit maar ga wel mooi diezelfde avond kwam ik mijn tweede liefde tegen ik ben ervoor gegaan en strandde als een natte krant soms rijmt het voor geen meter, worden gaten niet gedicht ik ging dus af…

handgeschreven zonder geluid als voetafdrukken in gevallen sneeuw 'eerder' gevat in een kader, -als op het strand van St. Malo, o god- dat ik kuste, één voor één deed, voor ik alles op- borg, en het hart dat blijft kloppen laat zich horen in desondanks oorverdovende-…

op de zwarte rolkeien in de spetterzone van het strand slijmvissen, onverstoorbaar schrapen zij de algen tussen de brekende golven huppelen zij in spiralen door het water van de ene naar de andere rolkei een soort, die tot de naakte slijmvissen behoort en jij vraagt me of er ook een aangeklede familie bestaat…

Uitdagend was het zand dat korrelde van ongeduld in de zachte stilte van het strand. Een hand bewoog tot schreeuwen de tralies van de schorre lucht het golfde over meeuwen. Over leven over de wind die koppen telde en de nacht die plotsklaps langs haar vele monden snelde.…

Naar mooie warme landen met palmen en een strand daar ergens aan het water daar aan de overkant. Maar ach het zijn maar dromen een verlangen van mijn geest zelf ben ik nooit verder dan Camperduin geweest.…

Geen barbecuepakket is meer te krijgen De wegen rond Ikea zitten dicht En ook het strand blijft mijlenver uit zicht Wij zitten thuis te wachten en we zwijgen Zo hebben wij ook Pinksteren doorstaan Tot Tweede Kerstdag zal het wel weer gaan…

Waar Ons Oranje strandde op 't EK En Onze Renners kleine prijsjes halen Bereikten Onze Robots de finale Toch gonst dit nieuws bijlange na niet na Want van zulk zilver wordt ons land niet wijzer Wie daar wat wint, zal lood zijn om oud ijzer…

Ooit speelde ik als peuter op het strand Waaraan een onbekend klein meisje meedeed Waardoor zij- hoe onwetend- met mij mee leed Daar alles werd gefilmd voor naderhand Blijft ons nu, achteraf, de smaad bespaard? We wisten niks, en 't is allang verjaard!…

Ooit speelde ik als peuter op het strand Waaraan een onbekend klein meisje meedeed Waardoor zij- hoe onwetend- met mij mee leed Daar alles werd gefilmd voor naderhand Blijft ons nu, achteraf, de smaad bespaard? We wisten niks, en 't is allang verjaard!…

ik zie lente in je ogen bloemen in je hand je lach is nu al warm als een zomers strand toch sta je nog wat nonchalant te dralen met blonde zonnestralen in je lichtbewolkte haar proeft dan vleugjes warme wind waar in een hoge kinderlach het langverwachte voorjaar klinkt…

jij vertrouwt jouw voetstappen toe aan het strand zij tekenen sporen van verstand in silicium van het zand dat als geheugen en actuele databank het bestaan omspant alleen en toch direct verbonden met alles wat er is deel jij de wereld als schepper zonder ooit te worden gewist…

oliegolven die de zee bedekken de zo zeewaardige en aardige vissen en vogels nekken land moeras en stranden vervuilen als aanklagende gedenkzuilen ondertussen blijft moeder aarde lekken in slagaardelijke bloeding haar levenssappen ter nagedachtenis hoe wij...…

Misschien wanneer je op een avond langs het strand loopt mijmerend over de zee die steeds weer land verplaatst en wast nadat zij nieuwe golven vond in haar verzinken zul je begrijpen dat er ook een morgen komt al heeft de nacht mijn schaduw nu gedoofd…

Laat het nu maar los ook al wil je het grijpen voor je gaat stranden Je wilt niet kiezen maar alles binnen houden is toch een keuze Vergeef eerst jezelf daarna ook de ander het leven is kort Laat je nu maar gaan zelfs al weet je niet precies waar je zult landen…

De zee alleen heeft nooit het strand gekust maar komt met eb en vloed het levenslot verhalen. Laat me dan vredig zijn en anderen verblijden met luisteren en zingen, met glimlach en met troost al kan ik niet begrijpen.…

soms valt er, schijnbaar speciaal voor mij, een wondere plek uit de hemel: een strand, een landweg, een bos of wat hei waarop of waarin ik zeven levens kan leven. maar jammer genoeg is dat moment te vlug weer voorbij! is de wens niet de vader van de gedachte?…

een schelp ruist vertelt verhalen over een verlorenheid aan liefde op zee golven vervlogen dromen roerende verhalen over onbeantwoord geluk weemoedige tranen stromen over het strand van weleer een misthoorn toetert het schip verlaat de haven zonder ommekeer…

Mijn leven teruggebracht Tot 't kleinste begin Daar aan de Abbestederweg Op een veldje verblindend mooi In al zijn eenvoud Begon ik wat ooit Mijn leven was Weer toe te laten En vond ik naast Het strand en de Eeuwig aanrollende zee Ook de mens weer mooi…

het licht raakte je huid schaduwde feilloos een kleine oneffenheid maar de zon polijstte met het warme bruin je ronde vormen volmaakt tegen de blauwe lucht een zucht van schoonheid op het gele zand zo ben jij mij bijgebleven nog altijd koester ik dat beeld op strand…

Bijna had ik je Laten gaan, in De stormvloed Van dit leven, Maar toen we Na de strijd Om ons bestaan Samen waren aangespoeld Op het zachte strand Dat rust en vrede brengt Merkte ik dat ik mijn Liefde voor jou niet Los kon laten - liefde Die in mijn ziel te zeer Was ingebrand…

hij nam het zand bouwde zijn fort naar eigen hand vormde en kneedde zonder onderscheid de korrels in zijn gelijk een lange tijd weerstond de burcht de zee in confrontatie maar het water is gezakt korrels drogen zonder macht eisen nu de vrijheid van het strand…

je bent gekust door strand en land met een golvende intimiteit als rotsen jou blokkeren ondergraaf je hun granieten superioriteit vloeit in eb en vloedbeweging meegaand naar een eindeloze openheid waar water mist en wolken elkaar bevolken zonder onderscheid…

in grijs kleurde zee het verhaal van je leven traag rolden golven je zinnen al brekend op strand woorden verwaterden stroomden als letters over los zand ik pakte je hand we zagen het land en hebben het boek van verleden gesloten…

Dan, bij het strand – laat plots de blinde weten: “Mijn God, wat zijn die meiden hier toch knap. Ik ben wel blind, maar ik ben lang niet gek, Ik zie wel niks maar voel het in mijn nek.”…

jij zocht schelpen in het zand ik droeg de stenen van je pad in golven recht heb ik ze neergelegd zo dat jij droge voeten had maar in de tegenwind zag ik het kind stralend in de golven zij dreef niet af in teentjes steunen heb ik haar en jou naar strand gebracht…

het strand geeft eenzaam blijk van een vloedverlaten zee, zijn korrels zo talrijk uit het zicht der eeuwigheid is de zeevlinder onsterfelijk, het tere lichaam ten spijt kom, laten we gaan, ergens wacht het ruisen van de branding in mijn traan…