Netgedichten

netgedicht (nr. 3.396):

de laatste hakken echoën geluid

ramen worden zwart
de ruiten ondoorzichtig
het dichtgaan van een deur
klinkt niet meer zo voorzichtig
want sluiten gaat op slot

waar net de zon
nog warmte scheen
waait nu een kille wind
de steen voelt koud alsof
het huis van niemand houdt

drukte die gezellig
stapte in geroezemoes
lost op in haast, de laatste
hakken echoën geluid
de straat verlatend uit

de lucht wordt valer
het bestaan is schraler
in verdwijnend licht
er schemert dood in het
vervagend avondrood