Hartenkreten

hartenkreet (nr. 44.576):

Vader en Dochter

(Vrij naar M. Dudok de Wit)

Een definitief afscheid
zeer zeker een heengaan dat
werkelijk immer beklijft
Wat is toch de reden
dat een jong leven, dat
uit de knop geschoten, ontsproten

weerwil ondervindt en ziek
wordt? Ernstig, meedogenloos
zonder eigen schuld, boos

Altijd is er dat stille
verlangen van nooit meer, steeds
echter wordt geconcludeerd
dood continueert. Sinds
Adam en Eva reeds
is de dood toch schering en inslag

Ook toen al was de wereld
als gevolg van appelbeet
niet foutloos, zonder leed

Steeds vol verlangen ziet zij
uit naar terugkomst en -keer
hoewel zij met engelen
danst in vibratie, ziet
zij door ochtendnevel
haar tijd in een nieuwe dimensie

Zo zou men kunnen zeggen
hoewel in treurnis en rouw
aangenaam, ochtenddauw...

Langzaam maar zeker lijkt de
boot kleiner, verwordt tot stip
Puntje aan de horizon
dat almaar kleiner wordt
voor lange reis, boottrip
't verdwijnen van schip als metafoor

voor de dood en 't verlies
van iemand van wie je weet
zij, die jij nooit vergeet...