Alle inzendingen over vlinders

Altijd weer die verrekte vlinders in de buik het ligt aan de kleur van de ogen het opflakkeren van het blonde haar raar maar waar aan breekbaarheid herkennen van dezelfde eenzaamheid Alsof eens de goden ons kloofden uit een gevoel van jaloerzigheid met onbegrip voor menselijk geluk Op volmaaktheid lopen mensen stuk…

Zilveren tranen rapen geboren woorden verbreken gedachten achter beslagen raam daar tekent hij haar lichaam in verbolgen lijnen geurend naar lavendel in late zomerzon nimmer de zijne beminde zij en werd zij bemind maar nimmer was zij de zijne hij verjaagt een eenzame vlinder…

Boven de loopgraaf vliegt een vlinder rustig rond, duikt neer bij geknal, zit dan zorgeloos en stil op een traag deinende helm. Omringd door vuren, onder daverend geschut van het slagveld, strijdt de kleine tere bloem slechts voor haar eigen bestaan.…

nu je hoger bent dan ik zweeft mijn verlangen als vlinders naar je toe...…

nu jij mij de liefde verklaart verschiet zij geleidelijk van kleur vlinders ontpoppen hoewel 't seizoen nog niet daar is liefdevol dans je door mijn buik alle momenten koesterend omarm jij mij middels de wind met alle graagte loop ik glimlachend mijn hoofd in de wolken…

Mijn handen spelen, met het licht op de muur schaduw ik ga met jou op avontuur weet je waar ik beland ik verander steeds mijn hand zo ontstaan er dieren die de muur sieren van vlinder tot konijn wat je al niet kan doen met een beetje lichtschijn dag schaduw op de muur ik eindig dit avontuur.…

een late rode klaproos wiegt op de tonen van de wind een paardenbloem wacht op getuite lippen buizerds kondigen zichzelf aan cirkelend in de lucht schreeuwen ze naar hun prooi een vlinder danst samen met een blad dat naar beneden dwarrelt terwijl seizoenen elkaar kussen…

Ik zie een eerste vlinder vliegen, en van herfsttak tot lentetakje gaan. Ineens zie ik ook wat illusies zijn. Wat verwachtingen zijn en wat wensen. Ineens weet ik, vanuit de blauwe lucht, dat wonderen wel degelijk bestaan.…

Vlinders zijn vaak zo mooi het maakt me intens een beetje blij. Voor altijd ben je in mijn hart lieve zoon.…

Vogelzang en nesteldrang, de eerste vlinders, Fauna barst van leven: Lente! Rokjesdag, terrasje pikken, goed glas bier; laat maar komen die Lente!…

een hand blijft hangen in de leegte nu het verleden antwoord vraagt en spreekt een licht gebaar dat tranen draagt door het land van mijn verlangen waaruit de vlinders zijn verjaagd terwijl de pijn die kruipt waar hij niet gaan kan de stilte van de stem die zolang zweeg verbreekt…

Nee, hoe ook de seizoenen over elkaar uitgebuiteld zullen zijn, en de jaren voor altijd zwijgen, alles zal buiten zijn van zon en liefdestuin een nooit verdwijnen van vlinders in struiken.…

De kleuren doen er niet meer toe Jij past je aan, verdwijnt in de achtergrond van bovengoed en bovengroei Als je hongert, dan vliegt een dikke vlinder dichterbij en je tong is sneller dan het menselijk oog schaduw kan zien ontsnapt aan de puberende Peter Pan hap, slik weg, je boert tevredenheid…

Mijn hart, je hebt het gestolen vlinders door heel mijn lichaam ik ben nog meer gek in mijn hoofd hoe heb je dat nu gedaan Mijn handen gaan trillen mijn stem werkt niet meer mee ik zou willen dat ik het kon maar toch voelt het niet oké Dus neem mijn liefde en zie wat je er mee doet het is van jou, je mag het hebben ik weet niet wat ik…

Mijn liefde kent geen gaan en komen Kent geen afstand ook geen tijd Voelt als vogels, vlinders, bomen Vrij van trauma's, zorg en spijt Wars van eisen, zonder grenzen Nimmer aflatend, keer op keer Meer bestaat er niet te wensen Ik bemin de liefde zeer…

Een frêle vlinder ontworsteld aan haar cocon zweeft weg op de wind. Beukende golven door stormen gejaagd komen tot rust op het strand. Witte ijsbloemen winterpracht uit kou ontstaan weerkaatsen zonlicht.…

het afscheid duurde een tijdje van wit naar ongeschreven regels hoger naar de horizon en zo tot de avond jij en ik werden door het houden van de vlinders en sneeuw, stil vredig op het bed je adem blies de vleugels aan elkaar en alles wat je te zeggen had ik luisterde naar de wind zoals een vogel blauwachtig…

Vlinders in mijn buik Knoop in mijn maag Jouw geur die ik ruik Lippen in mijn nek Vingers over mijn huid Dagen kennen tijdgebrek Kortsluiting in mijn hoofd Tong in mijn begeerte Van mijn wil beroofd Handen op mijn tepels, stijf Je maakt me gek Slaaf van jouw zalig lijf !…

Door de windingen van je zonnig haar weefde ik een guirlande een broze krans van blauwbloesems sterren van aquamarijn En ik zag hoe het tedere koraal van een glimlach als een vlinder over je lippen zong En hoe je fluisterde : Vergeet mijn warmte niet het lied van mijn hart Hou van me, m’n lief Nu... Elke dag... Steeds weer...…

Ik zie de parels in de diepzee van je gedachten De parels die jouw schelp omhelst De vlammende vlinders in je ogen zijn mij dierbaar Het zijn kristallen in helder water die van liefde zingen Adem in mij, liefste Beroer mij met je licht Wees medeplichtig in eindeloze overgave een eeuwig zoete kus…

Het is een vreemd gevoel Het zit diep in je hart De vlinders in je buik Ze willen eruit vliegen Maar het gevoel wil blijven Er is liefde in de maak Het voelt soms zo onbekend En een beetje vreemd Maar toch zo bekend Je hart gaat heen en weer Als een boksbal op en neer Want je bent verliefd…

Emoties vliegen in het rond als vlinders in een vlindertuin en je geest zweeft nu in de hemel.…

Om je heen geluiden van de wind die fluistert het ritselen van bladeren een vogel die fluit fladderen van een vlinder het zoemen van een bij een beekje dat ruist Allemaal geluiden die samen uiteindelijk tot stilte leiden terwijl het groene mos uitnodigt tot rusten, slapen, dromen en vergeten wil je hier niet meer weg…

Vlinders zonder jou zijn er, distels. Ontelbare. Er is mismoedigheid zonder jou. Laksheid. Angstvalligheid. En er gaat geen uur voorbij, Er is nog geen uur voorbijgegaan.…

Geen vogel zingt geen vlinder vliegt geen zee van kleur bedekt de grond. De lucht bedekt strooit soms dons uit grauw wolkendek of huilt van koude. Natuur is als de mens somber, terneer geslagen gedoken, wrevelig. Toon hoop in kleine dingen.…

Herfst komt weer naderbij wij denken nog aan ons en wij Als ik dan afstand genomen heb kom je dichterbij en jij roept zoals gewoon herinneringen op een kus, een blik, niet wetend of ik hou van de schaduw van een droom Een vlinder op het raam warmt zich droogt haar vleugels van de dauw…

hoe het blauw van vrouwendromen als vuurvliegjes uit haar poriën ontsnapt langsheen het tuinpad gekleurd in herfstbladeren de bedding van zijn ziel bereikt hoe ze zachtjes fluistert er wat warmte in zijn stroom beweegt een golfverlangen zijn huid aanraakt en de maan die vlinder voelend wat sterrenliefde als vonken in hun schoot laat groeien…

vlieg niet maar fladder als een vlinder in mei vlieg al die fraaie bloemetjes niet zomaar voorbij ontsluit haar liefdeskelken en zoek haar liefdevolle hart voor het te laat is en ze alleen nog maar staan te verwelken ze lokken je niet voor niets met hun heerlijke geuren tast toe voor je zelf verstart laat de liefde harten kleuren…

Huilende vlinders in een witte wei Geknakte sneeuwklokjes op een Onzichtbare rij Een kille bries die het zwakke gras doet huiveren Een vermoeide witte duif die de treur niet kan zuiveren Het vredig leven in de witte wei Zwaar als lood Want gisteren ging de perenboom dood…

lange haren dansen sjansen met duizenden ogen mogen de zon als blikvanger ontvangen het hart en oude dromen schieten de zomer op z’n volst dragen de bloem naar de vlinder ik voel het gras de warmte tegen mijn blote vel als de avond rust wil me dopen onder de regen…