Alle inzendingen over uitgestoten

Toenemend de druk om indruk te maken, idealistische ruimte de uitgestotene mindere te geven, luister naar mijn woorden even. Het kleine meisje in de straat, de kindertijd van onze cultuur, de oude man die mankend gaat. Gemeden, ongezien uitgesloten door hun bewegende omgeving.…

In een ruimte waar haar levenskracht onuitputtelijk leek; wordt deze door de mens in een mum van tijd opgestookt en vergiftigd uitgestoten naar een gat, dat haar eens zelf verzwelgen zal. Onze wereld is een huis. Nog steeds dat schitterende bouwvallige thuis.…

bang kunnen we die moeilijke gevaren trotseren welke 'n inspanning wordt van ons verwacht komt er een beschermengel op onze wegen of biedt Gods Geest ons sterkte en kracht we moeten er eens met z'n allen doorheen en steun geven aan onze tochtgenoten laten wij hen niet op die barre tocht alleen zorgen wij genoeg voor hen die uitgestoten…

Zo staart in Libië’s woestijn De kranke pelgim, uitgestoten, Verlaten door zijn tochtgenoten, Naar hen, die reeds zo verre zijn. Hij ziet geen Karavaan, hij ziet Van verre slechts een stofwolk wemelen, Hoort van de drijver van de kemelen Nog ’t slepend en wegstervend lied.…

mystici fluisterend aan mij verklaard werd gedwongen nog onbewust in de kindertijd te vereenzamen een ongeschreven wet haast opgedrongen maar het is niet anders als de weg die ik moet gaan om mijzelf in alleenzaamheid te bekwamen ook nu weer uit een aards verbond getreden de mens eigen en uit behoefte gekozen ook meermaals uitgestoten…

hebben met hopen blijf maar fijn in de schreeuwende schaduw het houdt je klein het houdt je pijn klein klein en schuw doch immer schurend ruw ik zie een mooi mens diep van binnen met slechts een wens raak me niet wil me niet beminnen ik raak mezelf alleen ik ben het die schiet bloot en zo dood rust in stilte de gekozen kilte uitgestoten…

Niet uitgestoten en niet opgenomen, Geen vreemdeling en toch niet een der hunnen, En niets haar eigen, alles gunst of leen. Zij zijn de meesters en zij kunnen Altijd haar leven binnenkomen, Dat zij, zo altijd eenzaam, nooit alleen, Niets houden kan voor zich en om zich heen. Waar zou zij heen gaan?…

maskerade die meer leert over de gedreven kwantitatieve vervlakking van de werkelijkheid waarin de wereld zich herkent, die synthese als levende bewijs dat de hersenen slechts een weefsel is met uiteen lopende gedachten waarin de consumptie is verdwaald, uiteindelijk te trots voor hoofvaardij als onkruid in serene grond, achter uitgestoten…