Alle inzendingen over verdwijnpunt

De professor stelt vragen en laat ze rijpen – tot de breinpluktijd.…

waakhond op een boerenerf met een bereik van één meter in de vorm van een waaier veilig in een met palen omgeven ruimte ontdaan van zijn problemen die optreden bij het verlaten van de biosfeer en alles wat verband houdt met een lichtblauwe kleur in een geprojecteerd beeld kan men licht verdwalen vrijwillig verduister ik mijn eigen verdwijnpunt…

aan mijn voeten liggen mannen en vrouwen nauwkeurig aaneengesloten tot het verdwijnpunt van deze waanzinnige weg vol strijdende geloofsovertuigingen stroomt bloed als cement tussen kinderhoofdjes en ledematen, een doorweekte jurk met gele bloemen een gouden ring door een woeste beschaving als bermafval achtergelaten.…

Tijdloos projecteer ik de ruimte als vlak het vlak als lijn de lijn als punt onvoorstelbaar klein zonder begin ook eindeloos het oneindige zijn waarin ik ben binnengestapt in de kern van mijn bestaan waarin ik kan toeven als ik dreig mis te gaan waar ik de horizon snij ligt mijn verdwijnpunt buiten de tijd…

mozaïek van seizoen en viel met de deur in haar territorium met een barbaars temperament groef ze zomer uit met zongoten energie de tastbare warmte werd door haar donkerte toegedekt haar passen zijn gezet in een zuiging van fluweel in haar stopbewegingen van najaarswaaier zet ze zomer in een ingescheepte stilstand glijdend in haar verdwijnpunt…

weet je wel zo'n bloem zo'n zeldzame bloem die holle ruimtes kan keren het verdwijnpunt naar een begin zo'n bloem in alle huizen opdat anderen spreken het allermooiste van een stem van stuifmeel en lente, open in de lucht weet je wel als je dit leest ben jij die bloem…

kalk de muren wit de enige kleur die mij nog schikt linten opsmuk snuisterijen laat ik in het niet verdwijnen ongetekend presenteer ik mij de laatste schakels breken vrij schrijf de strijd maar met het bloed dat in deze fase vloeien moet kleur alles in met pijn en ongewis zonder dat er een verdwijnpunt is zal van de daken…

ik heb je op groot doek met grove streek de achtergrond een vage symmetrie van nacht in het verdwijnpunt van de morgenstond ik licht je op met titaanwit als eerste je gezicht uit donkere schaduwen de scherpte en profile je zachtheid met een klein penseel aan ronding nooit te veel helaas ben jij nooit af want iedere eerste…

bewegingen lossen op in wegstromen naar het verdwijnpunt ik heb ze mijn ziel gegeven in een nieuwe choreografie van leven waar vroeger uitwaaieren geen netvlies prikkel meer gaf bleven kleur en muziek een sterk verbonden herinnering met schaars aanbod bracht het tot een ongekend fenomeen vandaag is alles drie d en wordt…

Maar evenwichtloos komen toch de woorden samen in dit dun verdwijnpunt : jij voor mij. Ergens hecht mijn liefde zich: onbeduidend touwladdertje van taal waarlangs alleen het licht kan gaan uitwaaierend van jou naar mij, terwijl ik klim.…

ik liet mijn donkere stappen gaan bleef zelf staan in onthutsend duister de tredmolens voorbij voelde vrij van dwangmatig koersen zonder roergangerszweep het eerste licht markeerde kanten die zicht gaven op een eindeloos verdwijnpunt ik ervaarde diepte in een voorheen draaiende wereld als een tollend plat vlak lichtloos heeft…

we liepen samen praatten honderd uit maar alle stappen die we namen brachten ons niet echt vooruit nog keken wij naar een verdwijnpunt in wat nevelig wit droegen argumenten aan consensus hebben we gemist de woorden stokten hun vloed nam af ons aanvankelijk enthousiasme koos steeds het verkeerde pad ik heb je hand genomen jou…

waar aarde rondde meed jij de horizon en zijn verdwijnpunten in het warm koesteren van aandacht en meer publiciteit een mensenkind dat vinger tippend rondging op de media in een oogstrelende kleurenshow op nooit gehoorde muziek het leek ziek maar creëerde momenten van nooit gevoeld geluk in mysterieuze balans van opzwepende…

licht van de geopende dode formeert gezichten die aan hem voorbijzien naar het weefsel van schemer waarmee wij bekleed zijn die naar hem kijken door een voor hen nauw waarneembare scheur daarin voor ons om ons verdwijnpunt geschikte verdwenenen wier blikken voor een vergelijk nog blijven haken in de schemer als wij in een flits naakt door…

zag je armen wanhopig zwaaien vingers vertwijfeld graaien naar het laatste stukje houvast van het leven dat jij nu niet meer in handen had waar ooit je dansante passen en lach synchroniseerden tot innemend zijn brak nu dat beeld tot de scherpste scherven in diep gevoelde pijn je schimde naar het verdwijnpunt van de werkelijkheid…

eindeloos lang wil ik met je wandelen eindeloos lang met je onderhandelen hoe ver wij de verte kunnen gadeslaan hoe ver horizon verwijderd is van maan zoeken waar oneindigheid verdwijnt bedenken hoe lang eeuwig duurt waar ‘t verdwijnpunt weer verschijnt als je nauwkeurig in het uitzicht tuurt eindeloos lang wil ik met je lopen om te genieten…

kristallijne venster mijn woorden terzijde schuift het winterlicht binnenlaat dat naakter is dan mijn blote huid De klok een witte tijd aangeeft ik mijn adem bladstil zie hangen boven een deken van stuifsneeuw het vroegste zwijgen mij toedekt De ijle wanden witte vlaktes zijn die ik om mij heen kan vouwen zodat de lijnen op de horizon mijn verdwijnpunt…

. ----------------------------- uit 'Verdwijnpunt', 2015.…

Dat de zielen schuren De huid verdwijnt elkaar aanraken in het verdwijnpunt van het licht Niet willen, slechts puur zijn Echt, ik sta aan de rand Vòòr mij vrijheid met de angst prikkend als ogen in mijn rug vanwaar ik ben gekomen De lange weg die ik ken en die ik ben veilig, in controle, comfortabel die ik zoveel jaar gelopen heb…

Duizend keer heb ik De zon zien ondergaan Gloeiend purper in omarming Brandend rood in zwarte zee Giftige wolk over boze bergen Pluimen opgeblazen in oranje Gouden golven in verdwijnpunt Vage nevels in het niets Ontsluiting van de horizon Een sinaasappel in een sleuf Daar gaat het licht tenonder Kleuren vervloeien tot de nacht De laatste…

Ik luister tegenwoordig podcasts, zoek in deze tijd verstrooiing, een ander perspectief of daarvan slechts het verdwijnpunt – de hond volgt sporen. Dat gaat goed tot ik achter mij iets meen te horen of eerder nog dreigend aan voel komen.…

zon en wind waren je makker ik zie de ruiter als mijn vaste vriend zijn splinters in mijn ruwe handen de geur van ’t hok van hout en hooi is vers in mijn geheugen blijven hangen het verlangen naar wat vroeger was vreet nu vaker aan mijn akkerziel ik zie ze staan, een traan maakt nat de molm, wurmt zich in het hout we zoeken samen een verdwijnpunt…

De geur in de ochtend, van shampoo en koffie En 's avonds van bier en van zweet Een krantje, 't is gratis, 't is dat je 't maar weet een poster met een vriendelijk verzoek Om alles gedwee te ondergaan zonder vloek Het verdwijnpunt aan de horizon, Daar waar het spoor tot een punt wordt...…