Alle inzendingen over we zetten het op zui

de ander vlecht de loten met lemen wortels in het gras, nectar vloeit uit kristalen wijsheid te ademen uit zelfstandigheid zijn we vrienden in een lot? zijn we van een gelijk ras? krom gebogen in z’n denken waarin hij het meest gedijt?…

Wanneer ik je morgen moet verlaten ontkleedt me van mijn angsten als stoffelijk wezen en leg mij in het glazen ledikant, waarin ook jij geboren werd, vertel me je verhalen als ik ooit weer naast je wakker word, zodat ik over je kan waken in het moment van stille dood die tijdelijk wordt opgeschort, laat me meevaren in jouw…

hemel wordt weerspiegelt en uiteindelijk uit glas blijkt te bestaan het tart geluk in elk dierbaar moment waarvoor een naam is gekozen, magisch licht om de schalen van de wereld te breken, kroont zichzelf met tederheid waaruit een nieuw embryo zich met lauwerkransen presenteert,het taaiste ijs als dunne vliezen breken zal, zijn we…

hoe voelt het om weg te zijn, om nooit meer gezien te worden om te weten dat tijd alles zal wissen en dat je aan de dood om een uitzondering vraagt is het niet zo dat door te tellen tot oneindig alles elkaar aanraakt zacht of stormachtig traag en dan weer razendsnel is er een herinnering of nog iets van het onbewuste van wat wij…

Ieder afzonderlijk individu. Een individuele regenparaplu voor de grilligheden van het levensklimaat. Een opmaat van de stuntelaar die weldra voor zijn mensdom staat. Een vrouwtje of een mannetje onderweg tijdens zijn bestaan. Somtijds regen na de zonneschijn, maar zo nu en dan een duikelaar na een verwoestende orkaan. Een vrouwtje of…

de waarheid is een lekkende sloep die in de geulen van zeeën verdwijnt wijs naar het wolkendek val neer in het stof roep goden aan beschuldig anderen huiver omdat de oorlog altijd weer begint omdat we de ander verliezen laten we verhalen delen en samen reizen zonder huiver zullen we weten dat we de ander zijn…

zijn gemaakt en droogt het ziltste zout van ervaring op het gelaat, Kijk om je heen, zoals je bent verstaan, we zijn geen vreemdeling in dit bestaan.…

We zijn even. We noemen het leven. Het schuurt langszij. Scheurt het wezen tot het besef voorbij. . We bestaan tot we vergaan. Elk verband verkruimelt tot het laatste restje verstand naar beneden tuimelt. We hopen dat er iets is dat de loper om zal keren. Maar er is geen meesterhand. We zijn zand. . “Druppels”…

Wij komen van ver, om weinig te begrijpen, blijven we op zicht?…

Uit het ziende oog van de orkaan wie hem raken zal in afzienbare tijd even een niet waarneembare kalmte in een oorverdovende stilte van ingehouden adem, achter de on-aardse schreeuw, verloren energie komt in vervoering barst open, daar openbaart zich de onneembare zwaartekracht uit de diepzee geboren, zoals we…

Of komen we van ver, om weinig te begrijpen, we blijven op zicht. Blijft het oog van het heelal op ons gericht?…

we zouden uit deze nacht springen alles terugbrengen wat we namen naast het verdriet wandelen we zouden oefenen in hoop volhardend vol leven zijn uit de wrakstukken herrijzen we zouden naar het licht reiken een naam geven aan het verdriet een boot vol liefde zijn we zouden een koor van stemmen zijn leren van onze schimmen onszelf…

Misschien moeten we eerst eens leren, elkaar wat beter te verdragen.…

Met het lot en maakbaarheid in een tijd die kortstondig is van aard... Weet men dat wat je hebt raak je zo weer kwijt. En is alles niets meer waard. Dan groeit het besef dat je van het leven er maar het beste van kan maken. Dit hier en nu op deze aarde, een planeet van onschatbare waarde.…

hier in de lage landen laten we de kaarsen branden zetten we alle deuren open worden we overgoten met warmte van kachel tot brandend verlangen open tot we van de kou gaan verlangen naar vuur elk uur samen amen…

We maken er geen punt van We zetten er een streep door Je moet er maar 'op' komen Bewijzen kun je het toch niet Alleen nog maar van dromen We laten het voor wat het is Doen net of onze neus bloedt Gelazer noch gedonder Vergeten wat gezegd is Een dikke streep eronder…

Altijd zeiden we gekscherend, we worden samen oud, misschien zelfs wel honderd maal twee lachen dat we deden, we zouden de wereld wel eventjes op zijn kop zetten. De wereld staat op zijn kop, nu want daar lig je dan stil koud, mager, uitgevochten, dood.…

Ik wil effe sporen met je je ontmoeten praten en luisteren en als we wissels tegenkomen dan zetten we ze om of niet dan staan we even stil bij elkaar op die plaats op dat moment van ons reisleven om te bezien om te bespreken of we samen of ieder alleen z'n eigen weg vervolgt!! voel je voor die wisselwerking??…

Zelfs wanneer ik in alle rust loop neemt de tijd mij te pakken en wandelt met mij mee…

niet langer zoeken we de weggewaaide kaart de gemiste afslag evenmin doelloos dwalen we langs het stroompje dat uitmondt in een brede rivier overgeleverd aan de inktzwarte nacht zetten we voet voor voet door onbekend gebied is er een weg terug?…

Ik neem mijn pen, klaar om weg te dromen, woorden beginnen uit mijn hart te stromen. Ik schrijf over hoe het ooit eens was, toen ik nog mijn leven in jouw ogen las. Ik schrijf over jouw tranen, soms alleen aan mij gericht. Over waar wij samen waren, in het middelpunt van het licht. Ik schrijf over wat ons overkwam, zoals twee prachtige…

Ik ben, zei Sapiens de wereldwijze, wijsgerig als 'hómo universális' ik treed buiten wat binnen perk en paal is, daar waar Petrarca en Da Vinci reizen ik denk, net als Descartes, dus ik besta, al had ik twijfels over grond en reden: besta ik in de toekomst of verleden toen in mijzelf de geest zei 'ik ontsta' sindsdien werd ik wie ik…

zijn het details of eerste opvattingen die beslissen over het verdere verloop van communicaties ik heb geprobeerd de details af te trekken van die opvattingen verbazend … hoe stil het werd!…

Wij zetten nu voorzichtig onze voeten in sneeuw neer Niet langer meer willen we uitglijden bot of been breken Wij zetten voorzichtig schoen voor schoen De prent,afdruk zegt wat over de maten van onze onderdanen Besneeuwde paden straten en lanen die wij belopen, begaan Na uitglijers zullen we gaan opstaan: standpunt, ponteneur…

we zetten af en alles verdwijnt in de verte reislustig water zee goede reis tegen alles afzetten ver verder de leegheid tegemoet…

De stappen die wij zetten, zien we soms niet. totdat we aankomen, waar wij naar zochten. Is het verandering? Is het toekomst? Is het acceptatie? Is het te zijn, durven zijn, ons zelf?…

onder de kast van vergetelheid schuilen bedrukte flarden van een onbegrensd gemis in het verlaten landschap scheurt de storm de gekwelde schreeuw aan stukken één voor één zetten we de spiegels van het verleden neer één voor één draaien we ze om we zijn nergens gebleven…

laten we het ongezeefde verleden ‘toen’ noemen waarmee dit zich onderscheidt van alsmaar voortdurend nu we toch verdwijnen kunnen we, eendrachtig de taal, gebruikmaken van aanhoudend zwijgen om al vergetend ons verlaten voort te zetten later dan destijds is ons toekomend gras bezaaid met onbeschreven blad…

Wanneer het vuurwerk is verdwenen, de stilte teruggekeerd in de nacht. Is er heel veel afscheid genomen, het nieuwe jaar dat wacht. Wij mogen opnieuw gaan dromen, niets is te gek, alles mag. Laat achter de pijn en het leed, ben klaar voor de eerste nieuwe dag. Laat de zon in je hart gaan schijnen, neem elke hand nu met een lach. Je…

We gaan jong dood, dus laten we genieten.…