Alle inzendingen over vervlogen

Bedenk, dat de enkle wenk der Godheid, zo verheven, Wanneer 't haar slechts behage, u wegrukt uit dit leven; Bedenk, terwijl ge u hecht aan de onbestendige aard', Hoe ras de dood, die rang, vernuft noch schoonheid spaart, Uw levensdraad doorkerft, u stuit in al uw pogen: Zie daar dan hoop en waan in rook en wind vervlogen.…

fraaie oude muren glimmen in 't licht van goudgele zonnestralen schaduwen van door de zon belichte vensters werpen zich op de met bloed, zweet en tranen bedekte grond van het Romeinse amfitheater dat onwillekeurig mijn diepste gedachten doet terug voeren naar reeds lang vervlogen tijden van gladiatoren, gevechten, martelingen…

ik had een prachtig vers bedacht zo licht en luchtig, als ’t maar kon ik schreef het midden in de nacht op een vergeten luchtballon wat tipsy van de calvados genoot ik na op mijn gazon wat was ik toch een luizenbos mijn versje vloog de kosmos in terwijl ik snurkte als een os door drank vergat ik elke zin hoe kon ik toch zo’n sukkel wezen…

Je verjaardag staat me nog steeds helder voor de geest Het voert me terug naar hoe het vroeger is geweest Al ben je al jaren geleden overleden Die verjaardag doet me denken aan ons verleden De dagen uit lang vervlogen tijden Vol geluk en liefde tussen ons beiden Op zo’n dag, nu ik eenzaam aan je denk Was die tijd toch een godsgeschenk Jouw geboorte…

Ik ben een handje lucht dat wordt weggeblazen door een zuchtje wind vervlogen, vergaan en voor altijd Weg…

roestig reclamebord van een lang vervlogen gazeuse... destijds een echte knaller…

Men zegt: zo lang er leven is, is er hoop, die hoop is vervlogen, want daar ligt ze nu, opgebaard in haar gewone kloffie, dood, hartstikke dood. Er is geen hoop meer, die is net als haar leven, vervlogen met de wind. Dag lieverd.…

Met zoveel tijd vervlogen onwetend hoe het ooit begon groeit rust in mij onder de zon…

Een lang vervlogen tijd huist in de gedroogde bloemen in je haar.…

Dagen gaan nu zonder weten heen, in stilte, akelig duister, gekomen is het machtige vergeten, vervlogen zijn haar levenslust en luister. Laatst, even nog het klare, iets dat herkenning bood, uit lang vervlogen kinderjaren, een heengaan…zonder dood.…

Elke dichter kent zijn dagen als een deken om je geest we zijn er allen wel geweest, waar woorden vervagen. Die plek is mijn zwetende droom het uitgebroken zilte voorhoofd in vroege uren steevast gepoogd, maar doorgaan zonder schroom. Tot het vertederende moment dat zinnen beginnen te zwijmelen en woorden gebogen tuimelen, zodat de geest…

Ik zoek die holle nevellach, dat sprookjesgeheim van vroeger dat je stil van binnen aan jezelf vertelde. Wacht maar, voel haar verloren in je zijn waar hart en ziel zich verbinden in zilver en maneschijn.…

Te lang wachten op 'n vergeten afspraak te lang moeite doen om zo'n afspraak te vergeten Ons naïef door elkaar laten leiden naar een nieuwe kans om nieuw leven in te vullen Nadien ook onze roes uitblazen wanneer we na enkele glazen de verdoving merken van 'n zalig nachtje uit Ach, hoe we ook dansten zongen en verdriet hadden…

Begeerte kleurde haar lichaamslandschap wazig; troebel trokken open ogen penseeltrekken op een doek van dromen. gevangen in zalige zielsverwantschap hield zij mij dat hele weekend gezelschap; ik en haar op weg naar Ons, geen ontkomen aan gehaaste harten die overstromen. een Leven vol liefde als nalatenschap.…

land van hondsroos aan de zonnekant van mei- en sleedoorn aan de milde akkerrand ik hou van hagen in de wind als vogels lager willen nesten als de merel 't oosten opportuner vindt voor 't vluchtgat dan het westen van beukenhagen hield ik ook als kind om te schudden tegen valavond meikevers vielen ons dan in de hand heimwee naar een vervlogen…

-als hoop vervliegt waar verblijft het dan totdat het keert naar mij?- ik lag in 't gras in 't zand in 't water jij was daar altijd bij het gras staat hoog het zand is warm…

aan de stille gracht het statige herenhuis dromend over toen…

Rechtopzittend in je stoel Je ogen kijken, maar geen doel Er is geen liefde en geen haat Je bent niet blij en ook niet kwaad Ver, heel ver weg ben je verdwenen Je geest is vervlogen met de tijd Er staan mensen bij jou te wenen Maar die emotie ben je kwijt En ver, heel ver weg is het fijn Het is er zo heerlijk toeven Je stapte…

gooi maar bloemen in de lucht jaag je zorgen op de vlucht te lang heb ik de stenen meegezeuld die lagen op mijn pad en die ik nooit vergat heb ze gestapeld tot monumenten er afstand van genomen als vervlogen dromen kwetsbaar in het eerste licht hoe vrijheid heette was ik al lang vergeten maar ik zag de bloemenwei plukte ze…

Pijn om niet te weten wat er gebeurd is Vragen stapelen zich op Antwoorden blijven weg Hersenen kraken Tot men hoofdpijn krijgt Om oplossingen te vinden Om rust te geven Een traan te laten vanwege verlies Maar om eens een lach te laten bulderen om dat er gevonden is.…

jij lag naast het pad had net ietsje meer dan de andere stenen heb je geraapt met zorg schoon gemaakt vorm en kleuren bewonderd maar wilde door schuren en polijsten je diepere structuren bekijken nog kon ik de kern niet bereiken en heb je in wanhoop gebroken jouw scherven hebben mijn ogen geopend alleen je ziel was vervlogen…

Soms soms denk ik nog, aan jou.. het zijn van die momenten, die fundamenten, van mijn jeugd. Je haar, dat als een sluier van perfectie, langs de glooiing van je aanzicht viel. Je ogen die, in mij verzonken, altijd naar de wereld lachten. Wachten, kon ik niet.., je had mijn hart, je had mijn ziel. Je had mijn liefde, als een…

Ik mis de tijd De tijd zonder zorgen Een tijd van vreugde Op een zondagmorgen Een tijd van mooie momenten Met broer en zus Een tijd van jonge liefde En de eerste kus Die tijd komt nooit meer terug Ook al zou ik dat soms wensen Maar helaas gaat dat niet Alles heeft zijn grenzen…

Hier sta ik ingetogen bij je graf, en 'k denk nog eens terug aan vroeger dagen, hoe waardig jij je leven hebt gedragen, de vreugde die je aan de wereld gaf. 'k Herinner mij hoeveel ik je kon vragen, hoe vlot jij elke misstap weer vergaf, de wijsheid die je tederheid omgaf. Ik ben je dankbaar voor die mooie dagen. Ik weet niet of ik nu…

Hunkeren naar vervlogen tijden, waar alles veel simpeler was, wanneer je iemand ontmoette spontaan samen verder gedachteloos. Mijn ziel voelt, wijst mijn weg in de mooiste toevalligheden, de wonderen van het leven, toch ieder gedwongen weer op zichzelf, vervlogen tijden... die achter de horizon stil verdwijnt.…

BEVLOGEN IS VERVLOGEN Ondanks overbevolking kun je een speld horen vallen vingervlug is de mensheid opgezogen er zijn geen sprekende woorden meer een narcoticum heerst overal vallen en opstaan in de wiegende tram een bejaarde tussen twee stokken slingert van voren naar achteren geen reiziger kijkt meer op of om de smartphone heeft zijn…

Als je mij weer ziet, is het voor jou weer zo lang geleden, die verrassing en die blijheid in jouw ogen treffen mij het meest. In jouw kleine geheugen past nog alleen maar het heden, ik weet als ik straks weer weg ben, dat ik niet ben geweest. En als je dan op een dag heel jouw verleden bent vergeten, jouw familie en jouw vrienden…

Soms verlang ik naar mijn kinderjaren, maar die tijd is al lang voorbij. Naar de tijd dat we nog samen waren, naar onze jeugd zo vrij en blij. Het huis, het hof die zijn er nog, na al die lange jaren Maar onze kindertijd is weggevaren Waar is die mooie tijd nu toch Vader was een kalme man, die het voor zijn gezin opnam. Moeder was streng…

benul dat opa reisde... in mijn vervlogen jaren!…

stilte, dat fenomeen uit ver vervlogen tijden zou je graag horen desnoods alleen maar weten dat je ooit nog komt…