Alle inzendingen over vergruist

in het alleen zijn je leeg kronkelen tot die laatste ademstoot als een verlepte roos alle herinneringen voor je uitdagend jezelf vergruist tot as verlatend op wat je gelooft als ooit heropbloeien zal…

Een diep verlangen naar het eindige kruipt traag en wenend in dikke strepen naar de stilte van het oneindige In het vragen naar vergetelheid kan de nacht mij vinden, een vuistgroot op mijn kussen, er ontbreekt enkel nog een afscheid Sterfelijk vergruist de rand van de dag nu voorgoed, geluisterd en diep gedacht schrijf ik de woorden…

Als men dalend plots het vergezicht verliest en tegelijk geen merel meer hoort zingen en de wind de valse tonen kiest, waag ik toch de stap, ook vandaag blijft de regenboog buiten mijn bereik, op het pad dat naar de hemel liep, langs een haag van molens in het vochtige gras. Mijn afstand onttrokken aan het oog, wijst het niet…

weer, regeert de natuur met harde hand een grijze stroming breekt los in zweepslagen kraakt de glasheldere hemel in scherven vergruist het water tot ze zich schuimend overgeeft waart rond en rond tot de wind zijn adem staakt en nevels oplossen zodat verborgen licht weer openbaart…

Een blik van onverzonnen waarheid, Waar het vergruiste leven door heen schijnt De zilveren kristallen op raam in de ochtendgloren Mijn verloren adem welke aan de andere kant verdwijnt…

De alles omvattende hoop is gestorven, vertrapt vergruist in koele wegwerp gebaren. Te zus te zo bevonden. Maar de wind zingt, waait over de zee die is prachtig azuur. waait verder, naar daar, waar niemand nog luistert. Verloren haar greep. Rust eindeloze rust, in mijn hart, mijn zijn.…

kom met me mee of zal ik je dragen het land is zo leeg zonder leven en vragen overal steen de wind zingt zijn lied langs ravijnen en neuriet refreinen alleen, alleen ik heb muren gebroken voegen gewrikt liet eenzaamheid komen uit leegte in dromen nog zijn we gebonden de wereld vergruist het licht in het glas ontbindt zich tot zwart…

de schreeuw is niet van jou alleen ze splijt de rotsen en vergruist het steen echoot door de dalen jankt door merg en been bloed schandt in het niet verstaan kruipt bergenhoog geen regen wist het onbegrip maar sluiert slechts haar eigen mist het stugge linnen gidst je streken in gebarentaal nagelt de verkeerde kleuren…

De stortstroom die de bergen af komt springen, Vergruist de rotse' en vult zijn bedding aan Met zand en puin, tot hij in nieuwe baan Zich zelve dwingt de kronkelloop te wringen.…

is een goed teken wanneer stilte de muze draagt langs de lijnen van je smalle gezicht tot aan je ruggegraat ze stopt al het oude hartzeer onder de vloer vergruist de molensteen van oude dingen naar de zeebodem (want hier wordt je zo moe van) gelukkig, stilte ontspant op ogen en lippen tussen taal en inspiratie oud zeer laat ze los, voor…

Gelaat in schaduwen Van tederheid Wees niet boos mijn lief Omdraaien en zwaaien Zal ik niet Als ik straks van je ga, beetje voor Beetje tuimel je weg uit mij Woorden zijn dan dood Mijn stem in een mist vergruist…

Eind september een feit het Mormel bijt zich verpletterend vast in de Renneflat de sloopmachine 80 ton en 26 meter hoog verbrijzelt, vermorzelt versplintert, vergruist vreet zich onbesuisd door de Renneflat.…

muis kindeke muis, jozef muis de kerstster straalt dolletjes in een donkerblauwe nacht - kappen nou met dit claustrofobisch getippel - snauwt willie hij sjort zijn hoed over zijn oren, klapt uit zijn maatpak, staat klaar in slobberige boxershorts om te springen - wacht nu, willie de kerstman is ermee bezig - maar nee, willie vergruist…

Bestookt dan met uw solfervuur Het machtig Slot: vergruist zijn muur Met gloeiend erts en kneuzend lood. Verspreid in d'omtrek schrik en dood.…

zatte haan hoe wij duisternis met tong en lippen sprakeloos aten en de gaten die wij sloegen in de nachten dat wij zwichtten al tastend met fluisteringen dichtten hoe zij het zout likt van mijn handen en dan tussen haar tanden sist jij, nu niet, nooit, ooit weer, nu verdrink ik je mijn karakterloos meer hoe zij mijn maalsteen vermaalt, vergruist…