Netgedichten

netgedicht (nr. 3.397):

De Zon komt terug

Duizend keer heb ik
De zon zien ondergaan
Gloeiend purper in omarming
Brandend rood in zwarte zee
Giftige wolk over boze bergen
Pluimen opgeblazen in oranje
Gouden golven in verdwijnpunt
Vage nevels in het niets
Ontsluiting van de horizon
Een sinaasappel in een sleuf
Daar gaat het licht tenonder
Kleuren vervloeien tot de nacht
De laatste lichtstraal gloeit nog na
De vurigheid van ondergang
Mijn god het einde lijkt nabij.

Wakker blijven! Ogen open!
Doorklieven wij het donker
Het is maar nacht wij moeten door
Bereiken wij de ochtend
Nog voor het gloren van vaal licht
Onwelkom koel als watervleug
Nieuw is altijd even wennen
Zo frisgeboren ongevormd
Oplichtend in het grijze rood
Zal zij straks warmte geven
Haar opkomst niet zo heftig
Rijpend licht gloeit zachtjes aan
Zonnevlekjes op mijn hand
Ik houd ze vast totdat ze
Dramatisch ondergaan.