Alle inzendingen over virtuele data

Er zijn soms van die dagen dat mijn brein maar half werkt ik download gegevens maar vergeet ze op te slaan Recente data zijn verdwenen vraag me niet waarheen vermoedelijk ben ik met een virus besmet Dan leeg ik mijn geheugen zet de juiste bestanden terug en merk tot mijn genoegen dat ik nog niet defect ben…

een voordeel van het virtuele is leeftijdsloos te zijn mijn avatar is groot of klein een man, een meisje, jongen reizen kost geen zweet of geld wil ik weg, dan zeg ik Hopla zelfs leer ik veel nieuwe woorden vandaag ben ik voor u Moppie…

De overheid geeft liefst geen ruchtbaarheid aan ‘t feit dat zij haar burgers controleert met software die groots data destilleert in ’t kader van strak opsporingsbeleid. Het brave plebs, verdacht nog vóór de daad... en Brave New World is onze nieuwe staat.…

jij bent als glas waarin de zon kan schijnen zonder dat de beelden meteen verdwijnen want in de nagloei kristalliseert nog eenmaal alle essentie voordat de opslag open gaat die de data keurig opslaat in het algoritmisch feest de doorlaatbaarheid is meegegroeid in selecteren aan de poort omdat de veelheid van gegevens de input…

Niets. Het schrijft haar weg in de geschriften. Geen pen met inkt krast door het perkament. Zo’n scherm is een kleed om op te lichten. Het typt het uit: is het zo’n nare vent? ‘Het lijf had lust’: is dat zijn testament? Lyriek is nooit wat er geschreven staat. LAIS is vrij zodra zij het verlaat. Hebben kan hier niet, dus wil het geven. Het telt…

Sara van der Sluis was in 7 stappen verwant aan oma de Liefde en een groot gevaar daarom werd zij samen met andere kinderen via Vught weggevoerd en op 9 juli 1943 vernichtet in Sobibor ze was 2 jaar oud…

Ik zag vandaag, met zo’n papieren bril Een pornofilm die aangenaam verraste Ik kon een virtuele vrouw betasten En daarna ging ik virtueel van bil Alleen het hoogtepunt was even slikken Toen ik die man op mijn gezicht zag mikken…

Jouw verlangen naar liefde is net zo kwetsbaar als het mijne We ontmoeten elkaar in het virtuele vlak en koesteren ons aan woorden die gevoelens oproepen in een moment van verbondenheid om vervolgens weer te verdwijnen in een wereld van eigen gedachten…

's Nachts elkaar beminnen als fragiele vlinders op een passiebloem in het virtuele bloembed Letters in woord weven met vurige draden tot zinnelijk geheel in een erotische silhouet Toen je een luide roep naar werkelijkheid deed, vloog ik weg zonder belet Eer de draden tussen ons ontwikkelden tot leugens in het verradelijke vangnet…

ze vieren het gelezene als dagelijkse bezigheid in het verborgene van de anonimiteit in zichtbaarheid niet aan te zien hoorbaar getikt slechts clandestien ze dolen onnozel rond zonder enige kennis bepalen hun ranglijst door kwaliteitsschennis…

slechts schijnbaar bestaand lijkt het vuur op de maan door schaduw geblakerde bomen zwarter de nacht in verzengend verstand zwarter de dag die moet komen zwarter dan vuur in haar schijnbaar bestaan zwarter dan vuur op de maan…

in de afzondering van zijn kamer badend in een blauwe gloed doet hij waar hij in het echt geen lef voor heeft vindt hij virtuele moed hier is hij spannend en interessant wordt er naar hem gesmacht in het echt waant hij zich onbemind en voelt hij zich veracht zelfs ogenblikken van echt geluk geven hem niet de kracht zich te uiten bang dat zijn…

Ach de vrouw haar wereld is maar klein ze is ook wat eenzaam met het klimmen van de jaren komen de grijze haren uitgaan is er niet meer bij ze voelt zich nog wel jong al is ze middelbaar dus wat gedaan het haar geverfd en zich inde digitale wereld omgetoverd tot een jonge mooie Oosterse schone zo leeft ze nu een dubbel leven ze voelt…

We moeten voor onlinenieuws gaan betalen Orakelt en voorspelt ons Rupert Murdoch Denk niet dat ik voor iets van die teneur dok Maar uit zo'n trend valt zeker meer te halen Wie weet ga ik het eindelijk beleven Dat iemand nog iets voor dit vers wil geven…

mijn beste beentjes zet ik voor bij vierdaagse wandeltoer zwetend zwoeg ik kilometers over zeven heuvelen dieptriest word ik bij het zien van het gladiolenlegioen ik haat die plastic bloemen bekeer mij tot de virtuelen van huis uit ben ik strompelpoot loop wél voor echte rozen…

Rondwarend tussen virtuele vellen Achterhaal ik slechts verloren vragen Die ik zelfs aan god zou willen stellen In prevelend gebed begint het plots te dagen Uiterst voorzichtig, bijna stil Stormt mijn boodschap de hemel in Zeg hem dat ik nog niet sterven wil…

mijn virtuele hoedjes varieer ik eindeloos gekleurd door het moment voor vrolijke dagen versier ik ze met kwikjes en strikjes van al mijn rouwtranen haak ik een ragfijn mutsje zo draag ik verdriet mijn eigen dichterspetje bedekt mijn hoofd in dromen waar de muze woorden weeft…

Gedenk het opstaan na het vallen Het zweet van falen en de traan Vergeet ook niet al die gevallen Waarbij het niet zo goed zal gaan Gedenk de dagen en de nachten Die met haat-liefde zijn gevuld Omdat de kiem van de gedachten Slechts kan gedijen met geduld Het zijn de data en de modellen Waarmee het wordt aangetoond Om het oordeel daarna…

Ontelbare foto's heb ik Opgeslagen op talloze sticks In honderden bestanden, Allemaal gesaved, ook In back-up vanzelf, Toch springt niet een In al die duizenden er uit - Het zijn de beelden in mijn ziel Die zonder tussenkomst van Virtuele machten zijn ingebrand, Die eeuwig met me meegaan - Niet een daarvan overbodig, Daar…

Nu het zich weer in stof en as vergaart en droog de rauwe brokken haat verslikt, nu het vonkt als het maar van haar gebaart; en het op de feiten foute data hikt en bij de pantomime lacht en snikt, omdat het weet dat alles toch vergaat, nu zij in het en overal bestaat, nu het heet haar vuur door zich voelt varen, nu is het weer bij doem tot…

Op de fiets, rubriceren, data uit de oude doos. Valt er nog iets uit te leren, blijf ik dan voor altijd broos ? Bij valavond vliegjes happen, de zon gaat baden in de vaart De avond is moe en wil ontsnappen Maar ‘k grijp hem even bij zijn staart.…

Virtuele realiteit. Wanneer een mens helemaal als een losgeslagen tol in het rond begint te draaien. Een fictieve realiteit. Thematieken type dictee. een tralie tijd machine, die alles misleidt. Gevangen in gangen van x maal tijd, dat wordt smullen in enen en nullen, vreet bit.…

zag je gaan een witte vlek tegen het donker zwart wolkendek en keek je aan de bui ontlaadde met alles van zijn gade nog bleef je staan er was geen afstand in depersonalisatie waar dimensies normaal waren vervloeiden wij in een gebeuren de buitenwereld spaakte in eigen wiel meteen vervielen de specialistische zintuigen tot data…

Calculaties vergelden elk moment, data, ingelezen, rij na rij per cent, en uitgerekend zo de mens vergaat. Het heeft geen spijt, het deugde niet als vent: het telt nu zelf de tijd waar zij bestaat.…

het ziet haar lichaam zwemmen en in de data wordt het lijf een school baleinen. het maakt het bont, gemengd met hinde. meewarig de zwijgende dolfijnen gebaren: weinig vin en veel venijn. en zout legt de zon van de zee op zijn huid, en roepende scheepshoorn, zeemeeuwgeluid.…

bewezen is: de tijd verglijdt, wij blijven niet, wij zijn niet vrij. per dag de pijn der straf neemt af. wij slapen in met ochtendzin. ’t verblijf is nacht in ’t zwart gedacht: droeve stilte is klankenpracht. de spijt gaat weg, zij ligt naast mij, zo lijf aan lijf gaat het voorbij. ‘Anna’, zegt Anke. ‘Anke’, zegt Anna. ‘niemand…

ben nu vier- en veertig jaar Ik en Maxima zijn helemaal klaar om de troon te mogen bestijgen U zoekt een datum, u zoekt een plek U bepaalt het moment, u bent aan zet om de troon te mogen overdragen U bent straks de oudst regerende 'koning' U zit bijna, op 2 na, het langst met zin om de troon blijvend te dienen U bent een mens van data…

Ook kunnen we virtuele webben maken. Mensen laten de mensheid hangen. Aan een zwakke zijden draad.…

Daarom schenk ik iedereen een bloementuin in virtuele taal: http://www.procreo.jp/labo/flower_garden.swf Hè? Da's gek!…

hier sta ik dan, aan de rand van het wellustig papier, omgeven door vibrerend publiek, zoemend de vraag naar mijn hand en dan verzin ik onzinnig uitzinnig virtuele lijven, juichend bij elke sinistere hersenkronkel, kwade kwabben, pijnlijk pinnig ik dicht u de adder aan mijn borst, onderwijl de madeliefjes in wandeling afvragend in verwondering…