Alle inzendingen over taal

Taalkunstenaars zijn meesters in het verkrachten van eenden ontluizen van kamelen met zere hoofden het krabben van katten en krullen zetten bij kaalgeplukte kikkers het opnieuw insteken van veren in de kont van het paard Zij vreten zich vol met letterbrij van opgeklopte verhalen en verdichtsels vol ongezouten klappermansnoten om…

Woont in z´n woorden woont in z´n gebaren In stoel, op bed komt z´n onrust er tot bedaren Hij vlijt zich neer tussen de zinnen Zeigt neer tussen klinkers en medeklinkers Drukt zich uit in gebarentaal.…

Hij had gestudeerd Ooftkunde Je moet het maar doen Met kunde heb je ‘t al half gemaakt Daarbij beweerde hij dat pomerans een bittere oranjeappel is Ik streed dat niet af in het Nederlands Nochtans biljarten heeft me altijd geboeid Ik kon het niet goed en dan stop je er mee Maar pomerans is een dopje op de biljartkeu Dat wist ik zeker…

Om te luisteren met het hart in de hand en de lippen onbewogen naar het zachte zingen van de taal.…

ik schrijf niet langer zoetgevooisde woorden de botte punten in mijn hoofd winnen heel langzaam terrein de komma’s zuchten slechts van schaamte in het door verstrooiing spingeragde brein waar eens letteren lachten zelfs om voorrang smeekten liggen nu cryptische zinnen de hemel te verzoeken de aarde te mogen verlaten zonder leeswaardig…

Ik ken de taal van zwijgen het geluk in de boeken van vroeger en er is nog stof over, genoeg om over te schrijven.…

De Nederlandse taal is toch een wonder. Het is een eu- om kippenvel van te krijgen, Om met eerbied dan nog maar te zwijgen, Van winterharde pro- en homofielen, En wat een mens kan be- op Allerzielen.…

hoe schreeuw je op papier zonder hoofdletters te gebruiken is het de kunst hem tussen de regels te plaatsen in eenvoudig wit of klad je de verfpotten leeg simultaan met het krassen van een pen en geeft hem kleur klinkt een gekleurde schreeuw harder dan wit schreeuwen kan of schrijf je gewoon schreeuw…

verloren woorden worden vertrapt door stampvoetende passanten verdwijnen tussen kierend beton opgenomen tussen de smalle openingen vergruizen ze in nietszeggende letters waar ze opnieuw mogen beginnen met de opbouw van een zinvol bestaan voorzichtig pluk ik ze tussen de tegels uit als onkruid, dat ooit verstoten weer mag bloeien als zichzelf…

In de nacht dralen letters langs muren van steden tot woorden zich vormen gedachten zinnen beelden. De straat splitst als t een lantaarn schijnt de i de gracht weerspiegelt j golfjes krabbelen de l. In struiken ritselt een r een merel scharrelt de k de spinnen spannen een o wormen kronkelen de s. Bomen planten zich in a. takken zwaaien…

als taal niets meer zegt klinkt ieder teder gebaar veel welsprekender…

ontwortelde haren schrijven hun geschiedenis hoofdzakelijk in het brein van de dromerige scribent intrinsiek blijft het zwart met wat grijze nuances zichtbaar, niet leesbaar als spinsels in de nacht zelfs de maan staart zich blind op toelichting inkt schrijft de lucht ledig en daar blijft het bij ~…

Dichten is openen van dingen die er toedoen; de crux peuren die lezers in zich kernen en duiden. Dichten is verversen met woorden blad blazen; in wat dwars is en zwijgt klanken durven klinken. Dichten is letters baren verzengolven branden; op het veeltalige strand zinnen en lijnen breken.…

je versprak je mijn verbeelding sloeg op hol in kleur stotterde je krom wat recht was je was te laat…

voorbij het keurslijf van het vastgevroren woord en de verpakte beweging voorbij de ingeblikte taal en de ingesnoerde glimlach voorbij dit alles lezen we we lezen elkaar met handen en ogen niet eerder zo nabij…

Lees mij, sprak ik vragend En hij daalde af in mijn ogen, dwaalde tastend over mijn huid met zijn vurige tong proefde hij het zoet dronk het van mijn lippen en ademde het vuur van mijn hartstocht maar de gesluierde taal die verscholen op verborgen plekken in mijn hart en in mijn hoofd bereid was om het licht te zien verstond…

Ik vind, jij vindt wij vinden elkaar, op een komma, op een punt, op de evenaar. Ik vind, jij vindt Wij slijpen de messen wij smeden een verbond Vals plat, glad verloren, ik zeg je mijn liefje: ónze wereld is rond.…

papier weerspiegelt gedachten, schrijven wordt scheppend bezig zijn waarin woorden ontluiken hun weg inslaan naar toevallige lezers elk woord al duizendmaal eerder door anderen gezegd en toch verhaalt het steeds weer anders steeds weer nieuw…

De hemel huilt een nieuw gedicht: onweerslicht met donderwolken en wolkendonder gemixt met een schichtje bliksem. Een donkerblauwe stormtaal schudt woest aan dunne stammen, lettertwijgjes versieren het geheel. Een waterval spoelt mij de mond: een stilte in een stilte tussen licht en tromgeroffel en het blad onder mijn aandacht neemt bezit…

De liefde voor de Taal, die ik als mest over haar Uitstrooide, heeft haar nimmer Tot wanhoop gedreven. Toen al werd de kiem gelegd In een gedreven taalgevecht In woorden op het scrabblespel Nu in Gedichten Punt En El. We mogen haar straks roemen Dan mag zij zich Doctoranda In de Nederlandse Letteren Noemen. Ik bedoel maar...…

Als ze Serveerster waren geworden, hadden ze zich beter niet van vingertaal kunnen bedienen, maar ja de taal van het geld is blijkbaar de taal van de schutting? Vraag ik me toch af, wie al die graffiti spuit op onze omgeving?…

ben buiten zinnen als ik niet dicht…

woorden ik schil ze af een voor een ontfutsel de weerbarstige huid ik schaaf en schuur ik schrap tot op het bot als we uitgevochten zijn blijven we naakt achter…

ik taalde niet naar talen van sprokkelhout of spreeuw moest het spreken weer van ver halen van voor deze eeuw het lukte na poetsen groene lagen onzorgvuldigheid verdwenen het koper kwam te voorschijn onder de humus van het dagelijks gebruik lagen woorden van niet ouder dan vier jaarringen verbaasd te blinken…

hoe spreek je het uit? wie het weet mag het zeggen – herfstorm of herfst-storm…

hoeveel woorden heeft een taal wie telt ooit de zinnen van een verhaal al wat mensen denken, voelen proeven, zien en horen dieren, kleuren, planten en geluid zelfs het kleinste stofje draagt een eigen naam zesentwintig tekens kleuren ons bestaan…

ik zit met willie op een koude betonnen vloer gapend naar vier dikke muren zonder vensters of deuren de muren hebben verdacht veel weg van dreigende sekslustige heren de enige voorwerpen aanwezig zijn grote hopen apenkeutels bananenschillen en een verschoten boomtak (van deze is een versleten autoband afhankelijk) - het is kerstmis…

Er vallen woorden uit je mond Ze breken zacht rinkelend in kleine stukjes voor me op tafel Ik raap ze op, bekijk ze aan alle kanten Ik herken de glans van jouw ogen en noem ze letters.…

Geen trots of taal is ooit zo moedig als de taal van de stilte Ver voorbij het laatste bergje lopen de moegetergden krom voorovergebogen en vullen de velden met zouterige tranen. Theo Wuestenbergs…

ik dicht met jou een dichterslied door de jaargetijden in vrijheid van vogelvleugeltjes geboren rond mei rozenzomers blij kleurig als een troostblad rond een grijze herfst vlammend warm wanneer de aarde winters sterft…