Wij, die ik ook ben

mijn witte dressoir
draagt mijn zelfportret
in bruine pij
zonder aangezicht
waar ter hoogte van de heup
de rozenkrans hangt

zonder poseren
ben ik als heremiet neergezet

het is een deel van mijzelf
al in den beginne toebedeeld
vroeg was ik reeds ontaard
van huis naar huis

wellicht door mystici
fluisterend aan mij verklaard

werd gedwongen
nog onbewust
in de kindertijd
te vereenzamen

een ongeschreven wet
haast opgedrongen

maar het is niet anders
als de weg die ik moet gaan
om mijzelf in alleenzaamheid
te bekwamen

ook nu weer uit een
aards verbond getreden

de mens eigen
en uit behoefte gekozen
ook meermaals uitgestoten
tijdens de reis
het was niet meer dan
bij herhaling ontdoen
van versleten doeken

het schijnt een vrije keus
maar die ken ik enkel
uit de schepping verklarende
gedragen heilige boeken

nu ben ik weer in de dood
om mijn ogen te verliezen
het snoert de mond
en dooft vertrouwd geluid
de cirkel lijkt haast rond

ik kijk nog eens naar het beeld
het hoofd gebogen,
blik naar binnengericht

het is de mens
die daar staat
in deemoedige gestalte
op weg naar zichzelf

alleen
zonder eenzaamheid

de weg is lang
niet gekend
tot het zicht
uiteindelijk versterft

tot onstoffelijke
gemeenzaamheid

mystiek

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.0 met 15 stemmen 241