Alle inzendingen over verdwenen

Na jouw dood is de danszaal verkocht er dansen nu geen schimmen meer maar in de schaduw ligt de nacht de struiken zijn verwijderd verloren zaden gedroogd bij een houtvuur jouw geest is bijna verdwenen de vogels wachten op het dak totdat de herinnering is gestorven en er niemand ooit meer nadenkt over hoe het bedrog nooit heeft geleefd…

Onbekommerd slenter ik door zachte aarde en ritselend blad Laat voetsporen achter en kijk niet om De wind veegt ze met een nonchalant gebaar weg Verdwenen is mijn leven Ik adem witte wolkjes Blaas plagend door flonkerende nijverheid En strijk met een vinger voorzichtig over de kwetsbaarheid van de herfst een geur…

alle engelen die ik vraag verlengen stil hun vleugels… zijn kleine kwetsbaarheid raakt in hart en nieren en hij laat me blij het leven vieren ver voorbij het kille naakt van herfst met wintertenen alle kou is snel verdwenen als zijn zachte wolkjesgeur mijn lach voor altijd zonnig maakt nog voor ze is verschenen…

met stotterende benen blazen wij de aftocht voorbij de mooie verhalen verdwenen we wijzer en verwond in het landschap…

Een kluwen wol, twee breipennen een glimlach die maar niet verdween koffie zwart, twee zoetjes bij haar had wederom de zon geschenen maar een dag legde zij haar pennen neer keek dwars door je heen de glimlach nog vaag geen koffie meer, geen zoetjes waar een lach eens heerste, kwam heel traag een traan.…

Gewoon weg Nu Voor altijd Verdwenen…

achter de duinen heeft hij zich vleugels aangemeten nu fladdert hij de vogelman door het zand naar het water boven hem strekt een oneindig blauwgrijze deken uit hij houdt de vleugels hoog tot hij als een vogelstip aan de horizon verdween de veren van de vogelman komen bovendrijven wie ziet zijn unieke veren wie haalt ze uit het water…

Toen de goden nog geen doden waren en als glanzende goden sliepen in de zee toen onze ziel nog niet haperde Verborgen we in een kruik de huiver van verdwenen jaren lieten haar achter in een zee van barmhartig zout Toen de maan in de hemel hing een vleugel achterbleef in het web van de spin snakte de tijd onder het asfalt naar lucht…

deze kleine witte lieve tornado gaat nergens naartoe deze kleine witte lieve tornado laat alles met rust deze kleine witte lieve tornado neemt het zoals het komt en over tien minuten gewoon verdwenen verwaaid … en natuurlijk is het gratis zoals alles altijd nooit iets hoeft te kosten…

Het laatste uur in het gezelschap van de zon, de Ierse Zee, de golven de wind, de klapperende zeilen na verandering van koers Achterover leunde jij gleed zijdelings weg Het lichaam koos het moment om weg te gaan en jij verdween in het schreeuwen van de meeuwen boven de zee, het land de stad en Amsterdam…

Ik voel je armen om me heen tot je door de wind verdween. Ik neem je hand in de mijne en hoop stil dat ze daar voor eeuwig mag zijn. Ik sluit mijn ogen, sla m'n armen om je heen, en ik huil, stil, schreeuwend van verdriet, hopend dat je me, niet ziet...…

jouwe heen gaan, ik droom dat je me vraagt in jouw voetsporen te komen staan -Maar de stilte is pijnlijk al worden er wat woorden gesproken- Je vertelt me dat je blij bent met de steun die ik bied, maar zeggen dat jij er ook voor mij bent nee, dat gebeurd nog steeds niet -En al zijn er zoveel mensen aanwezig ik lijk in het duister verdwenen…

Buigend op een vraag slaan plots de stoppen door kennis lijkt verdwenen holle stilte achterlatend krakende gedachten brekend op problemen niet in staat te noemen wat ooit geweten is tikt de tijd lijdzaam voort leemte lijkt steeds leger onder groeiende wanhoop blijft het antwoord bijster…

Nooit was ik bang voor de mooie stilte Leegte rondom mij gevuld met rust Maar vandaag brengt ze enkel vreemde kilte Verdwenen de engel Ogen niet gesust Wie ooit een gast in mijn huis was jaagt mij nu in vreemd gebied Al waar ik in geloofde verandert in glas en maakt krassen waar niemand ze ziet…

- En de scooter verdween in de verte.…

er kwam iemand binnen breed en, dat zag je meteen vermogend de ruimte vulde zich meteen met zijn lucht hij was beslist van een koninklijke kaste toen hij niet meteen op zijn wenken werd bediend verdween de koninklijke lucht door alle kieren en gaten maar zijn breedte bleef hij houden hij had drie stoelen nodig paste amper door een…

diep in zichzelf gekeerd bang voor wat komen zal de val in het diepe van het onbekende zo ver weg maar zo voorspelbaar je mond die niets meer zegt zo stil een streepje geen warmte meer waar is je stem je vriendelijke trekjes waar ben jij kan je me nog horen de leegte zo sterk het is nu beter het lichaam blijft de ziel is verdwenen…

Ik had eens een chocolademan Hij is was zo heerlijk en zacht Ik smolt haast al van de passie Als ik aan een klein hapje dacht Zoete dromen werden bewaarheid Ik hield het niet meer op den duur Het was zalig om hem te proeven Zijn smaak was zo romig en puur Mijn allerlekkerste chocolademan Verdween hap voor hap in mijn mond Zachtjes is…

je keek me aan ik zag dat jij besefte wat mijn woorden betekenden in de wens van waarheid die vlamde in angst die wanhoop zuchtte zonder zuurstof stikte in verdwenen verten en opgeloste horizonnen die gedaan hadden met leugens en goede wil die niets meer om handen zal krijgen in een tijd waarin wij nooit meer achterom durven te…

dat ik met bungelbeentjes aan de formicatafel, waar wij samen kopjes thee dronken voor het warme fornuis u was zo moeder in uw boezelaar ik zag u zo gaarne het beslag kneden met uw sterke rode armen u hield van mij meer hè, mama meer dan van die walm drank en tabak die dan wankel verscheen die alles verpeste en waarmee u naar boven verdween…

Te zoete limonade drinkt ze terwijl haar ogen donkerder worden en ouder Ze drinkt nog steeds ranja met een rietje in het huis waar het altijd veilig is geweest Maar het kind in haar verjaagd De kamers leeg De geur van het kind verdwenen De sporen van de kindervoetjes weg Langzaam komt er weer leven in de kamers Maar het is niet veilig…

De bloem is uitgebloeid De vlinder weggevlogen De laatste zonnestralen Schijnen ingetogen Over het vlakke land Bomen waaien kaal en Het strand is verlaten Je hebt het niet in de gaten Maar de dagen worden kort De wind waait in vlagen En een wolk stort Regen neer De hitte is verdwenen Dit is de laatste keer Dat ik hier zit Met jou…

De bloem is uitgebloeid De vlinder weggevlogen De laatste zonnestralen Schijnen ingetogen Over het vlakke land Bomen waaien kaal En het strand is verlaten Je hebt het niet in de gaten Maar de dagen worden kort De wind waait in vlagen En een wolk stort Regen neer De hitte is verdwenen Dit is de laatste keer Dat ik hier zit Met…

zag je zwijgen afwezig van de waarheid je kuste haar mond met een oud slaapliedje beveiligd door eeuwen heen je legde haar bloot in het dichte licht van sprookjesland en in het overgaan van stilte naar huilen beefde haar mond toen geluid bewoog zag ik je zwijgen door dagen en jaren heen zag je me huilen toen onschuld verdween…

Uit de grijnzende golven duikt een horizon op, het kompas van de zon is al manen geleden verdwenen. Verwilderd strompel ik over de richels, verblind door een schuimend licht, ik spreid mijn armen en hang in stilte en absoluut evenwicht.…

je hebt mijn woorden afgenomen langzaam aan mijn zijn ontvreemd hoe ben je daar zo toe gekomen ben van nu af aan ontheemd nu jouw kleuren zijn verdwenen mij dit leed is aangedaan zeker wetend dat datgene jou duur zal komen te staan laat me niet meer onderdrukken voor spijt betuigen ben je laf nu zal ik de vruchten plukken voor eeuwig…

het is verdwenen, de vage stilte en ook het maanlicht rechts of links ik luister naar wind en vele dingen steeds verder weg van de buitenkant zo leef ik mijn ziel: aan ieder uur genoeg het jij en mij, binnen het wachten en het weten de nachtverloren wolken - er varen boten voorbij - ik ben de dood op vele dagen trouw…

Zojuist was jij nog hier bij mij Maar plots ben je verdwenen Dat was een goed besluit van jou Ik pak nu mijn dobbelstenen Een gok op zes Durf ik wel aan Want mijn recent verleden Geeft… Dat wat er ook gebeurt Ik gevrijwaard blijf Van jouw arglistigheden Het nieuwe kan niet erger zijn Dan wat jij deed met mij Jouw plotseling vertrek Hoe…

Linnen handen Klemmen zich vast met al hun kracht Maar nemen de pijn niet op Eeuwige blik geworpen In de grauwe diepte van het raam Waar zich geen beelden meer vormen Zilveren tranen Worden gesponnen tot Mijn levensdraad Waarheen jij ging Hier rest verdwenen stilte Vertrokken in de mist Vergaan zijn ze Jouw linnen handen…

Het leven gaat mij langzaam verlaten al het mooie wat ik eens zag is nu in de schaduw verdwenen uit het zicht van mijn hart verloren gegaan door eigen schuld kon niet wachten, geen geduld mijn dagen worden somber van 's morgens tot 's avonds laat door melancholie gevuld teneergeslagen door wat ik verloor zijn mijn dagen nu doelloos en leeg…