Alle inzendingen over veelvraat

Ik ben geen veelvraat in de liefde, mijn bord onaangeroerd, gerechten ongeproefd. Maar jij, likt duimen en dinges af. Geen gram erbij, geen indigestie en geen straf. Ik heb genoeg, nu al. Schuif mijn bordje aan de kant. Mijn hart in niemandsland.…

waarom bidden wij niet als wij toch al bidden met Noorse boeren in de taiga om beteugeling van de warg - niet de wolf van Tolkien nooit in het echt gezien - laatste van het geslacht Gulo Gulo hier meest bekend als veelvraat* mannetjes marter tot veertig kilo beschermde soort in arctische staat ze rukken onweerstaanbaar op vroeger lekker…

plots groeien er haren uit je oor vallen schilfers op je kraag het zijn signalen van verval die ons drukken op de feiten niets valt iemand te verwijten eeuwig gaat 't knagen door de tand des tijds als omnivoor…

wij hebben de aarde geknecht haar schoonheid geschoffeerd de huid van alle waarde en bijzonderheden ontdaan wat er te plukken was is meegenomen zonder enig woord van dank en vergeving vragen voor geleden schade is nooit opgekomen bij veelvraat mens dierlijk en plantaardig leven is misbruikt ten eigen bate werd mishandeld voor pure winst…

Schraal waren de Schalen Waarvan we vraten Als nietszeggende Nazaten Van zij die kwamen Zagen En namen We voelden ons bekwaam Maar alles Dat wij zagen Werd vertroebeld Door dagen Die we leken Te beamen Voorvaders vergaten Dat veelvraten Niets bezaten Zonder Het planten Van onheilspellende zaden In de gronden van Zij die…

In pake's pompeblêden polonaise Vliegt vaak een vleugelrijke vlucht, veelvratig Doorvoed met darren, driest, doch niet doelmatig Door droge doornstruik dolend dwars door 't duin Scheve schaatsen schuivend schots en schuin Broedt zij in beppe's boerenbouillabaisse Waar westenwinden wad en wierd doorwaaien Daar kroelen kievit, kamperfoelie…

een beker water op tafel op een rond stukje vilt met een bord vol dampen recht naar de hemel van de verfijnde veelvraat het vriest glimmende keien onder twee versleten voeten tussen de ramen bloemen een ongepoetste walm en aanvriezend kwijl houdt hem op zijn plaats binnen wordt getafeld naar verheven tradities met het beste van het…

nu ik bijna weer de jeugd nader en de jaren achterlaat ervaar ik beter de vreugd in de veelvoud van eenvoud en minder de veelvraat die op de verslavende zuchten van mijn wegen heeft ingewerkt en vind ik tussen kaf en koren het onaantastbare prille zaad dat niet meer door onnozelheid zal vluchten maar enkel verstild, blijvend in zonlicht…

steeds meer vallen bladeren van mij af en voel de dag naderen dat ik geheel naakt zal zijn en verloren zekerheden ervaar als een onafwendbare straf wie ben ik toch geworden roept mijn hart ten einde raad is zoeken naar ademende liefde struikelen over horden en maakt het stof der aarde van mij een holle veelvraat het licht van…

je tuin een levend schilderij in de klimrozen hangen pinda’s voor de mees en de verwilderde parkiet maar de vlaamse gaai zie jij daar liever niet die veelvraat is brutaal je rozen doen het goed de rododendron ook beide in diverse kleuren en de pas geknipte haag vormt een gladde kraag bijna op gewenste hoogte om jouw favoriete plek…

strak gekamd Plotseling ontwaakt de ouverture uit een onbewaakt ogenblik tussen koperpoets en paukenketel Eenzaam trompetgeschal raakt steeds verder verdwaald in het donkere violenwoud Een schilderachtige Mahler zinspeelt samengesteld voor fijnproevers bezongen door lyrische liefhebbers Van de eerste schrik bekomen schrokt een veelvraat…

Misschien dat er bij u herkenning gloort… Wel bliksem nog aan toe krijg nou de hik -ik laat het u beschroomd maar eerlijk weten- De allergrootste veelvraat… dat ben ik.…

contouren bewogen waar zij dit niet zouden mogen stilte werd onderbroken door geritsel en geschraap uit stukken die hier al eeuwenlang werden bewaard jaren verstoften in lucht die onaangekondigd uit zijn tijdloze winterslaap was gevlucht ik wist de poppen op schappen hun kleding een ruïne van verkleurde lappen heb nooit geweten van de veelvraat…

Ik vrij en speels heb haar eens geplaagd, gooide een steentje voor haar stil gelaat, kwaad vloog zij op de blauwe veelvraat, toch na lol en lach was ik zeer mishaagd. O dame van stand wat is toch nederigheid, ik laat het recht zijn loop met dit sonnet, welke luid zingt jouw hoogwaardigheid.…

Toch ben je in wezen maar een harteloze veelvraat, die al die arme vrouwen uitzuigt en vernedert, want dagelijks spoelen hun karkassen aan.…

Sluit de luiken, bijt in ‘t stof Waar de wil schuurt in osmose oogt het glanzend weten dof Elke toedracht is onzeker in dit avontuurlijk ‘feest’ Donkere nachten kruipen bleker over een daglichtschuwe geest Nu die tomeloze veelvraat energie en gift verspilt - zo ’t geweten dieper knaagt reikt de winterkou zijn deken met een vorstelijk…

weer zag den uitgepuilde Hammenaar vol ergernis overal den wuit hij sprak die eierdief vliegt maar met eikels achter bolle wangen van verre komen ze me straks stangen wat heb ik buiten veelvraat misdaan dat er zo met mij wordt omgegaan aanstonds moet ik weer amechtig lijden zeggen ze amai heer van het volle pond wanneer stopt gij ter bewaar…

niet de deur uit douwen want ze had zich volgevreten als een echte mastodont Ze stond bekend als lekkerbek en had een heuse derrière groot genoeg om op te zitten om er deuren mee te sperren ze vrat dagelijks zich ongans aan paté en aan bonbons die zij er samen met pasteitjes op de étagère vond Ze schranste dag en nacht zich rond de veelvraat…

Mormel de veelvraat is pas verzadigd als niets meer overeind staat de kunst op de muren ziet hij niet interesseert hem niet zelfs de grote Mona Lisa op de zijkant steekt hij prakt hij en breekt hij in brokken en gruis zo houdt hij huis.…