Alle inzendingen over vuurtorens

Daar: de Oceaan, en binnen in mij nóg een -- Zonder Vuurtorens.…

veel dingen zijn vaker gelijk dan je denkt verre vuurtorens schelpen warme zandvlakten stenen op kale bergtoppen de kleine kloof tussen niet geboren en de dood veel is vaker gelijk dan…

Je ziet ze overal, het is een rage Van druipkaars, windlicht tot aan zeepbanket Bij Zeeman, Blokker in de etalage Een ieder lijkt met het bacil besmet Wat eens begon als aardige collage Als sier, voor bij je thuis, op het toilet Lijkt nu wel rijp voor sexshop-entourage Zie het daar staan! Mal torenkabinet! Nee! Nee! Ik doe niet mee aan die…

sommige mensen spreken me oorverdovend aan. niet door hun woorden want die zijn geteld en afgewogen op een schaaltje als waren ze van goud. maar... hun daden volgen hen. zij hebben nog iets van die oude boerenwijsheid: woorden wekken maar voorbeelden trekken. misschien, onbewust ,zijn ze geïnspireerd op die oeroude bijbelse zinsnede…

het is beslist ik treed in het huwelijk de dag geeft ons zijn zegen terwijl een vogel zich vasthecht aan de zee en krijst tegen het wegglijdend water wij houden onze adem in en willen de spiegel van de maan als getuige waarin wij vloeibaar kunnen dromen al dansend, rond en rond met zwarte of gele vruchten op het hoofd en vuurtorens…

Zilveren glitters en maneschijn, Als paarlencollier op zwart satijn; De vuurtorens van de tijd, Ze bakenen de onmetelijkheid. Diamantjes voor verliefde paren, Als zij op een wolkeloze nacht, Met liefde in de hoogte staren, Daar waar Orion hen toelacht.…

Mijn hersengolven patronen geweven door het geweten ze dansen als doffe geluiden die breken op eenzame boeien drijvend naar de uitgestrektheid de kust ver achter zich verlaten enkel het wegsterven van vuurtorens nog net in zicht maar onbereikbaar patronen golven in mijn hoofd kom nader tot het baken droog de tranenvloed van wanhoop zet…

De bomen langs de laan naar het station Hun kale stammen zijn met licht omwonden Dat vuurtorens soms ook bij vijvers stonden Is nieuw voor mij, ik wist niet dat het kon De Grote Kerk staat als een bastion In Winterland, wil haar verhaal verkonden Met oude teksten die ooit aftrek vonden Geschreven in een Goddelijk jargon Breda, je doet niet…

vuurtorens kwijnden smeulend naast het verzande Zwin en dreven koopvaardijen het diepere binnenland in vroegmiddeleeuwse stormen verbonden Hont en ham het nauwe veenriviertje promoveerde tot zeearm werkloze Brugse reders voeren voor Hollands loon Brabo bevrijdde de Schelde van de tollenaar Antigoon het riviertje zwol tot stroom…

van het geblaat achter de strook bomen van de wadden, de wijdte de oplichtende zandvlakte in de verte de vele vogels, de vuurtorens de oude huisjes met bloeiends op de stoep de verschillende kerkjes de kronkelende weggetjes het groen de boeren die hun eten te koop De volle maan boven het verre veld tussen de twee beschermende bomen…

Nullen op de bank, vogels en vuurtorens in je broekzak. Beatrix' neus drukt geruststellend tegen je ballen. Je hebt afscheid, bagage, leeftocht. Je kunt gaan waarheen je wilt, streven naar iets hogers.…

in stilzwijgen, ben geduldig moedig en gelaten voer ik dialogen – dronken, nuchter – die een puntje ziel tonen, uittorenend boven water als een ijsberg hulde aan de ervaren kapiteins – het zijn er niet zoveel, er zijn maar zoveel schepen – ze varen eromheen, ze weten wel beter een schipper met de tijd om zijn pols vaart op radar en vuurtorens…

Je moet in het duister kunnen vertrouwen, niet alleen op wat je voelt in je hart, maar ook op bakens die als vuurtorens hun werk doen in het donker, daar waar het alleen en koud is, daar waar de wond net is toegebracht, nog bloedt en vertrouwt op stolling, pijn je de tanden in een grimas op elkaar doet zetten.…