Alle inzendingen over van illusies

gedichten zijn eenzaam reizen meestal alleen in gedroomde illusies soms barsten ze als geblaasde bellen in de lucht zo zijn gedichten nu eenmaal vluchtige indrukken in ballonnen losgelaten vliegend naar ongekende horizonten…

Gehavend is het peloton vertrokken Geschaafd, getekend, armer aan illusies In voorportalen van hun eindconclusies Toch strijden ze weer fier en onverschrokken Zo brengt De Val ons retro-romantiek Van taaie-ouwe-krijgers-heroïek…

Dromen worden mij ontnomen, daarvoor zijn illusies in de plaats gekomen: “Hallucinaties van zielsreïncarnaties" Een ceremonie in perfecte harmonie Engelen in afwachting van hun ontkrachting ontdoen zich van hun vleugelen en beteugelen Herboren met gezang, zijn ze niet langer in bedwang.…

Mijn ingehouden woede, Niet om te zetten in zinnen, Alle illusies vervallen tot wanhoop Opstandig diep van binnen, Verwoest heel mijn doen en denken, Mijn ingehouden woede, In woorden niet uit te drukken, En hij is in ieders ogen De heer van het fatsoen !…

tussen dromen en waken raakt mijn hand niets terwijl de voet al aardt flarden van illusies bespelen dag en nacht zo wentel ik als mens eeuwenlang in dromen leven en dood zijn een vorm van dezelfde energie…

de zwaarte van miljoenen zuchten is voelbaar in de lucht restjes kerstdiner worden geserveerd op kliekjesdag mensen slepen zich naar supermarkten zoeken een vers jaar verloren illusies knallen als sterbloemen dromen bloeien open…

Op de eerste dag er vol tegenaan met meer dan vijftig over het asfalt, wielrenners in seconden kaltgestalt in een vervuilde stad als wielerbaan die één dag illusies vrij de loop laat wie er zonder dope de Tour winnen gaat.…

dromen over illusies die wonen in de wolken lopen over de weg die naar de wolken leidt dromen over de vrijheid daar hoog in de lucht de vrijheid waar we naar verlangen de vrijheid die vaak alleen in dromen lijkt te bestaan…

Met de kop in het zand, geloven we in illusies. Ik ben mijn bezit. Ik ben wat jij zegt. We zijn wat we doen. Laten we het zand, uit onze ogen wrijven. Schud vijanden de hand. Geef geliefden een zoen.…

haar leven duurt nog als de wormen zijn uitgegeten haar vlees is niet te zien maar doordringt de kamer met gedachten haar kracht is als een inktvlek op een laken een ronde golf in een vijverspiegel haar geboorte is pijn als zwerende wonden verloren illusies en vergeten zinnen…

is de dood ermee gemoeid wanneer ik moegedragen illusies weggeef aan de bloemen in mijn tuin die als vanzelf verder bloeien naar herfst of heb ik tijdens dit loslaten midden alle eeuwigheden mijn waarheid ontdekt beleef ik leven nu echt…

Wanneer illusies breken. Met de dood voor ogen. Wanneer onmogelijkheden mogelijk worden. Zoals mensen die opnieuw worden geboren. Zoals ijs dat brandt.…

Tijd zal het leren, zegt niets in dit duel, slechts Strijd der Illusies…

De snelheid van de trein trekt voor mijn ogen de massa uit de wereld, vormeloze strepen tekenen onwetenschappelijk de formule van Einstein op de ramen Soms is even in beeld wat het is, als je stil staat Dan kun je zien wat het is, iets tijdelijks in zijn raadselachtige vlucht van schijnbare illusies Alles bestaat onwetend hoe…

waar de nacht mij zal leiden door het dal der dromen het tastbare verdwijnt illusies bekoren ontwaar ik jouw beeld waar de sluiers breken nevel verdwijnt in hoopvol licht beleef ik het dromen van wij ooit samen ik loop door het dal de illusie verdween…

Oh, die verliefdheid, tot de heetste lava is gestold op de flanken van de zon drijft als grijze wolk in het ochtendgloren weggerold door de blindheid van het wikken en het wegen, uit de illusies van dromen, moest bijna alles worden heroverwogen, gedachten leken voorbeeld van geluk mild en duurzaam, zichzelf moesten terugverdienen…

Ik maak, nu eerlijkheid weer lijkt te lonen Een einde aan de donderdag-illusies En meld mijn dichterlijke bloedtransfusies Mijn prik en slik en shotjes cortisonen Schiet jij in wat je goed wilt doen tekort Spuit voor succes, in elke tak van sport…

Heb vandaag gewandeld Door een dag van mijn leven Een dag verder van het verleden Nog weinig stappen In de toekomst Een gedacht aan ’t zijn Enige meters door ’t leven Wandelend in vergane illusies Een idylle uit verleden Die een glimlach vormt in ’t heden.…

innovatie nu wat is is al beproefd gekend en bemind of verguist waar het om gaat wat er niet is nog niet wat we wel wíllen waar we van dromen onze illusies zijn ze bedrog of maken wij het tot werkelijkheid tot iets wat is in de wetenschap dat het dan opnieuw uitdaging vormt voor vernieuwing innovatie nu…

wat we tot nu toe weten over het koesteren van illusies van gedachten in weefselpracht achteloos achtergelaten, zo lijkt het waar blijft watervlugge zachtheid ingebed als toenadering in empathisch gesteente functiezonering, ontwikkelingsvisie voor wie oud wil worden wil komen en gaan net als de zon…

Tijd zal het leren, zegt niets in dit duel, slechts Strijd der Illusies…

Nog zwevend boven de wolken onderweg naar een volgende hemel dwarrelen langzaam illusies weg als de veren van Icarus wolken plotseling onbereikbaar dreigen met donder en bliksem neervlucht wordt onvermijdelijk de plof in de hete woestijn kruipend van fata naar morgana lijkt het leven op Pandora’s doos met als grootste inhoud teveel desillusies…

en de stilte sloeg onze verstandhouding aan flarden ooit heb ik je zo gehaat als de zang der vogels in een late morgen je zweeft als een acrobate boven het gordijn der illusies…

nog nooit zo vaak gehuild om niet begonnen liefdes zelf bedachte illusies gevoelens van verlangen nimmer gestarte relaties van onvervuld geluk toch blijft de glimlach en het hart geopend met deemoed en geduld de weg bewandeld vallend doch volhardend de wens wordt eens vervuld…

Baudet vertoeft in zijn arcadisch heden, Ivoren toren, bolwerk van illusies Smeedt na een schisma alweer nieuwe fusies In zijn hang naar Hollands rijk verleden Op drijfzand bouwt hij zand- en luchtkastelen - Schor klinken daar Minerva's uilenkelen...…

Probeerde jou te vangen in die droom waarin je me verlangend aankeek maar je loste weer op als lucht alsof je er nooit geweest was Probeerde ze te vangen in de vlucht die dromen met een beetje geluk maar ze vielen broos uiteen zodra ik ze dacht te omvatten Nu de dagen kleurrijk korten hangt de ruimte vol met vangers al was het maar voor de illusies…

Ook illusies worden geprojecteerd. Mensen zijn als witte doeken. Zijn gewaarwordingen. Bewustwordingen. Van rust.…

Wat je aan illusies verloor, won je aan gewoonten. Kijken naar de weerspiegeling van de schemerlamp in het raam. En dan plots heel duidelijk weten: bij valavond voelen je handen zachter aan. Dit is het ogenblik waarop je weer durft denken aan iets heel gewoons.…

ach, doe maar wat nog te verliezen een paar tedere herinneringen die zelfs in slechte relaties bestaan die ik koesterde die jij stuk wou slaan een brief, wat foto's wat heb je daaraan momentopnames van illusies lang vergaan bewijsmateriaal dat jij stuk wou slaan…

Dwaalde af, Dieper en dieper Steeg omhoog, Hoger en hoger Verkende het Al, In al zijn facetten Hard als een steen Mooi als een diamant Zwevend door illusies Verzwaard door het leven Van de hemel naar de hel En terug Maar één ding weet ik zeker... Jij, bestaat.…