Alle inzendingen over tandenknarsen

de oren uitgeschakeld geen rilling in de huid het oog naar binnen toe en wimpers neergeslagen de lippen dichtgeknepen geen tandenknarsen meer alleen nog streling van het zand zo ver van de wereld…

terug kan halen je bent immers dood val ik tandenknarsend stil ik heb je niet gezocht waar was je in dat ongeziene gezin hoe kan ik je vinden wie was je ik heb je niet gekend ik weet niet wie wij waren op papier teken ik je uit verder reik ik niet nu ik je niet terug kan halen…

een stilte in het kind de onderstroom van wat niet gezegd wordt in een huis zonder lucht lopen tijd en ruimte tandenknarsend vast zonder beweging stremt het kleine leven ziet de wereld zwart aan de rafelranden van de afgebroken taal sterft het onthechte kinderhart…

Tandenknarsend in het heelal staalvretende monsterproleet suisend in de ruimte ontstuitbaar geluidloos brok geladen angstaanjagend radioactief verpletterend verterend element gespleten kracht begrensde macht opbiedend "ëïgen ik" besef genadeloos afslachtend krachtsbejag…

hoe droog waren mijn lippen toen ik, ten langen leste, dorstig van stoffige wijsheid proefde tandenknarsend viel mijn wereldbeeld in duigen toegedekt met droge blaren zocht opnieuw, gelijk de mens is, een andere schim * ik was van mijn schepping getuige en kon wederom de horizon verklaren…

hoe droog waren mijn lippen toen ik, ten langen leste, dorstig van stoffige wijsheid proefde tandenknarsend viel mijn wereldbeeld in duigen toegedekt met droge blaren zocht opnieuw, gelijk de mens is, een andere schim * ik was van mijn schepping getuige en wilde wederom de horizon verklaren…

hoe droog waren mijn lippen toen ik, ten langen leste, dorstig van stoffige wijsheid proefde tandenknarsend viel mijn wereldbeeld in duigen toegedekt met droge blaren zocht wederom, gelijk de mens is, een andere schim die ook in mijn gespiegelde vitrine vertoefde ik was van mijn schepping getuige en kon weer de horizon verklaren…

gordijnen trillen grenzeloos als ik praat tot mijn gedachten vanaf je heengaan in het rood van toen trillend in het midden samen met je streken naar de richting zoals ik enkel kennen zou steeds weer bij het binnenkomen tandenknarsend door jouw stem steeds op feiten geprikt weer sluimert ze weg verder…

Het tandenknarsen van de tijd het wassende water de tartende zeewind weten niet van wijken ze maken je gestaalde hoofd koppen kleiner. Een albatros landt zwijgend op je hoofd. Niets en alles beroert je.…

in deze uitgestorven kustplaats zie ik je staan op het strand je tuurt -vastgenageld- over het water een laag roest bedekt je naakte, harde huid de deinende golfslag valt stil in je hoofd het wassende water dat niet van wijken weet maakt je weerloze kop kleiner het tandenknarsen van de tijd de zeewind tart je zilte huid een albatros…

Tandenknarsend kijken we toe Hoe belachelijk we ons maken Van slappe types worden we moe Het wordt hoogste tijd voor een wet Die type- en andere vormfouten Niet boven maar onder het recht zet…

hoe de regen gaat liggen opklaart in windstil, voldaan is uitgeraasd, hoe aarde zich uitstrekt over velden, in moerassen steden vol geruis van gezichten sluitingstijden van ontrookte kroegen denk aan de themadagen competentie- en loopbaanontwikkeling monden vol, tandenknarsend hoe vragen zich ontwijken liefdes verliezen uit zicht de…

de tenenzwabberjurk de witte koterscooter is uit de naverzekering van de doorgestoken bingokaart geplukt gaat het minimonster gebukt met een maternus tussen de elastische baslippen geklemd verheven boven het wiegendoodhemd met waterlussen aan de billen maar nog lang niet naakt uitgekleed tegen beter weten in geraakt door zin na zin wint het tandenknarsend…

Tussen Teutoonse sparren heeft, onhoorbaar tandenknarsend boven een stalen baard, de man te paard - rivaal of vader - het zwaard vergeefs ontbloot. Zie ook de tanden van de honden die doodstil grommen aan de rand. Tanden en zwaard bereiken nooit het paar. Het paar haalt nooit de grond.…

dan uit 't zicht verdwenen als de dag die lijkt te smelten met de rood-paars-gouden zonnekogel zoals wij ons het sterven denken van de mensenziel: nog even melancholisch wachtend met de Engelenvogel die ons nog een moment vergunt voordat het Grote Wiel vol passie, maar meedogenloos, zijn draaiing moet vervolgen en alles meesleurt in zijn tandenknarsende…

spat de honingzachte gedachte uiteen Als een zeepbel gezwollen en wit schitterend in toepasselijk linnen geschilderd verbindend de aanraking de koestering van de vorming van verveling Pastelblauwe luchten Voortstuwend Opstijgend Teugel vierend Licht vogellijf Verenlatende tijd Verleden is omstreden Zuchtend Gestrikt Verbijten Tandenknarsend…

Balk drinkt een bier met aangeschoten balletjes Rut lult met iedereen er dwars doorheen Staaij (achter Israël), staat vrouweloos alleen Coh kent de cijfers wel, maar geen getalletjes Pech oogt vrij duidelijk, twee ijskristalletjes Bij Verdo is het tandenknarsen en geween Plotseling blijkt Roem een geestig fenomeen Wild spuwt repeterend moslimniemendalletjes…

sommigen lagen, Bedekten hun ogen en weenden; en sommigen rustten Hun kin op hun gebalde vuisten, en glimlachten; En anderen haastten zich heen en weer en voedden Hun begrafenisstapels met brandstof en speurden Buiten zinnen de donkere hemel af, Dat doodskleed van een voorbije wereld; en andermaal Wierpen ze zich vloekend neer in het stof, Tandenknarsend…