Netgedichten

netgedicht (nr. 24.567):

Vergruisd

Als men dalend
plots het vergezicht
verliest en tegelijk
geen merel meer
hoort zingen en de
wind de valse
tonen kiest, waag
ik toch de stap, ook
vandaag blijft de
regenboog buiten
mijn bereik, op het
pad dat naar de hemel
liep, langs een haag van
molens in het vochtige gras.
Mijn afstand onttrokken
aan het oog, wijst
het niet waar ik was,
maar loopt steil omlaag
door het kristallen gruis,
naar een dal waarin ik mij
niet durf te wagen, waar ik
het huis verliet, wat ruimte
biedt, voor nooit gestelde
vragen en verder verval.