Alle inzendingen over verleden OR verdriet

Gebroken Beschadigd Door 't verleden Angst onuitgesproken Breekbaar Twijfelend Tot hier, niet verder Zo steek ik in elkaar Verward Zo graag willen Die stap zetten... Naar jouw hart Verdriet Geesten uit 't verleden Die alles steeds verpesten Op liefdesgebied.…

zee zo oneindig de kuststrook lijkt verdwenen als opgegaan in een nevel het twistend bootje in een eenzame cirkel vaart zo ver van een thuis meeuwen schreeuwen vechten zich een plaats in het bestaan jij roept naar een haven het vuurtorenlicht je zoekt een baken, een zicht waar zijn toch de liedjes de golvende woorden van je…

Zeg me, wanneer het minder wordt, het gemis, zeg me wanneer het minder gevoelig wordt, geen pijn meer doet. Zeg me hoelang ik je zal blijven missen, zeg me! 'k ben de wanhoop gepasseerd, niemand heeft me ooit geleerd, hoe om te gaan met dit moordende verlies, zeg me, wanneer het niet zo schrijnend meer is, dat ik je…

Ben 'k even zielig niemand die het ziet, mijn stil en weggestopt voel- en tastbaar verdriet. Lopend in de regen, hou ik mijn tranen niet meer tegen, dat doet de regen ook niet!…

Soms is een traan een uitweg, een uitlaadklep, een emotie van liefde, vreugde of verdriet, het is maar net, hoe je die traan op DAT moment ziet. Soms, of vaak of: helemaal niet, is het datgene wat je juist NIET ziet, maar waarvan je ook niet wilt laten zien, dat.....verdriet, emotie en blijdschap kort bijeen liggen…

Niet te tellen de tranen niet te herstellen het verdriet. Niet te stelpen de tranenstroom dus doet ze gewoon niks, laat de stroom Lopen. Want verdriet stop je niet!…

Niet te stuiten, het tranendal niet te stoppen de tranen-waterval Het verdriet, zo intens zakdoeken te weinig. Zo hard is de klap dat ze nooit, nooit meer met huilen stoppen mag. Zo snikt ze, gierende uithalen zo weent ze, grenzeloos tegen dit verdriet is geen medicijn dus laat haar, laat haar gewoon maar verdrietig zijn.…

mijn hart dwaalt tussen rivieren van verdriet stroomt door een dwaalhof van tranen weent een eindeloos lied fluistert een harteloos geheim verzwijgt een pijn, niet vergeten mijn hart dat is mijn verleden…

Soms krijgt verleden een staartje .... Sinds we in elkaar 'wonen' zijn we nooit verder dan een hartslag verwijderd van de ander dat is houden van elkáár…

De slaap is een schurftige bedelaar steeds minder vaak vindt hij de weg naar mijn deur bang als hij is van mijn grijnzende honden, zie ze snokken aan hun roestige ketting Ik nam een kijkje in mijn pakhuis van klein ongenoegen en groot verdriet haalde wat rag weg en zag wat kasten op een kier, de jaren '90 maakten goede sier....…

Het liefste van voorbij is zo verweven door mijn leven als een bundel gouddraden verkregen uit het vlas het voelt nog steeds zacht strelend als zoete bloemengeuren in een zomerlied die mijn dagen doen kleuren dat helend opklinkt uit verleden hoe intens onze liefde was…

Reeds lang diep in de schedels gevallen ogen, gebroken ruggen, vergane oren, zullen niet meer zien, niets meer voelen, nooit meer horen. Laat staan spreken.…

so I guess that thy art incomplete alike or art thou good a friend and thus believing firm applaud thy must Though poetry is not my thing my roerbak sells, thou art buying…

Come rain or shine, het was des kiezers wens Maar of het lukken zal, dat weet geen mens Mede geïnspireerd op het snelsonnet van Jan Bontje en de reactie daarop van Bet Weter…

doen mij zo veel pijn zou willen dat je straalt en weer lacht en dat het verleden is waar je aan dacht, zou willen dat de zon altijd voor jou schijnt dat al je verdriet voor goed verdwijnt dat je kan kijken naar het heden samen met jouw mooie gezin en kan verlaten het verleden op weg naar een mooi maar boven al een nieuw begin.…

teveel verdriet hangend in de lucht altijd gemengd met resten tederheid als onvervuld verlangen naar meer dan matheid als onverwerkte blokkades afgeremd door onzekerheid in een ver verleden lonkt nog immer ongecompliceerdheid als fluisterdun ideaal…

De zuurkool pruttelt stampend in de pan om dampend wit niet zwart te branden gebakken spekjes geuren watertanden gebogen rookt de worst er het zijne van de kanarie zingt met uitgestrekte nek naar de spinnende kat, gekooide nood Cyclamen in pot bloeien uitbundig dood als ik met automatisme de eettafel dek het serviesgoed staat uitnodigend…

in doffe ogen huilt zijn verleden verloren dromen eens beleefd een blik vol vragen toekomstgericht zijn er nog dagen die pijn verlicht waar vindt hij hoop de lach in het leven wil hij zijn dromen nog toekomst geven…

Sluit je ogen en val Volg die traan En glijd weg Op deze eeuwige pijn Voor de laatste keer Sluit je ogen en sterf Binnenin breekt je hart Een nog nooit ervaren pijn Neemt je in de macht Voor de laatste keer Sluit je ogen en voel De pijn stromen door je lichaam De gekmakende herinneringen Voor de laatste keer Open je ogen en…

Verleden tijd, dat is voorbij. Nu is nu, en dit ben jij!…

doorheen je tranen verdaagt ons verleden ontsluiert ons eden zich gaandeweg fouten vervagen kwijnend en stuipend ‘t treuren ontsluitend tot blije aanzeg laat ons gewagen ontlast van het juk naar teder geluk in liefde blindweg…

worden nu ze komen naar boven drijven en geven me een gevoel dat ik, dat ik niet bij je kan blijven de pijn gaat zo niet weg en zal ook wel nooit slijten tot die tijd moet ik op mijn lippen bijten en hopen dat mijn gevoel en gedachten zakken, ik het een plaats kan geven naar hoe anderen het leven ervaren en er het beste van maken het verleden…

De gang terug naar het heden Is voor altijd afgesloten Vriendschap sluiten moet hij Nu voor eens en altijd Met zijn angsten uit het verleden…

Zie ik niks dan bloemetjespatroon Het verleden is voorbij…

nimmer meer Geen vogels bij de ochtendzon Handen bedekten hoofden met een kom Toch het gekrijs, keer op keer Velen bliezen hier hun laatste wolk Dat tot een mistbank samensmolt Voor eeuwig in het labyrint Waar slechts de schaduw ons nog kent Ooit lachte het water naar mij terug Vergaan is nu die instabiele brug Waar de toekomst in het verleden…

mensen verliezen is een stukje van je hart dat sterft... helaas is me dat naar mijn gevoel te vaak gebeurd. een spiegel wat weinig mensen zien breekt... zomaar... zomaar zonder gevoel. maar vol emoties...…

Vingers van lucht Gevlochten uit flarden Strekkend naar zielespinsels Verbroken door een zucht Het ontastbare geheel Dringt door tot iedere vezel Herinneringen verloren in de mist Van het onzaligmakende verleden Schrille kreten Ontsnappen aan opeengeklemde snavels Gebonden door strengen Vlas door schikgodinnen geweven Het zuchtende…

vanuit de toekomst droomt een ver verleden zich langzaam naar mij toe terug van weggeweest na een lang vergeten feest waar het dromen zag breken alsof het niets was op zoek naar het heden valt het zomaar uit de lucht in mijn schoot met een zucht naar liefde en ik wou dat ik het leven kon omarmen om het bevroren verdriet te verwarmen…

Ik werd gepaaid, onterecht, gevangen in de netten van het geniep, het verdriet je ziet de littekens niet maar de huid wordt nooit meer zacht…

Over de grens Het voelt vertrouwd; rondkuieren door het verleden de pijn herleefd; een douche aan herinneringen vloeit over je heen. De grens is bereikt het beweende verleden doorlopen de sjerp bestikt met tranen weggeworpen vooruit, de eerste stap over de grens van het verleden.…