Alle inzendingen over ter herinnering aan Anja Schaap

Het is helemaal op Tederheid is vervlogen Heeft plaats gemaakt voor haat Ongeloof doorklieft alles als een rode draad Opvolgende spanning veroorzaakt een explosie Daarna is het stil © Schrijfster: Anja Maria Vereijken 11-06-2008…

Langzaam gaan de dagen voorbij Mijn verlangens groeien en groeien Vertrouwd maar nog te ver weg ligt mijn geluk Daar zal het blijven wachten Totdat ik het in mijn macht krijg © Schrijfster: Anja Maria Vereijken 23-07-2008…

In de stille, mooie momenten vroeg ik mij, vraag ik me: 'Waar zal jij lopen?' In de moeilijke tijden, wanneer vraagstukken zich opdringen in mijn geest, zal ik voortaan weten wat mij het meest bezighield. Mensen zwerven over de aardbol. Ze leren lopen en staan en gaan zoals ze gaan. Er is leven en dood, verdriet en vreugde aantrekken…

Voor Anton Licht dat in ontelbare Kleuren uiteen barst, Dwars door het donker heen, De nacht verjaagt tot Achter de horizon En met de saaiheid van Alle dag korte Metten maakt, Vreugde die voor Het oprapen ligt Het nieuwe leven wacht…

Je was me komen halen Hand in hand liep ik met je mee De wolf en het schaap Het zijn niet de herinneringen die pijn doen Maar een verloren liefde die steeds verder verdwijnt Kwijnend aan dit offerblok van medelijden Lijkt enkel Je eenzame lied angsten te beteugelen…

Jij was het echt In levende lijve gaf jij je over aan de melodie Je deed me glimlachen Je stem gaf me rillingen van genot Bedankt voor deze mooie avond Het heeft nu een warme plaats in mijn hart © Schrijfster: Anja Maria Vereijken 11-07-2008…

mijn gedachten teer naakt ontkleed breekbaar in behoedzame onschuld waarin mijn moedertaal ligt geborgen ongrijpbaar stort het de woorden in ongebreidelde poëzie ontknopend uit de slapen van mijn denken ontvouwend, ontwikkelend uit mijn hand tastend en gissend zichtbaar op het papier…

jouw schoonheid, sierlijk ontleend aan de broze teerheid van bloesem ontwakend in tijd van het uur van puur pogend te blinken in het spoor van elegantie schoonheid wat simpel speelt op de achtergrond in de transparantie van zachtheid bespeeld met jouw deinende ogen in een lichtval van begeerd geluk, reikend over de horizon…

Hij bloeit weer wit en teer en dat al voor de tweede keer vijf september jarig ben je en ik zie je bloeien wit en teer als een rododendron weer…

Geluk is zo teer houdt het daarom stevig vast zolang het nog mag.…

Traag nadert de nacht de wereld wordt stil een wolk streelt de hemelboog zacht kleurend als gouden einder de opkomende maan strooit zoete herinneringen aan het zelfgetimmerde bankje tussen zomerbloemen en mijn verlangen zucht naar het lied ‘pour toi mon amour’ dat je voor me speelde op je gitaar nog rakend als een gevoelige snaar…

In liefdevolle herinnering verblijf ik op de drempel van waan en waanzin. Op de drempel ook van huis en heimwee.…

2020; wat een jaar een 'lockdown', geen vakantie, wat raar allemaal nieuwe woorden, een andere levenswijze zelfs de werkwijze in het land werd aangepast dat zorgde op onze wegen voor minder overlast Mensen bleven meer in hun eigen omgeving op advies, maar ook als naleving van de gestelde regels voor ons land want waarin zijn we toch beland…

Denk ik aan jou dan lig je niet in de natte klei Van een kerkhof in Monaghan; ik zie hoe jij In een laan tussen de populieren loopt Op weg naar het station, of blij Naar de tweede mis op een zomerse zondag – Je komt me tegen en je zegt: ‘Vergeet niet voor het vee te zorgen !!!…

Over stromen Zelfs wanklank is op muziek gericht leert de juiste tonen horen, zoals het zou moeten zijn, volmaakt met barstjes Jij hebt de bamboefluit aan jouw mond gehecht, lippen gestulpt, ogen gesloten de wind uit het zuiden laat zich beluisteren Hoor het zingen van rivieren, die uitstromen in zee, zoet en zout met zich laten mengen…

Het liefste van de liefst. wat er maar kan bestaan, heb ik in jou gevonden. ik laat je nooit meer gaan!!!…

Ik heb een steen verlegd, in een rivier op aarde, nu weet ik wat ik nooit zal zijn vergeten, ik lever het bewijs van mijn bestaan omdat na het verleggen van die ene steen het water nooit weer dezelfde weg zal gaan...…

Mijn mamma is zomaar stil geworden Ik snap niet goed hoe dat kan Eerst liep zij nog te dansen en kwam zij fluitend ‘an’ Maar langzaam gleed dat harde en dat drukke zomaar weg Ze was heel erg ziek geworden Ze had een beetje pech Het beetje pech werd steeds maar erger er kwam geen einde aan En met het erger worden is ook ‘mijn stem’ vergaan…

Het jonge lentebriesje gaf onze relatie een gezicht Geen grasspriet kon vermoeden wat daarmee werd aangericht Het eerste voelen van je hand Het voorzichtige verkennen van je naam Opeens deed ik zoveel wat ik nooit eerder had gedaan Het oorspronkelijke ik en jij werd stilaan een verbond Smolt de meimaand in zijn gedaante een nieuw…

Dat hele gewone gerinkel van de telefoon, kan ik niet meer horen, werd voor mij buitengewoon Met dat hele gewone éne keer overgaan van dat ding Verviel mijn wereld, verloor ik elke zin Na dat hele gewone: “Hallo, je spreekt met mij” Hoorde ik ze zeggen Het leven van je kind is voorbij! Al het hele gewone beleefde ik nooit meer Heb…

Kijkend naar Holland zie ik vreemde figuren dwars door het groene Laagland gaan rijen migranten uit and’re culturen maar ook ontheemden van hun trots ontdaan en tussen die menigte schuilt daar verzonken de terrorist met koran in de hand vrouwvolk dat loopt er verborgen onder boerka of sluier door het natte land de…

Liedje van verlangen Herinneringen aan dierbare dingen, lavendelgeuren, thijm, rozemarijn, mocht dat heus mijn werkelijkheid zijn? Het gestage grazen van de schapen, naast ons in het dal gehoed door de herder, iets verderop hun stal Maart met zijn bloeiende valeriaan, in Mei de brem.…

schapen naar de les Denken over sommen na In de metafysica Lippen rood als rozenblaadjes Fluisteren geheime praatjes Babbelen om niemendal Van wat nooit gebeuren zal Meisjes van de H.B.S Gaan als schapen naar de les Denken over sommen na In de hoge algebra Rose nagels, tere handen Rode oren, blanke tanden Bloesemwangen zacht as zij…

het lijkt net alsof je een gedicht geschreven hebt, deze schrijfstijl haat ik daarom, allah akbar, dat moest ik ff kwijt…

wat nu als je alleen de vage witte vlek het klompje cellen en niet de magie van het fragiele leven op het scherm had gezien? wat nu als je toen wist dat weerloos leven aan een zijden draadje hangt en liefde met vleugels het instinct overstijgen kan? als je het daarbij gelaten had?…

Op feestjes kroop hij als een kind door de kudde -- schaap met de schapen.…

één is er niet twee wel en drie en honderd maar dat ene is verdwenen ravijnen dorens duisternis geen antwoord op haar roep kuilen huilen droefenis een halo in de troep de weg gaat hoog en ver weg van twee tot honderd maar liefde klautert verder de berg af tot verwonderd voeten vallen over waar was je…

Ach leuke school aap noot mies tot schapen en schapen waren wij onbevangen lammeren een noord en zuidpool Amsterdam de hoofdstad maar `t schoolplein oversteken niet getikt of haken in de slinger kinderhanden vingers wit en bruingebronsd stevig in elkaar geklemd samen tikken richting stemmen het brede schoolplein vullen begrenzen…

OVER EEN SCHAAP Een schaap, een pas volwassen ooi, was fijn van wol en ook zeer mooi. Dus stonden er veel jonge rammen voor haar meteen in vuur en vlammen. Die vroegen zich voortdurend af wat haar toch wel die schoonheid gaf. Mijn afkomst, sprak ze tot die knapen: mijn ouders waren welgeschapen.…

De drollen breng ik keurig naar de groencontainer en binnenkort mag het schaap ook een tijdje in de huiskamer zijn of ga ik lekker in het schapehok tegen zijn warme vacht dromenland bezoeken.…