Alle inzendingen over vak

ik ben al een tijdje vergeten de stenen te raken hun krachten te voelen verhalen te horen over hoe zij ooit werden geboren ook hier delen zij ongewild in de spanning van leven al zijn zij verstild in bewegen waar steen en glas versmelten kleuren lijnen het intense lijden aan elkaar vaak vlamt rood de nood van te veel energie…

Een lijster: die hadden we nooit gehad al die tien jaar, zong in de vlier en zong onder ons raam juist zoals wij hadden gedacht dat zij zingen. En zat met zijn snavel vol torren stil zovaak wij keken, avonden lang aten wij gebukt, het kon niet op tot, zou je zeggen tsip? nee sjuk, hij wegbleef. Een tijdje probeerde ik zijn lied voor 's ochtends…

links geen rechter hand Daar kwam nog bij geen enkele ervaring Nog administratief of in de techniek Zijn haar was te lang onverzorgd En vier jaar geleden was hij nog ziek En ach ja, al die volbrachte studies Havo, diploma het is niet zo relevant Nee, jammer men vond het maar zo, zo Helaas niets voor aan de lopendeband Dus stond hij nu vakken…

Moegeleerd stapt de scholier door zijn slaapkamer heen en weer met gespannen kloppend voorhoofd de helle lamp slaat hem gade als een tergend waarzeggersoog druk op de lichtknop gehuld in wezenloos duister bewaart het beddenlaken klamme vrees voor morgen wanneer tartend papier zwaait de verlopen blokker -reeds bewustzijn verliezend-…

maar weet één ding het is een eenzaam vak dichter zijn je zit wat voor je uit te staren wacht soms zolang dat zelfs de melk en boter verjaren het geeft je alleen maar maagpijn maar wat ik u wil vragen lees mij voordat u het blad heeft omgeslagen.…

Vaak was zijn drift groter dan de kennis van zijn drift, genaaid als hij zat in een zak vol woorden. Vereenvoudigde droomfases en drogredenen schikte hij tot een syndroom en vertrouwde op reeksen ongelovige gebeden genoeg om er een feest van te maken. Maar wie hem leest kan niet verzaken aan het ander beest.…

Toegegeven, ons oordeel is gekleurd. Het dragen van neerslachtige grauwe buien, is in eenzaamheid zo vruchteloos enorm moeizaam ontwaken uit illusies. Terecht stel je echter dat 't heel lastig is. Het intense wensen, het echt heerlijke niet meer weten , het domweg zijn vergeten komt ongetwijfeld voort uit koudwatervrees. Vergeten dat buiten…

Ik ben nog zo vaak als Dagobert Duck, die meer oog heeft zijn materiële rijkdom te vergaren; en alzo uitglijdt over de bananenschillen van het geluk. Laat mij zo met Kuifjes scherpzinnigheid en moed aan de wereld betekenen. En voordat ik zo in persoon word uitgetekend, wil ik vooral mijzelf zijn, niet te groot en niet te klein.…

In ijle golven van de zwaartekracht Vergeefs op zoek naar 't buitenaardse leven Zijn Melkwegzoektocht bijkans opgegeven Komt hij in 't netwerk van de Haagse macht Door Kaagse maalstroom moet hij zich gaan persen Een glazen kaasstolp wordt zijn universum...…

Te vaak Liet Ik mij Voor het karretje spannen En nu Denk ik Te vaak Dat ze mij Voor hun Karretje Willen Spannen…

Een vader wordt te weinig in het zonnetje gezet Een vader is een kameraad maar is door zijn werk zo vaak druk bezet... Vaders moeten vaak de ´Boeman´ spelen...…

Hoe vaak kijk ik niet naar boven, omdat ik wat vragen wil, jij gaf altijd antwoord, op mijn vragen blijft het stil Hoe vaak op een dag bedenk ik, dat ik je wat zeggen wil, heb van alles te vertellen, diep in mij daar is het stil Hoe vaak op een dag hoor ik, dingen die jij ook zeggen zou, maar wat ik hoor dat is een ander, het is niet…

Gevoel is vaak een warboel van dagdromen met een eigen taal en een eigen verhaal gevoel overspoelt vaak de reden als een tijdmachine rukt het je naar het verleden gevoel is vaak oppermachtig voor woorden dan te groot en onuitspreekbaar krachtig.…

In onze streken Wordt vaak opgekeken. Ook wordt er toegekeken Vaak afgekeken Of weggekeken. Voor deze streken Moet je de vlag niet uitsteken.…

Vaak, zijn wij tevreden Met algemeenheden. Complexiteit En creativiteit Worden vaak vermeden. Een andere weg Is voor de vuist weg.…

vaak, misschien wel te vaak heb ik hier uw reden tot leven gelezen bekeken gedichten ik haak af heb het gezien…

Vaak heb ik gedaan, wat ik niet wilde doen. Vaak heb ik gedacht, wat ik niet mocht denken. Vaak ben ik geweest, waar ik niet wilde zijn. Ongewild maak ik fouten, die ik wil vermijden. Toch, Al die daden. Al die gedachten. Al die wegen. Al die fouten, leiden ons naar onze bestemming.…

[Dit schreef ik voor iemand] Wandelen Als ik wandel denk ik vaak aan mijn zoon, voor altijd is hij in mijn hart. Hem te moeten missen doet mij vaak pijn en verdriet. Als ik naar de hemel kijk is hij heel dichtbij mij. Vlinders zijn vaak zo mooi het maakt me intens een beetje blij.…

Hoe vaak nog verworden stoepen, straten en pleinen tot plaatsen van verdriet terwijl ze bedoeld waren voor levendigheid en spelende kinderen in het verschiet? Mijn vaderhart huilt hoe vaak nog...?…

af en toe zijn mensen saai eigenlijk heel vaak.. af en toe ben ik óók saai précies net zo vaak..…

Bij vaststellen van het feit, Het is maar een bijkomstigheid, Wil men vaak stellen, Het niet mee te laten tellen, Want het is maar een kleinigheid. Bij het waarderen van bijkomstigheden Heeft men zich al vaak in de vingers gesneden.…

Moet je visie Te vaak in de revisie !? Of ga je teveel veranderen Door de mening van anderen, Dan heb je meer een tele visie. Maar vaak is het niet, Zoals jij het ziet.…

Het is vaak een feit: Door het stellen van prioriteit Vermindert je afhankelijkheid. Maar het verhoogt je kwaliteit En je flexibiliteit. Het is vaak bepalend in het leven, Wat je voorrang wil geven.…

Gissen Is zich vaak vergissen. Bij raden Reken je op genade, Maar dat is voor het net vissen. Hoe je het ook wendt of keert Je zit gewoon te vaak verkeerd.…

Veel woorden van troost zijn van zichzelf vaak troosteloos. Ze worden gegeven Als verzoening met het leven, Gedachteloos. Men vindt ook vaak troost, met een bakkie troost.…

vraagt u mij om een exemplaar van de menselijke soort behoorlijk bij de tijd vrijgezel maar vrijt nog ongesorteerd ongecompliceerd ik noem u de heer Jongeneel uit Heerlen-Noord die is er in afgestudeerd zit nu zonder werk…

hij zei jullie praten nu precies als je moeder ja dat was dan ook precies wat ze wilden zeggen maar niet durfden zeggen tegen een vreemde ook al omdat ze het nog niet aan hun moeder verteld hadden…

Vaar Köbke was de voerman van een Beeker boerderij, hij reed met paard en wagen en deed aan toverij. Hij had z’n ziel verkocht om magie te mogen leren, maar moest in ruil daarvoor dan wel de duivel eren. Het ging hem niet om geld, om rijkdom, roem of eer; hij wilde z’n makkers imponeren en de meiden nog veel meer. Vaar Köbkes paardenkar…

Wat is nu nog een wonder vandaag Continu word ik omvangen door melancholie in mijn maag Mijn geest reikend naar zielen in mijn omgeving Met nog altijd last van een aardbeving Bevind mezelf gewoon stilletjes prozaïsch discreet Op een lijn met mezelf, zo nuchter alleen Wie kijkt er in, om of op, mee met mij Niemand durft en ik geef je groot…

Mensen roepen vaak "Met jou heb ik nog een appeltje te schillen" Maar je ziet toch teveel, te vaak Dat die appel Op de fruitmand blijft liggen Ik zou zeggen: doorbijten!…