Alle inzendingen over toekomst

Van uit mijn levensboom, eeuwig ingeworteld met zijn knoestige stam, nu stug verweerd, trekken groene jonge takken, onbeheerst naar al die vreemd lokkende windstreken, uitwaaierend en steeds verder reikend, de oneindige horizon als gezichtseinder. En bij iedere nieuwe bottende tak herbegint het wonder van jeugdige telgen uit mijn leven. Op…

.' De toekomst! Vlucht! Mij hij komt, en komt met vuur en vlagvertoon. Een hemel vol drakenruiters, woedende goden, storm, een leger. De loopgraaf lijkt ineens ondiep. Dus zo is het. Morgen is alles anders, natuurlijk. Kijk: er waren gevoelens in het spel, en ambities, en drempels. ooit zul je het begrijpen.…

nee ik vervel niet meer geen nieuwe roze huid die jeugdigheid naar buiten uit scheur stukjes leven die ooit geluk hebben gegeven zo uit mijn vel het schoont verlost me van herinnering maar gloeit na als hel zo raak ik de kern voel me in genaakbaarheid zo ferm want ik ben gelukkig alle ballast kwijt…

ik heb de parel zien glanzen nat van je tranen het was eens mijn gift de hoop voor ons samen woorden zijn stil zinnen gebroken de magie is vandaag uit mijn teksten vervlogen neem maar mijn handen de hardheid verloren ze vergaten jouw diepte in oppervlakkig bekoren heb de parel zien glanzen nat van je tranen ik geef je weer zon…

rol de stenen weg voordat je brekebenend vlinders tracht te vangen die jouw pad in alle kleuren blijken te behangen je blik omhoog maakt voeten broos in evenwicht en zonder zicht ligt struikelen voor de hand daar gaat je tand en weer een beurse plek je ellebogen schaven omdat ze je lichaam even niet konden vertragen…

keek je na je blik verdween in vele ogen ik riep je naam ruggen bleven blind hoofden stil gebogen ik mocht je schimmig kussen tot de wellust kwam dan ging je weer je eigen gang ik vrijde met je schaduw tot licht onze naaktheid bedekte en zon liefde scheen ik zocht je en wachtte verloren jaren, ongezien ben je er altijd…

Gezinnen stichten was het decreet Opvoeden was een bezoeking Kinderen geboren bij de vleet Niet voor iedereen een roeping Ze geven geen warmte of vertrouwen Geen omhelzing of een bedje in haar schoot Een voedingsbodem voor de eenzaamheid Afstanden zijn onbedoeld vergroot Rivaliteit in de gezinnen Vreemde rollen worden gecreëerd De toekomst…

Het heden barst uit zijn voegen, De toekomst op losse schroeven Pijn in mijn krakende gewrichten: Touwtrekkerij tussen ledematen Die verschillende richtingen uitgaan. Marionetten zonder leidraad Geraken in de knoop, vroeg of laat ……

Ergens in het reeds dichtbije verschiet zal onze zomer een strenge winter zijn Dan blaast een koude wind door ’t riet dan is er slechts winterse zonneschijn Ergens in het reeds dichtbije verschiet zal het voorjaar een rillerig najaar zijn Van zoveel najaarsstormen doelgebied want ons land ligt exact in de vuurlijn Ergens in het reeds…

De Heer is ons een toevlucht geweest Hij zal ons ook in de toekomst geleiden En ons van zonde en schuld bevrijden. De Heer is ons een toevlucht geweest Van geslacht tot geslacht Was Hij onze hulp en kracht. ( Woorden uit Psalm 90)…

er zitten hoeken in de klanken van de gong het tellen is begonnen gezichten zijn nog jong ogen knipperen niet eens ze incasseren ongevraagd de dreunende geluiden die het discodansen vraagt blikken star gericht op verten die oneindig lijken rook verdampt het beetje zicht laserlicht om in te kijken…

het was zijn burcht waarin wit ivoor de torens altijd draaiden richting God met zijn hand op de kantelen bezag hij graag onderwijsgevend het wetenschappelijke land nu drommen mensen naar de ophaalbrug rouwen volle zalen maar zijn stem komt niet meer terug opgebaard in eeuwig zwijgen testament op tijdloos perkament zijn…

waar je voor gaat toch vlecht de zon onzekerheden in de uren versombert in een ander licht je weet dat dit niet lang kan duren stikt weer in herinnering door een omgeving zonder zicht wilt verdriet met handen breken vergeten wat er is gebeurd liefst er nooit meer iets van weten want morgen is van glas ze zal een transparante toekomst…

Het verzwijgen van het kriebelen in het merg, het fluisteren van goden geruststellend wreed, de toekomst wetend volmaakt als een cirkel met licht van een bloedrode maan Troost vinden in de zekerheid dat er een einde komt aan elke droom elk leven en de weg ernaar toe Het belangrijkste is, lichaam loslaten blijf bij je standpunt en zweef…

het eerste woord is al geschreven in het boek tweeduizend zes op wit papier staat het woord "leven" nog is er niets gezegd als onze blikken kruisen in het knallend feestbegin wil ik al in je ogen huizen mijn handen zoeken jou de raadsels van je huid lossen op in samen warmen ik wil je in mijn armen je emotioneel beleven…

ik heb de dagkalender weggegooid weken waren al verscheurd wat in maanden was gebeurd leeft als herinnering is opgetekend in een rol behang van meterslang met warme kleuren die nu mijn kamer sieren dit jaar was veel te vieren lente groende in verbloemen zomer bundigde zich uit en een lange herfst vruchtte tot ver in de wintertijd…

Wij ontbossen de toekomst tam.…

verscheurt bouwtekeningen steeds meer tegenslagen teveel teleurstelling soms luidt de conclusie dat er geen concept is leven niet te plannen valt vanaf nu geldt improvisatie het begint met een muur maar wat is een muur zonder raam of deur makkelijker wordt het nooit maar wel uitdagender want buiten ligt de ruimte die benauwdheid verscheurt…

We hebben al een tijd niets gezegd het is stil, het zeil staat strak Zeedeining, niets aan de hand een heldere dag, lichtblauw zo ver ik kijken kan En toch staren we allemaal naar de belboei, alarmerend verwaait het geluid Geen vogels, windveren Storm op komst De oorlog lijkt ver weg Er zijn vage berichten over mobilisatie Zal het ieder…

ik zie je steeds verschijnen in een lach een oogopslag treed heel zachtjes naderbij een uitgestoken hand die slechts mijn woorden vangt als ik je raak vervaagt het beeld, mijn droom heeft weer eens nu gespeeld in lang verwachten toch ben ik nooit teleurgesteld want in de verte loop je weer in blond, mijn ogen zoeken immer…

ik heb gewacht op dit moment de toekomstlacht er is zoveel verkracht door woorden die te sterk raakten die zwakke punten zichtbaar maakten in samenkomen van gevoel met jou ontdekte ik dat zinnen spreken in het woord vergeten dat licht er atijd is in zon die schijnt te weten hoe misverstaan begon ik zie je nu al vaag de schemering…

wolken en wat grijs tikje ondoorzichtig de zon komt door maar begint toch heel voorzichtig een matte sfeer iets te benauwd alsof je adem dubbelvouwt en niet naar buiten lijkt te komen ik weet de weg jij kent de plaats de bank is vrij kom naar de boom als we nu willen dromen…

soms moet ik groter denken dan het kleine waarin we verkeren niet over zorgen het leven weer steeds opnieuw uitproberen dan beef ik de aarde tsunamie de zee spreek met de trollen dans met een fee schud aan de sterren met een stevige hand om even te roeren in astroland maar als ik dan terugkom en jou vind in het bed…

donkere strepen in de avondlucht ik wil ze breken samen op de vlucht de horizon voorbij dan is er eindelijk weer ruimte voor jou en mij samen in een wereld voor ons beiden zonder maatschappij waarvan jij je al zo lang bevrijdde maar jouw paradijs bleef leeg geef lente weer een veeg ik heb de lucht gekraakt in zachte warme zinnen…

ramen dubbel glas de wereld was er pas toen jij haar binnen bracht de lucht in scherven stak wind in rinkelende stukken de vloer zijn bodem gaf het was de kooi waar ogen zonder mededogen je ontkleedden zonder handen woorden beten zonder tanden en de glimlach die nooit miste bij het spuien van vergiften gevangen in een lijf je geeft…

ik rook de zomer en de hemel was dichtbij wij samen op een plaid nog groener dan de wei de foto van het pad met rust en stilte van een bosrand liet zien hoe ik je toen aanbad het bloot was rood verbrand een sprietje gras, een madelief met nonchalanche op de lippen ik was macho en een hartendief jij hoefde maar te kikken ik…

ik rook de zomer en de hemel was dichtbij wij samen op een plaid nog groener dan de wei de foto van het pad met rust en stilte van een bosrand liet zien hoe ik je toen aanbad het bloot was rood verbrand een sprietje gras, een madelief met nonchalanche op de lippen ik was macho en een hartendief jij hoefde maar te kikken ik…

je doet voor even deuren dicht maar in het sluiten kiert nog steeds jouw licht ik voel in zachte tocht jouw warmte langs me gaan ze raakt me aan en streelt mijn zinnen ik weet heel diep van binnen dat ik deel in jouw bestaan je vonkte bij het eerst begroeten we brandden vuur in ons ontmoeten zacht gloeit liefde rood in het…

mijn woorden ze lijken nog zwarter op wit kan kleuren niet vinden door chaos die heerst want onrust sfeert weer in alle gebeuren je zult me verstaan als woorden ontdaan zijn van letters die storen en zinnen in warmte worden geboren dan zal ik je raken met muziek zwart op wit in stilte van strofen kleurt dan de hoop van in toekomst…

het eind is zoek de strakke streng rafelde bij onderzoek knapte toen volledig af ik heb de touwtjes nu niet meer in handen van het vervlocht verleden ontbonden is mijn heden ik pakt de draad van morgen maar weer op omdat ik toch weer garen spinnen wil in een toekomst die niet stopt…