inloggen
voeg je netgedicht toe

Netgedichten

netgedicht (nr. 69.924):

Mijn levensboom

Van uit mijn levensboom, eeuwig ingeworteld
met zijn knoestige stam, nu stug verweerd,
trekken groene jonge takken, onbeheerst
naar al die vreemd lokkende windstreken,
uitwaaierend en steeds verder reikend,
de oneindige horizon als gezichtseinder.
En bij iedere nieuwe bottende tak herbegint
het wonder van jeugdige telgen uit mijn leven.

Op te grote paden dribbelden jullie kleine benen,
nu lopen jullie met stevige passen over alle wegen,
schielijk deze stappen afvegend in tijd en afstand.
We leiden mekaar, onafscheidelijk, hand in hand.
De jeugd op onbekende paden, nog ruw en onbetreden,
ik, ouwe, op mijn laatste levensweg, reeds platgetreden,
misschien al morgen, maar zeker overmorgen.
Ik heb jullie eeuwig lief, telgen uit mijn levensboom

... mijn kinderen en kleinkinderen verspreid in 2 continenten ...

Schrijver: Leon Lucien Jean Wagemans, 11 februari 2020


Geplaatst in de categorie: algemeen

4.0 met 22 stemmen aantal keer bekeken 186

Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)