Alle inzendingen over verdampte

hoe je weet dat zij het is zij het zoetste smaakt haar aanblik het innerlijk vervult met mateloos geluk nog nooit eerder losgemaakt Gisteren schiep het verlangen naar wat onmogelijk lijkt Morgen is maar een idee het bestaat nu niet plooibaar als water en zacht op zoek naar het laagste punt verdampt, vriest vast aan de hoogste toppen…

Wanneer ons geheugen weigert, verdampt ons idee van tijd en verandert in onze werkelijkheid. Ons begrijpelijke begrip van tijd blijft een verleidelijke illusie.…

ogen filteren de zon uit het licht schaduwen dansen een stralend gezicht strooi vonken in vuren die smeulen ontbrandt als hun aandacht ontvlamt kleur hitte rood in uren die gloeien hartstocht blijft boeien als het zweet is verdampt nog zindert de liefde op die zonnige dag de wereld werd stil toen je mij alles gaf…

ach zie hoe het regent de lucht braakt mijn tranen het regent en reinigt wolken gezwollen en grijs hangen tot in de bomen dit aards paradijs verdampt verdriet uit verzopen dromen ach zie hoe het regent maar regen brengt leven en pijn waait voorbij verbeid nog heel even het is bijna mei…

'terwijl je een eitje kookt verdampt de tijd'... op de radio een discussie over het koken van een ei 9 minuten zegt de man van koud tot warm en dat bevalt mij zeer...…

Hij is gegaan, uit vaste vorm verdampt. Zo als de regen op het land wordt ook hij op de lange duur een deel van het geheel, een deel van de natuur. Hij is het gras,de bomen in de wind, de bloemen,die je 't mooiste vindt, de vogels in de lucht en hun gezang, de wolken en het water, zonsondergang.…

Verdampte gedachten gepakt in waardeloze wolken woorden. Wat spreken wij toch steeds zonder schaamte en zonder onderscheid van waarheid en van waan. Wat praten we maar raak met losse flodders en met scherp. Stuifkruit is ons recht. Onze mening is ons bestaan. Niemand denkt aan een staakt het vuren.…

Daar sta je dan ietwat verdwaasd zonder koers of richting je raapt de keuze op de verkoelende duisternis met de muizenissen of het warme licht vol fata morgana's in beide werelden liggen de stammen geveld geteld en gemarkeerd je draalt een wijle bukt, legt de keuze terug en verdampt in de omarming van alle kruinen.…

er is geen tijd meer voor het fijn penseel gejaagd meng ik de kleuren tot aanwakkerende wind het dreigend zwart dat grijs ontlaadt in wit vertraagt en stenen hagelt op het doek nog zijn er gouden wolkenranden die licht van zon ontvangen schitteren door de regenboog ik schraap de verf bijeen tot lichte mist die in onweersgeur verdampt…

smeltwater verdampt uit oud zeer in zachte loomte aan oerlandse oevers naar weleer vind ik het ketelsteen van mijn ondiepte waarop ik drijf als drijvende kracht als blijvend vergezicht nee, binnenlijf alsof morgenochtend reikt voorbij bakerland over het water naar onbetreden kust een gebed zonder begin, later einde en verder…

boven het veld tot aan de gevel hangt laag de ochtendnevel als ik vaag voor me prevel vandaag ga je snevelen de zon is nog laag maar straks lepelt ze gestaag bij beetjes haar warmte over de nevel die bevelt traag kan daar niet tegen raakt beneveld verdampt verdwijnt terwijl de zon prevelt van laag steeds hoger in de hemel schijnt…

ogen filteren de zon uit het licht schaduwen dansen een stralend gezicht strooi vonken in vuren die smeulen ontbrand als hun aandacht ontvlamt kleur hitte rood in uren die gloeien hartstocht blijft boeien als het zweet is verdampt nog zindert de liefde op die zonnige dag de wereld werd stil toe je mij alles gaf…

er zijn dagen dat woorden kleven aan je lippen geluid is dan niet hoorbaar je zou dat ene aan willen stippen; maar liefde is onverklaarbaar ik vul de leegte met een sigaar keer op keer, het denken remt in de keel roggelt de diepte de rook verdampt meer en meer de wereld is klein van binnen of, wat ook kan, te groot van buiten ik schrijf…

spaar mij jouw woorden als vlammen slechts leiden tot as en de knoesten spetteren in ogen van steen waarin ik ooit nog zachtheid las uit een teder hart van veen scherpe messen trekken door merg en been en als schilden slechts dienen het onweer te kaatsen dan raakt de pijn gevoelloos en verdampt om zich naar de doodsteek te haasten…

toen zij spraken over flarden herinneringen die al te traag overgaan tot ontbinding verduisterde het late uur een stekeblind veld waar zij de vrieskoude van het overspelig verhaal verwarmden met woorden die straatarm verdampten in de onontkoombare krater van een morsdode nacht maar berijpte handen hervonden het pad en gejaagd volgden zij…

Onstuimig jong of oud gebogen, het waaide zo maar ergens heen geen verdampte blik, geen wegruisende echo spoorloos achter de kille kim vervlogen nog geen pluisje, stofje, of een rietje stro God heeft het licht voorgoed verbogen. ------------------------------------------------- Uit: 'Paleisgeluiden' (2004).…

kinderkopjes lagen er in die jaren en het verkeer deed nog zoveel kalmer aan rustieke stenen zijn vervangen door een snelle asfaltbaan en je ziet er minder bomen op rijstroken verdampten ook de zachte dromen van weleer waarin op zondag samenkomen alle weken door zou gaan de hompelstraat is weggebroken jachtig snellen wij steeds meer…

Gegeven tijd vergist zich vaak in de waarde van de nacht verkleurt beelden die ik lichter maak verdampt tranen uit mijn lach heeft aandeel in mijn tegenzin voedt wat was soms eindeloos betovert de man die ik bemin maakt dromen schaamteloos Sowieso vergist de tijd zich vaak in de waarde van de nacht hoe donkerte alles, dat het raakt, versterkt…

ik droom jou rode bladeren in de wind surreëel tegen het wit van de lucht als vogels die kwetteren in de herfst alsof het zomer is verdrijven ze het blijvende gevoel de diepe tonen gekerfd in een hart gespleten door tegenstrijdigheid tegen de tijd dat onze tranen zijn verdampt ben jij nog hier en ziet mij zoals ik ben als…

mystiek omringt woorden elke letter draagt bij tot het gewicht dat in de schaal gelegd wordt welk een massa kan een mens verdragen, wat verdampt als angels share?…

mijn blik is gericht op het wolkenland waarachter ik mijn schepen verbrand kleine deeltjes as,door de wind verjaagd, stukjes verleden verdwijnen vertraagd, tot zwarte stipjes... aan de horizon als in een film die langzaam vervaagd nu ik zie ze nog staan maar kom ze denk ik nooit meer tegen want de hemel huilt met regen en in de zon verdampt…

Water verdampt terwijl ik kijk. Wat ijzig koud en stil was is razernij geworden. Zorgvuldig vul ik mijn kruik. Ik poets mijn tanden. Ik vul mijn glas. Met wonder. Met water. Slaap lekker. Goede nacht.…

Het sijpelt stromen, verdampt de regen tot een drup.…

bij russische thee als de bank van ijsland verdampt spaargeld leidse sterrenstorm slaat voor de sterrenwacht ook de deur dicht en dan is ini een koffer vol schaamte en rood papier denk maar dan dat je ergens anders bent dat we dichtbij zijn allen opgelicht het transport kan beginnen van alle dingen 't mooie van de aarde lijkt…

de zon verdampt de mensen op het plein en blakert het gesteente ze rusten peinzend aan de schaduwkant gelooid op het gebeente de huizen hoog de straten donker smal warmte ademt traag verval de luiken zijn gesloten binnenplaats met groene rust koelte die de warmte kust stilte spreidt de zomer uit vervaagt de middag in siësta de…

Ik ontbind na de genadesteek Meng me door het grondwater Dat later opwelt en verdampt.…

zonnestralen vermaalden dipjes ongemak verdampten laaghangende donkere gedachten klaarden op naar een hoger energetisch niveau waar de lach haar positieve spanning weer gaf ogencontact zonder kortsluiting zijn afspraakjes had ik mijn hand terug vond tussen jouw warme vingers die mij lieten weten dat vandaag zonnig zou…

Vliegen door Water Zwemmen door Vuur Wetten van Liefde Van Moeder Natuur Branden in Aarde Lopen op Lucht Met jou in mijn hart Nooit meer een uitvlucht De regen verdampt De Zon kust de Maan Ze breken door Bij het slapen gaan Ik kom naar jou Verlicht jouw nacht Mijn Maneschijn In al haar pracht Ik warm me aan Jouw Zonnevuur…

zoals gezegd, awel ja ge weet 't toch in de morgen als de dauw zijn parelkes verdampt aan het zonneke, al die geel blaaiges bijeen zijn gekropen in een hoekske bij het kerkhof komt zij aangeschoven uit het niets, uit de vlakte waar maïs staat de drogen bietenkoppen stikken in hun loof, de kiekendief bloed om het dorp legt de stenen van…

Door luchtig eikenlover dalen vleugels zonlicht op groepen bosanemonen hun verblijdende witte kleur glanst en spreekt van zuivere wil tot teer bloeien en ontembare kracht om na gezamenlijk vergaan en verborgen wachten steeds weer opnieuw te leven in sommige kroontjes vertoont zich wat ijl roze een schier verdampte wijndruppel…