Alle inzendingen over vervlogen

Gevormd door de striemende wind de getijden zijn vervlogen Zacht adem ik over zee jouw naam golvend en zo bewogen…

nu bladzijden onaangetast blijven blijft het bed bezet de zin om, is allang vervlogen, onvindbaar dan maar niet zijn niet niet zijn dat is veel te eng iets voor later…

Ogen dicht geknepen wacht ik span ik al mijn spieren aan wacht ik ogen dicht of stil verdriet ooit weg zal gaan Vervlogen, ogen dicht gespannen knijp ik palmen blauw denk ik ogen dicht vervlogen tijd met jou Dagen, stil verdriet zal komen wacht niet weet ik is in zicht daarvoor deed ik stil verdriet, maar, mijn ogen dicht…

spreekt pijnlijke boekdelen die van vervlogen tijden waarin het slijpen van messen nog vlijmscherp voor de geest staat men niet schroomde ze te gebruiken…

Zo vele dromen jouw levenstrein snelt voorbij vervlogen de tijd. De spiegel van jouw doodsbeeld verankerd op mijn netvlies.…

zong Marilyn miss silver screen in vervlogen tijd op 't witte doek uitgemonsterd in haar wijd uitstaande oogverblindende wonderwitte mannenhart en ogen blik verslindende boven beide bovenbenen vrijelijk door een luchtstroom opwaaiende zomerjurk een bruidssluier in wittebrood vervlogen tijden lang geleden…

Wakker worden, in dode lakens, Rozen zonder doornen, kreukelvorm vrouwmens Je bent als pijn, vervlogen over zee, Zonder me te wekken, ging ik met je mee…

Even dacht ik weg te zweven naar een ongrijpbaar verleden maar jij deed me beseffen dat de werkelijkheid zoveel beter is dan een vervlogen herinnering…

Ik zou moeten zwijgen en deze gevoelens voorbij laten varen vervreemd en vervlogen een schip in de nacht terwijl ik in schipbreuk op jou heb gewacht…

Verlaten vangt zij vervlogen dromen driftig graaft hij kijk, daar, naast de moet van paardehoeven ooit steigerend in opvliegend zand vecht zij hij niet meer…

Men sprak vroeger van een dolende ridder, een figuur uit lang vervlogen tijd, want de ridders van tegenwoordig zijn zelfs het dolen allang kwijt!…

Al de bijzondere momenten in mijn leven, al de warme plekken in mijn leven, al de humane mensen en al de vervlogen dromen in mijn leven, komen tot bloei in mijn gedichten.…

Al zijn we stilaan ouder, vervlogen de jaren van onze jeugd, toch leg ik nog steeds met vreugd, mijn grijze kop tegen jouw schouder.…

fluisterend vormden je letters woorden tot zinnen stil luisterend vervlogen de letters je woorden, lief in loze zinnen in de wind…

vaak loopt ze rusteloos op en neer of staat ze bevroren bij het raam waar ze in haar eigen schaduw naar vervlogen jaren en verloren mensen staart…

vermoeid leunend tegen het houten kruis een paar hoog bejaarde krukken een wonderbaarlijke genezing uit vervlogen tijd misschien..? Lejo van Kuijeren…

als de woorden niet meer komen blaast zij leven in mijn dromen waait zij letters in mijn geest als de zinnen zijn vervlogen kleurt zij zeven regenbogen maakt zij dichten tot een feest…

Krabbels op papier Krabbels in de wind Van lang vervlogen tijden Die je niet verdringt Krabbels op mijn lijf Krabbels op papier Jij bent nog steeds daar En ik ben nog steeds hier…

Voel je als een vlinder fladderend in de zachte wind Voel je als in vervlogen tijden als een zorgeloos spelend kind Voel hoe het was om te spelen in het gras toen je die fladderende vlinder was…

ik voel haar tranen, de onmacht vervlogen hoop in gebroken ogen ze heeft dagenlang gezocht, geroepen om haar lief, haar hartendief als een kind was hij voor haar ze heeft hem gevonden, een plek kunnen geven, zijn laatste ....…

Mijn dromen zijn vervlogen als een vogel in de nacht Onze toekomst is niet meer wat ik er van had verwacht Jij verdween uit mijn leven als sneeuw voor de zon Jouw liefde voor mij was nog sneller over dan dat 't begon…

Zijn een illusie of echt Tastbaar Herkenbaar Met veel pijn geboren zijn Tijd vervlogen ontastbaar Leven of strijden Sterven De wereld onze nalatenschap laten erven…

Vervlogen dromen, doorkruiste plannen. Deze universiteit heet "leven" Zo moet ik alles leren overgeven. Loslaten, om met volle handen weer te staan en blijmoedig verder te gaan.…

Hoop vervloog, joeg dromen na. Geduld kent geen liefde. Het huis staat te koop. De stacaravan in de polder wacht.…

Weemoed Door de gordijnen heen zie je het vage licht van een neergaande zon weemoedige eenzaamheid drapeert zich als een deken over je heen om al die jaren die vervlogen zijn in een ongemerkt beleven…

ramen een tijdloos gevoel wat ben jij sprankelend rustig wat een rust levend op een uniek ritme wauw wat een reis ik ben ingestapt ben reizende dit mooie gevoel slaat diep naar binnen geeft mij daar een warm stralend licht jij ongelooflijk dat jij mijn jij bent dat is zo lang geleden toch ken ik jou al heel lang vanuit vervlogen…

In de gang van jouw huis, net buiten je deur, waande ik mij weer even thuis in het verleden, door de geur van het pas gelegde tapijt. Plots sprong ik naar het verleden, waar ik in een hoek van een vertrek, als een kind zo tevreden, voor mezelf een eigen plek bouwde, vol geborgenheid. Nu besef ik mij te meer, de onschuld van een kind…

het jaar nogmaals bekeken hoe dikwijls gingen wij niet aan onszelf voorbij wellicht leren we morgen dat het soms raadzaam is een pas op de plaats te maken en voortaan beter te kijken naar waar wij zoal aan voorbij gaan…

ik zal het nog missen het ruizen van bamboe het zwiepen van de staken door de mistral gedreven maar er zijn ernstiger zaken dus ik kan er mee leven…

met het knipperen mijner ogen enkele weken gezwind vervlogen terwijl al die tijd mijn sympathie en dank, hand in hand lijdzaam vertoefden in mijn binnenkant maar nu een uitingsvorm betogen Bij deze…