Alle inzendingen over strijken

Je pad glad strijken voor het moment dat je bij me terug zou komen zoals je ooit was, zoals je altijd bent geweest, de liefde van mijn leven die langzaam aan in de mist van het vergeten verdwijnt.…

je handen strijken alles glad rafels blijven krullen door je lach ondeugend knip je er wat af voor schone schijn onderhuids waar draden nog vervlochten zijn stoeit het patroon in vele variaties op zoek naar de onmogelijke lijn…

De kroonprins, die toch beter uit moest kijken, deed ondanks zijn communicatietraining historisch onderzoek af als 'een mening', maar Kok wist dat weer keurig glad te strijken. Oranje was weer in zijn knollentuin... maar toen bleek de bevriende priester 'bruin'.…

Ik strijk je speldje mooi in je haar. Dank je wel mijn lieve man. Het is een blauw speldje van een lieve truttenwinkel. Wil je ook mijn speldje van mijn beha openmaken vroeg ze. Nee, zei hij, we gaan eerst een kopje thee drinken samen.…

ik fluister in de schelp van je oor op je gelaat verschijnt een glimlach met gulle hand strijk ik de verlangens open ik raak je verder tot in de geheime plooien verbreek de stilstand van je bloed nu zijn alle vogels vrij ligt de zomer open…

Het foeballuh ging gisteren van start Oranje moest al vroeg het vaantje strijken Ik zal daarom maar met een half oog kijken Toch zit ik voor de buis met angstig hart Dat telkens wel een keertje overslaat Als het ineens over een aanval gaat.…

Blauwe ogen aanschouwen in verte het noorderlicht de pracht en kracht van het mystieke dwalend in dit verre landschap zweef ik op winterwind huilt mijn hart parels van ijs strijk ik door mijn lange haren en fluister heel zacht jouw naam…

spiegelbeeld meisje toch alles dat je deelt is met mij levenstraan in je ogen ik zie je staan nooit echt blij eenzame gedachten ik kan ze niet veranderen ik strijk zacht langs je wang wat wil ik zijn hoe alles ooit was spiegelbeeld een scherf en een kras niets duurt voor altijd maar wel ontzettend lang…

Bij nader inzien moest Jolande wijken Zij miste voor herstel het heilig vuur Vond vrijdag het GroenLinks-partijbestuur Dat één dag later zelf de vlag zou strijken Het heeft met eigen vuur ongegeneerd De groene linkse resten gecremeerd…

in de sluimer kus ik de zon en strijk de lucht blauw vanaf het palet waarop kleuren zich liefdevol vermengen licht nog dieper kleurt dan eergisteren omarmen zonnestralen mij zodra de droom over jou langzaam overgaat in alle dag…

handen vragen handen reiken handen dragen handen ontwijken handen bedoelen handen strijken handen voelen en ze troosten als ik ween want ik weet dan sla jij je armen om me en vouwen we onze handen ineen…

Van de hoogste top kwam ik gevlogen door de blauwe lucht gegleden In mijn euforie tot duikvlucht bewogen raakte ik de grond mijn lichaam bijna gebroken Het dal glooit omhoog en reikt tot in de bergen weer strijk ik mijn vleugels glad om hemelwaarts te stijgen…

strijk je warme hand door mijn haren zie mijn bestaan 4. mijn blinde vlek is wat je ziet als je naar me kijkt voor mij onzichtbaar grijs gebied voor jou donkere nis schatkamer?…

Niet Pechtold, Schippers, Slob of Van der Staaij, Maar Dijsselbloem ging met de titel strijken Al oogst de chairman van de eurogroep Vanuit La France toch vrij veel boe-geroep…

Geslagen merktekens van ’n onvrij voorgeslacht, erfenis van angsten in mijn ziel gebrand Diepe waters verken ik door stroming meegesleurd, op golven berijd ik mijn grillige levenszee Patronen geweven van draden van onmacht, in de stof van mijn leven strijk ik de kreukels glad…

Er is geen vaat, geen strijk, nergens een natte dweil. Geen kruimels, geen beschimmeld brood onderaan in de doos. En ook de suppoost ademt voorzichtig door z'n neus. ----------------------------- uit: 'Landlopen', 1995.…

Als bloemen de kelken sluiten De moede hoofden buigen Als vlinders de vleugels strijken Het tere lijf ten ruste wordt gelegd Als de dag haar einde nadert En de nacht al zwijgend op je wacht Dan zingt de merel Van het leven Dan zingt de merel Van de volgende dag…

het liefste zou ik je uit dromen lichten jij man in mijn verhaal mij blozend aan je op gaan biechten in onverbloemde vrouwentaal mijn bloeiend lijf seringen laten geuren bloedmooi mijn lippen verven en mijn lokken zilverwit als jij dan nog de plooien weg wil strijken dan restaureer ik dit gedicht…

Jij de vrouw die mij liefhad nog voordat ik één voet op deze aardbol had gezet jij mijn steun en toeverlaat jij bent mij voorgegaan naar daar waar engelen zingen jij de vrouw die mijn moeder is en was ik zal je missen je stem, het strijken door mijn haar rust zacht lieve moeder…

heb de contrasten afgetast in kleur het donker overheerste penseelde toch in wit met muziek die niet kon komen weg met het winterse palet mijn orkest speelt lentetonen de krokus preludeert narcissen spelen geel violen in strijk en zet wordt zo ons muzikale voorjaar op noten ingezet…

mag ik je ontvangen zacht in mijn handen waar vlinders nog spelen met de wolken in je hoofd die jagen de storm uitdagen als rust is beloofd strijk maar neer toon me je vleugels ben trots op de kleuren ja je bent thuis in de muis van mijn hand geland in ons bedje van geuren…

Waarom strijk je en fladder je 's nachts tegen mijn ramen als een doodshoofdvlinder? Zonder passie en voor niets minder dan mij uit mijn droom te verjagen? Is de zon reeds onder en de dauw weer zonder mij voor jou? Breek mijn raam en fladder vrij Zonder vrees in velerlei kleuren... Waar ga je heen?…

geef het maar een naam desnoods een gezicht noem het alles behalve gegrond en droog je ‘was’ in jouw heden zodat ‘is geweest’ van kleur verschiet strijk valse vouwen in het plooibare goed drapeer je ramen met schone schijn noem het jouw waarheid maar laat het vooral mijn verleden zijn…

geeft zij handen ogen voor houvast in de morgen vogels vluchten niet maar strijken vermoeid neer waar nevel geen laatste adem meer schouwt maar traant wordt verlangend samen eindelijk gekist twintig rode rozen spreken eeuwenoude taal ik heb je lief zij kijkt niet meer om…

Mijn leven is gespeend van ieder avontuur en niet zo interessant Al jarenlang dezelfde man van 8 tot 5 dezelfde gang en nauwelijks vrienden Een doorsnee flat in nieuwbouwwijk Het dagelijks voeren van de poezen de was, de strijk En als ik wil heb jij nu juist geen zin of tijd Hoe kan een mens met zoveel niets gelukkig zijn…

In mijn zondagse broek zit nog steeds die knik van het vele knielen op mijn plek in de kerk vooraan in de hoek Als ik vraag aan de pastor wilt u 'm voor mij strijken weet hij van geen wijken en zegt: 'dat is niet Gods werk gaat u maar een nieuwe kopen naar de winkel is het maar vijf minuten lopen'…

Ik strijk de zorgen uit de morgen laaf me aan wat hemelse thee snij dikke plakken zonlicht in mijn haar neem ik wolkenbrood mee Ik verf de noen secuur zacht groen klop daarna mijn dromen uit hang verlangen aan de waslijn schrijf verzen in 't fluitenkruid…

bij jou zit alles op zijn plaats nergens een vage vlek je woorden paarlen een ketting liefde en vertrouwen ogen bloeien wilde bloemen die zomers van mij houden handen strijken plooien glad verjongen alles wat ik had je lichaam is mijn huis alleen bij jou voel ik mij thuis…

Met vijftien jaar aan 't brommen, wat niet mag. Oranje-plaat en geen WA. Agenten bezorgden hem met recht een zestal prenten. Ook namen zij de brommer in beslag. Ze zeiden nog: 'Geluk is met de dommen: je hoeft niet in de cel. Je mag niet brommen.'…

oeverloos gebral dat platter lijkt dan de laatste poging om de aarde als een blauwe bal te bekijken (wij weten wel beter, wacht eens even) de mens is dood gestorven voor de ogen van God toen de hemel open klaarde en hij besloot om de vlag te strijken Eva Mirai……