Alle inzendingen over verdampte

En ineens verdampt. Niets meer, alleen De lijn gevolgd door mijn ogen.…

droom de vogel die zijn vleugels spreidt het hart dat haperend klopt droom het blauw van de bergen jij die naar binnen keert droom aprilregens tijd die verdampt droom de bloesem-pracht die zacht op je haren valt droom de vogel…

Was ik te licht bevonden voor de zwaartekracht, dan was ik verdampt of verwaaid, nog voordat de aarde ooit mijn deel zou zijn.…

wolken schrijven hun onleesbare tekens op het blauw van de lucht het licht van de zon kleurt de krullen van hun statige vlucht maar langzaam verdampt het verhaal lost het plot heel geleidelijk op als epiloog staat nog vaagjes geschreven het wordt stralend weer vandaag…

Zwijgend vermeed zij het zilver terwijl de woorden zich ophoopten tot onbereikbare zinnen vol gouden druppels die verdampten in een zilte zon Slechts de dromen spraken in geuren soms in kleuren Zwijgend wachtte zij in eindeloze stilte op onbereikbaar goud…

gebukt onder gewichtig blazoen, kortgewiekt laagdrempelig, hoogdravend zijn schaduw verdampt tot rookslierten en grauwig, vermetel schuilen diens stappen volgen conventie, vallen in geblakerde avondstilte danwel ranke schoven ontstoppeld, geschoren als dunne maaivelden…

opgevangen regendruppel in zoveel vormen reeds bestaan zon verdampt en opgestegen eengeworden wolkenpracht afgesplitst en neergedwarreld licht gesmolten hemeltraan neergevallen buienregen kristallen druppel zielsverwant boodschapper van elementen houd ik al is het maar heel even het universum in mijn hand…

De natuur blust uit in een te vroege zomer alle vruchtbaarheid verdroogt wat regendruppels tikken vluchtig op een stoffig raam als je naar buiten kijkt zijn ze al versmolten in het alom aanwezig stof rest slechts de vage geur van verdampte vochtigheid die je verlangend insnuift (aangepast)…

Woorden die als Losse flodders De ruimte in Worden geschoten - Niet geschoten Is altijd mis, Is het devies - Overdaad aan woorden Die niet beklijven In de lucht waarin Ze worden uitgesproken - En dan die paar Die overblijven Als de rest Naamloos is verdampt: Ik hou van jou, Kom nu naar je toe En doe er verder Het…

De felle zon brandt diepe rimpels vervaagt jouw zoete blik getergd en somber een uitgedroogde bron verdampt in laatste snik Al zienderogen doof je uit jouw laatste hoop vervlogen mijn tranen stromen met je mee ik wens je regen op je huid…

De felle zon brandt diepe rimpels vervaagt jouw zoete blik getergd en somber een uitgedroogde bron verdampt in laatste snik Al zienderogen doof je uit jouw laatste hoop vervlogen mijn tranen stromen met je mee ik wens je regen op je huid…

Het regent tranen, Het spoelt verdriet, Het verdampt somber, Want jij bent er niet. Het stormt onbegrip, Het waait eenzaamheid, Het blaast droevig, Omdat ik aan ‘jou missen’ lijd. Wolken varen donker, Wolken varen licht, Wolken varen niet, Want de zon is jouw gezicht.…

Verdampt ochtenddauw door schemering aanschouwd ging mijn hart op gevoel gericht. In de schijnwerper als de nacht van vandaag glanst onze harmonie in evenwicht.…

je was hier als kind geweest om te zoeken naar een schat naar sporen in de grond, krassen in lak jouw adem uit mijn allerziel de grond van het bodemloze verdwenen, uiteen gewaaierd, voorgoed nu schampt grondmist ijle lucht iets dat lijkt op versmolten letters geboren uit verdampte aarde; kom terug…

Verdampt in de vroege ochtend zingt de merel voor de eerste zonnestralen de ochtenddauw dwarrelt neer de grond absorbeert het als haar eerste menu. Ontkiemd door voeding en vocht ontwaakt met geurige gemalen koffiebonen met een lichaam dat vitaal ontwikkelt hervat haar blozen aan de horizon continu.…

Een hulp zoekende Nog net levende Lijkwitte hand steekt Uit de modderbrij omhoog, Reikt naar redding, Geen houvast, Geen, geen, Nergens, nergens, Met een koperen ploert Die genadeloos alle Vocht verdampt - Wat blijft is De bedding van Deze rivier, Die wordt gevoed Met het bloed Dat zinloos in een Mens vergoten is…

ooit trok een oerwolk samen tot een bal van gas, een hete ster die drijft in de kolk van de melkweg zij blaast feller met de jaren tot zij haar pit verbrandt zwellend tot een rode reus die al haar wentellichamen oplikt en laag na laag verdampt wat rest is een witte dwerg de nagloed van een sintel…

nu de tijd aan je beeltenis knaagt omring ik mij met mensen waarin ik stukjes jou herken en zodra het ’s avonds schemeren gaat puzzel ik mijn dagverse herinneringen tot een deken voor de nacht wikkel ik mij in jouw armen die me omsluiten als water -verdampt tot mist in mijn hoofd de volgende dag-…

jij hebt droogte gesprokkeld het water verdampt door een alles verschroeiende zon lucht van hitte doen trillen de schaduw gekort door de zomer in zenit stuurde de hel brandde laaiend het vuur in een onblusbaar inferno hebt de laatste uren geteld toen het leven door een vlammenzee werd geveld…

je gistte borrelde bruiste en siste verkleurde werd warmer en geurde verdampte sloeg neer dat deed zeer een koude ruit vroor parels zonder huid tekende gevoelens van binnenuit ik blaas je transparant ontdooi je met mijn hand tot je weer gist borrelt bruist en sist…

Een dag was geen dag De nacht was er altijd Het is de reis Zegt iemand Een reis naar niets Een reis zonder monumenten Geen bezienswaardigheden Geen attracties Zo leeg ook mijn hoofd Een schaduw op haar gezicht dat ik niet zie Het werpt de grauwsluier van mij af Toont alle schoonheid die innerlijk verdampt was Ik kan ze nu aanschouwen…

Met een laatste zucht verdampt zij in de lucht, verdwijnend in het niet, niemand die haar nog ziet. Weer een traan, die ophoudt te bestaan, maar het verdriet, dat eindigt niet. Vele tranen liggen nog in het verschiet..…

je bloeide als sneeuw dauwde lentetranen weerkaatste de hemel met een spiegelend hart zomerde lieflijk in waterkristallen verdampte met wind als kind van de zon oogstte de kleuren van het volrijpe herfstgebeuren bundelde alles in wit de winter getekend die met dons van de deken aarde bedekt met het ongerept licht van de schepping…

Ik heb natte ogen Tranen die uit mijn hart komen Liefde wat uit mijn hart stroomt Uit mijn ogen naar buiten glipt Verdampt in het zonlicht Ik heb natte ogen Mijn hart is gebroken ik voel pijn, teleurstelling en verdriet Mijn liefde lift mee met mijn tranen Mijn tranen verlaten mijn ogen en verdampen in het zonlicht…

De laatste heiligenschijn verdampt, bij het aanzien van de geboorte van een nieuwe dag;...…

wat mij verontrust is niet dat het regent maar wel dat de regen verzuipt in de putten het water terechtkomt de beek bij de bioscoop onder de grond duikt en niet meer te volgen is enkel weer bovenkomt bij het noordeinde de hofvijver voedt en langzaam verdampt en over de stad kruipt mismaakt wordt wat mij uitermate verontrust is de regen…

Ik zou de zee willen zijn Om op een zonnige dag Te verdampen En al is het maar voor heel even Mijzelf naar boven te begeven Zodat ik hoog vanuit de lucht Opgetild door de wind Naar jou kan speuren En zodra ik jou vind Naar beneden kan pleuren Nu ben ik maar een druppel Verdampt uit de zee Maar nu ik op jou val Ben ik daar best blij…

wat mij verontrust is niet dat het regent maar wel dat de regen verzuipt in de putten het water terechtkomt de beek bij de bioscoop onder de grond duikt en niet meer te volgen is enkel weer bovenkomt bij het noordeinde de hofvijver voedt en langzaam verdampt en over de stad kruipt mismaakt wordt wat mij uitermate verontrust is de regen…

op sommige dagen waait de wind door je haar woont de nacht in je hoofd vaak eigenlijk je leven lang wacht je op de gunstige tijd verstrijkt de tijd ‘s nachts bevriest het meer verdampt de tijd je adem is wit zoals de stilte vandaag beweeg je niet alles verandert in ijs je bent bang…

hoe je weet dat zij het is zij het zoetste smaakt haar aanblik het innerlijk vervult met mateloos geluk nog nooit eerder losgemaakt Gisteren schiep het verlangen naar wat onmogelijk lijkt Morgen is maar een idee het bestaat nu niet plooibaar als water en zacht op zoek naar het laagste punt verdampt, vriest vast aan de hoogste toppen…