Alle inzendingen over weerwil

Wat het motto is op Internationale Vrouwendag laat zich raden: het staat stoer, in stevig solide opschrift, boven dit gedicht, geïnspireerd op het poëem van de enige vrouwelijke snelsonnetteur, Inge Boulonois - en dat alles in weerwil van de weerzinwekkende berichten uit grensland Ukraina, waar de waanzin rondwaart van een huiveringwekkend geëscaleerd…

In blessuretijd, Zeg je overtuigd Van je gelijk - Het oorlogsmonster Heeft je leven Voorgoed getekend Zo vaak ben je Al langs de smalste Richel ontsnapt Mensenkind dat van Begin tot eind Zo veel mee Moest maken - Eerst was je kind Daarna vooral jood En werd de adem Je benomen door De ziekte die astma heet In weerwil…

kwam je vandaag bij toeval tegen je foto’s en verhaal op een verlaten site een strijder voor het vrije woord in weerwil van een duist’re macht ontvang hierbij postuum mijn eerbetoon niet slechts de levens die je redde de richting die je velen bood in een op drift geraakte tijd noch dat wat je ons naliet als onbedoelde held die droom aan…

Zij die, opstonden voor de liefde in wrevel met de haat, in weerwil van de haat. Wie stopte de bloem in de cilinder van dat geweer? Wie lichtte de kandelaar dat het vuur startte, brandde beneden de versterkte stad, de troon? Wie kon alle vluchtelingen behuizen in een enkele hut of een bescheiden bungalow?…

In weerwil van de gelopen jaren ben ik een blokje om gegaan om dromend even stil te staan bij de etalage van Van Haren - met heimwee naar de vele paren die mij droegen door de jaren.…

nu open deuren van het grote huis turend over water en peinzend zoeken naar deining hun adem het schip zien dat ver langs de horizon zijn weg vindt ze lachen kalend of permanent vergrijsd in lichte zomerkleding alsof het tere vleugels zijn soms gearmd om houden van dan zie ik weer de samenkomst van mierenvolk bruidsvlucht in weerwil…

Het draagt de mand van ongeduld, de twijgen botten uit in licht van onze weerbaarheid waaraan de juweeltjes van hoop en weerwil zich tot een helende ketting rijgen die iedereen passen zal om de donkerste periodes te vervangen, die pil verzacht door een ongekende saamhorigheid die meereist door de tijd en tot een andere overlevering…

In weerwil van zijn moed zich om te draaien op zijn betere kant, was zijn omgevingslucht enkel nog in staat tot een bewegend gesticuleren en hij kon schamper een paar kreunen articuleren. ...tot de schemering in een deerniswekkend medelijden zijn afgemat gelaat bescheen en hij traag ontwaakte met een helse muffe smaak van de godvergeten…

het was zo'n dag als ieder andere een dag van spanning en gruwelijkheid gedrenkt in hoop op menselijke toegankelijkheid in weerwil van 't idee dat de wereld zal veranderen de televisiebeelden soms rood gekleurd laten zien dat er bloed vloeit in het oosten vluchtelingen die behoefte voelen zich te laten troosten afkomstig uit een land dat…

Re- sultaat: geen falingsangst Op het jaagpad vol weegbree ligt een schapentong Een bevalling vol weerwil, geen geld voor telecom Begeerte botvieren als doelwit uiteraard Betasting op feest als vrijbrief op Instagram Waar kortom Vrijdom, dus vrijheid, volmacht is voor soeverein Zonder verzet geen vervoering Slechts zadelpijn…

zonlicht Door een onlangs verleden Aanhoudend vermeden Ik zie wel de rondte in de verste verte En voel zeker de kleur van haar gloed Of hoor je soms zachte stem die je altijd Begeleidt in de wind die je bemint Die voortdurend, vaak ongewild je diepste tonen vervoert maar uit onmacht niet de verlossende uitweg vindt het is zeker geen weerwil…

door in de carrousel van kwetsbaarheid, in je ogen lees ik wijzers van glittergoud om mijn gemoed in de gevoeligste periode te bestuiven, nog één stap te gaan, ik raak je aarzelend aan, een trilling raast door het berkenhout, de wolken wijken, het tovert zilveren voetstappen in het naakte mos, het laat ons los om vrij te gaan, in weerwil…

van jezelf te geven te kwetsbaar door de helse pijn vocht jij fel voor overleven almaar dikker werd de huid met een scherp uitstaand verweer steeds meer wereld buitengesloten ingehouden de zuivere tranen slechts nog dan vergoten als je onverwacht op krachten stuit die zich naar je innerlijk banen toch ontluikt er hier en daar in weerwil…

Het is vroeg of laat tijd de cyclus te voltooien, de vallei van vreemde vogels binnen te gaan, waar in weerwil van schaduwrijk glooien, al eeuwen weerbarstige bomen staan.…

bloed, kijk achterom door de ogen van vandaag, lees gespiegeld wat hier staat ik was dat kind op een zelfgemaakte slee, op denkbeeldige sneeuw in het licht van het verwaaide spoor, haalt de vonken uit het vuur van uit de hand gelopen dromen, al lijkt alles even stil te staan in ademnood zal alles uit noodzaak blijven stromen in de weerwil…

De schaamteloosheid, als onrecht met een combine met macht, verminking van moraal, willekeur van maatstaf en de taal, verbannen uit het prisma van ethiek bestaan, verveelt zich in weerwil van humaniteit, lijkt een metafoor waarover we struikelen, denkbeeldige scheidslijn aan een horizon, een akkoord waarin niet ieder woord op schrijdend…

Zie ik soms een persoon die omdraait angstig voor al ‘t steen met die kruizen Dadelijk lig jij warm, diep in de grond misschien gaan wij beide dan spreken Rond twaalf uur van elke zomeravond hier wordt door ieder naar uitgekeken Welkom, zo fluisterde het grafsteen stil wacht toch, hier hebben we ook plezier Af en toe rumoerig of soms in weerwil…

Toen zijn lange vingers gleden langs de kringen van het leven om te vegen van het stof dat werd verzegeld met de tijd was het de weerwil van de wolf die zijn vijand was gebleken en het uur had toegekeken van zijn onbezonnenheid De lente tikte hem voorbij nog als een warme voorjaarsregen tegen vensters van genoegen die hij dichtsloeg toen…

blijf wachten in de wind Wachtend tot het tij mijn hart verkilt Alleen en onbemind Gevoelens voor de eeuwigheid verspild Tot een nieuwe tijd begint Voor de pijn die pas na eeuwen wat verstilt De fases van de maan in de kamers van mijn hart Het eb en vloed van kleine rode krabben op het strand Gaan schurend in het donker Tot in weerwil…

blijf wachten in de wind Wachtend tot het tij mijn hart verkilt Alleen en onbemind Gevoelens voor de eeuwigheid verspild Tot een nieuwe tijd begint Voor de pijn die pas na eeuwen wat verstilt De fases van de maan in de kamers van mijn hart Het eb en vloed van kleine rode krabben op het strand Gaan schurend in het donker Tot in weerwil…

Dudok de Wit) Een definitief afscheid zeer zeker een heengaan dat werkelijk immer beklijft Wat is toch de reden dat een jong leven, dat uit de knop geschoten, ontsproten weerwil ondervindt en ziek wordt?…

(Als het leven niet meer geneest) Op het kronkelige pad van het gezond verstand liggen segmenten gestrooid tussen doornen en netels tussen het kiemende ontwaken met een open geest en de lichtheid van het bestaan die in het hart zetelt Met het innerlijk oog gericht op waakzaam dromen over fragmenten vervaagd door wat niet geneest in weerwil…

De ganse bijt is in de ban van de ultieme grand finale, straks slaan ze hun vleugels uit na ploeteren zonder te falen - vogels van dezelfde veren, die tot steun zijn voor elkaar om naar vermogen te presteren, week in week uit, in vijf, zes jaar, vogels van dezelfde soort zich voegend naar saamhorigheid, die elkaar niet licht verstoten…