Alle inzendingen over stuip

weet je nog die laatste tijd toen liefde al haar stuipen trok allang was het verloren strijd maar weet je nog hoe je schrok toen ik zei dat ik zou vertrekken en hoe ik huilde toen ik vertrok weet je nog dat we zeiden hoe ons van alle dingen enkel sterven nog zou scheiden hoe we dachten leven te kunnen dwingen en dus zonder iets…

Hij waarschuwt voor terreur van schurkenstaten - bij Balkenende krijgt-ie óók gehoor - en jaagt de stuipen op het lijf, waardoor ondankbaar werk verricht wordt door soldaten. Die mensen doen vaak levenslang hun werk, dat door hun land bekroond wordt met een zerk.…

wat hebben we samen veel bergen en dalen gelopen door sneeuwstormen en smerig weer zo goed ook als bij stralende zon we maakten grapjes en we lachten deelden onze gedachten of niet we vochten met en scholden elkaar tot wij in elkaars armen thuis kwamen we joegen de stuipen op elkaars lijf lachten en haalden herinneringen op tot met onze…

de meeste woorden zijn mijn maatjes als bondgenoten in een ongelijke strijd sommige horen niet tot de kameraadjes keren mij nors de rug toe geven bij tijd en wijle steken onder water kruipen onverhoeds onder mijn huid en nagels zijn onbetrouwbaar jagen mij de stuipen op het lijf tonen inborst van Jan Hagel neem nou een woord zoals klopgeest…

al in de lauwe bel, in de buidel zie ik op een scherm van draden de krijtlijnen van de eerste stuip lippen tuiten en vinden de duim die hen sust na een geeuw, na de huiver doezelt hij weg soms wordt hij gulzig dan propt hij meteen zijn hele knuist in de roze vliezen van zijn mond sinds ik weet dat het zijn tandvlees schendt dat hij…

hij maalt er wel degelijk om - hier knarst het soms tot 's ochtends vroeg - behalve als hij tandpijn heeft dan hangt zijn bek verzuurd door ieder stompje ongeglazuurd en krijgt hij bij voorbaat de stuipen bij gedachten aan gespuit en kies meer of minder, liefst kiest hij dan minder hij is een ware tandfanaat gesponsord door de industrie…

- ik zie wolken van sterrenschijn de overlevering diende anders uitgepakt te worden Hoe moeilijk kan het zijn om in een stuip een stelsel te bevatten en te bespelen het is zwaarder om uitdrukking te geven waar ieder mens zo zijn misvattingen heeft Ik zet er een streep door schroei mijn lippen dichter dicht maak inkt van het duister en…

hoor jij niet allang dood te zijn zit je weer te plagen met de stuipen op het lijf jagen van weerloze mensen? Ik vermorzel je en spoed allen voor mij uit te willen lopen en achterna te kunnen gaan want zij hebben niets meer te vrezen. Op de goede afloop wordt gelet.…

Een stuip volstond en dat was dat. Je lichaam was je lievelingsplek. Het kon heel stijlvol vadsig zijn. Je ging alleen om te bewijzen hoe het gelijk van vaders is en hoe het ongelijk van lijken. Voor afscheid had je geen talent.…

Het boompje siddert van reisgrage stuipen; bruisend water bezingt echter vaste stee.…

Ik bouw een wankel luchtkasteel Op de vesten van de nacht Ze heeft het over een concept Ik jank en juich over dorst En hoe je buik en brein verzoent Het is de stuip van een vorst Die door de broze knieën zakt De strop trekt strak Rond de rots in mijn maag Zo word ik een versteende tak Tot ik knarsend vraag Zal ik er een keurige streep…

Een jaarlang al mijn glimjuich-heks een wonderfee met toverkolder ze heeft een maffe melige kronkel vol tinkel- en ook tankelvonkel in d`r goed gemutste bovenzolder De dagen die ik minder relaxed grommend in mijn wolfsrol kruip giet ze stiekem vol met giechelstof ze brouwt drankjes tegen duf en dof glanst mijn slechtste dag tot in een stuip…

Sinterklaas met twee rood gestifte Pieten die giechelend staan te genieten van ons verstomde wild geraas toch is dat meesmuilen misplaatst en als de roeden zwiepend dreigen denken we achter het brave zwijgen de slimste van ons grijnst het laatst want geen pakje groot of klein in nep verstopt om fiks te plagen zal méér lach op onze stuipen…

stokken De Schoenlapplant ontdoet zich van haar wintersokken En steekt haar voeten in een purp’ren voorjaarslaars Dan krimpt de wind en ieder grijpt weer naar zijn wanten De kou slaat toe en nachtvorst rijpt op plant en struik De thermometer maakt een diepe steile duik En hagelstenen springen op naar alle kanten Maar wees gerust, zo’n kou stuip…

Gehoorgevend terwijl het gordijn open- Getrokken wordt aan de opwinding, Breekt het door alle barrières; Pralend jagende stuipen Aan hetzelfde lont van zinnen geregen.…

totale amnesie kan mijn stuipen nog wat rekken vitrificatie van een vol decennium allicht stop de mutilatie van dat fijn en rozig wicht dat koningskind geworpen in een schoot met duizend vlekken die yoghurt maakt op jeans en broek en zwarte pantalon laat mij leven nog heel even ook al braak ik steen geworden zaad in een hoerige salon waar de…

ik hijg en kots, voel me benauwd de dood is niet meer af te wenden wie zal er voor mij een rouwkaart zenden herkennen zal men mij niet meer niemand die van me houdt, dat doet toch zeer ik voel de kou al in mijn lijf mijn armen en benen worden stijf de laatste adem blaas ik uit lijkt net of ik van binnen fluit ik trek nu mijn laatste stuipen…

zij heeft binding met de herinnering daar zij als vrouw is geboren zij alleen draagt een kind naar het licht een mens die bij ons mag horen daardoor toont liefde een gezicht doorheen de stuipen vóór de eerste dag start er een verbond, toekomstgericht, opgesteld door een haast natuurlijk gezag geen ander geraakt zo gehecht een leven…

Palaver Cruijffiaans in de Arena Of vloek als een maleier in de Kuip Bezorg ons eens een ouderwetse stuip In Amsterdam, Madrid of Carthagena Let wel, het is geen must, maar doet u 't wel Wees er dan als de kippen bij, wie schrijft Die weet dat wat hij hier beweert ook blijft Doe 't met grande vitesse, wees dus snel!…

Lust lekte weg Als door een doorzeefde darm Tumult vulde straten Toen jouw waakvlam sidderde De stuip voor de stille sluimer Viel je samen met jouw aanhang Mij en een vuistvol anderen. Versnipperd over het vage koren Versneden in duizend dolle deugden Die verder duren In een landschap dat laait.…

Je kunt verschrikkelijk gapen en ook uren lang heerlijk slapen, met af en toe in je droom een stuip dan rek je je weer eens uit en ben je haast eens zo lang. Dan weet ik pas hoelang ik op jou heb gewacht.…

nooit waart er een piesend engeltje rond toch eet ik bijna alles wat me wordt voorgezet ben niet gauw vies van experimentele zaken van slangragout, berenvlees en krokodilkroket Dit alles at ik wel eens zonder te hoeven braken kikkerbillen, krekel, ever en andere zwijnen diverse voor- en nagerechten zijn heerlijk hoor maar waar anderen in een stuip…

beelden vol gevuld en resten van niets als sporen van het volmaakte zover het zaad zich als vanzelf kon ontwikkelen de binnentuinse ziel die zeker nog een gat naar de zon vermoedt, bidden de kleppen van het hart in eigen boezemtaal het ritme van mijn leven waar in cadans de liefde komt en gaat en gaapt en baadt in oude bezwangerde stuipen…

En verspreid de stille stuipen van puistjes, tekens van een sluimerende val. Wie toch zou er weten waaromheen de broze lippen beslagen, en als damp zich voegend, en aanslag, weke, zo warme zich cirkelen?…

Ligt de hulpvrager soms in een stuip? Kijken hoe ik de boel het beste kuis. Waar begint de afvalberg? Soms bij dat bord met kiprestanten? Nooit eerder zag ik het zo erg; dat wordt dus geenszins lanterfanten. Ergens staat een apparaat te brommen.…