Alle inzendingen over werelden

in een ontwakende tram wordt een vrolijk groetende hond op de foto gezet een andere zit op schoot bij het stoplicht staat een moeder met kinderwagen en een mobieltje in haar hand een schrikbarend tijdsbeeld langzaam ontwaakt de stad en sla dit alles gade op een manier die anders is dan gisteren…

Hij die naar Hongarije is gevlucht Is daar niet welkom en dat zal hij weten. Hij steekt naar het hem toegegooide eten Zijn hongerige handen in de lucht. Wie niet goed vangen kan is dus de klos, Hongaren zijn – zo lijkt het – van God los.…

Hij houdt niet van de mooiste vrouw van de wereld Echte schoonheid die zie je niet aan de buitenkant, dat zit van binnen Het is het totaalplaatje dat hij ziet, het is de binnenkant die door haar ogen naar buiten straalt Een echte man houdt van de vrouw die zijn wereld het mooist maakt Zijn wederhelft, zijn tweeling ziel, zijn zielsverwant Hij…

Een explosie van kleuren spat van het schilderij je wordt bedolven door het rood, geel, groen in de hoek zit een klein insect verscholen hij voelt zich niet thuis tussen dat kleurrijk lawaai laat hem maar rustig zijn blaadje eten in zijn eigen universum is hij hoorbaar.…

Gelukkig wakker geworden, meteen al in tongen gezongen van raadselwater, veer gehikt en zo meer. Vanuit haar serre kijk ik de hemel recht in haar vrijheid. Tussen de bomen schittert de zee. Ik blijf maar vissen: blikschade, zwik, spaat, maskerade, tsja, om regels te vangen moet men een woordje uitwerpen. Hé, zwaan kleef maar aan,…

Wanneer ik bij mijn moeders ouders kwam, lag daar in de kast, tussen verre werelden, een grote schelp. Hij was oranje en opa leerde me "aan je oor hoor je het golven", en het ruisen nam me mee. Al jaren ligt die schelp nu hier, in mijn kast, hoewel wat stoffig, immer ruist daar nog opa en zijn zee.…

Een woestijn van woorden waar iedere korrel anders uitgesproken wordt ze liggen daar, hoe kan het ook anders, als los zand aan elkaar ze worden ieder de wereld ingeblazen zullen zelfstandig verder razen en maken de mooiste refreinen op allerlei dubieuze dan weer reuze festijnen.…

www.metronieuws.nl/node/856683 Rijstvelden in Soekaboemi, regendruppels in Camellia thee.. zwarte thee, zwarte ogen, zwarte tranen, Indische wortel en peroxyde, zo wit kan zwart zijn. Haat uit verdriet, zo wit kan zwart zijn.. Gevang in opperst gevang,niets kan schelen. Tarantella en hoeden, mannen in het zwart.. Minder,minder, niets…

Eerst de kruitdamp en het bloed in Parijs of in Beiroet, na het zwaailicht, de sirenes zijn er tranen, heel veel woorden, knuffels, lichtjes, heel veel bloemen, hoor je honderd namen noemen... Maar na een minuut van stilte, als de kruitdamp is verdwenen in Parijs en in Beiroet, de sirenes zijn verstomd blijf ik het staccato horen zoveel…

Nou potverdrie dat was me ’t jaartje wel Het terrorisme en de vluchtelingen Klimatologische bespiegelingen Een rampjaar met veel kommer en veel kwel Mijn wens - nu een nieuw jaar is aangebroken -: Ach wereld...stop toch eindelijk met roken!…

Tot in lengte van dagen klinkt een lied zonder woorden als tongen versmelten beweging gehinderd denken bemoeilijkt het onnavolgbare komt zoeken naar ruimte vragen die blijven sprakeloos omzien roepstem die wenkt uit glazenhuizen. Loze blikken gewisseld de stille wensen het blind verlangen naar wat was verloren geen zekerheid gekregen…

Het zou mooi zijn Mooi zijn, dat Het zou wel fijn zijn, Zo alleen En toch weg van alles En iedereen Maakt niet uit waarheen En of het een gevecht is Een droom, Of echt is Als het maar weg van hier is Van alles en iedereen…

Lente... wacht ik de kwakkelwinter meer dan zat Er liggen reisfolders op de deurmat... De reizigers lachen me als modellen toe Ik ben zo'n winter beu en zo erg moe Er zijn boden,narcissen trompetteren het rond: lente...nadert.…

Maar herinneringen bleven en daarmee kleur ik nu de hele boel weer op en zie mijzelf als kind opnieuw dáár zijn argeloos, onbevangen en onbekommerd met verwonderende blik een nog onbekende wereld verkennend en voel het weer, net als toen: klein geluk.…

Ach was IS maar was de wereld zou dan toch weer iets beter af zijn…

De wereld zal niet vernietigd worden door degenen die haat zaaien buiten alle proporties van fatsoen maar door mensen die het slechts aanhoren en wegkijken zonder iets te doen…

Ze maakte me wijs met mooie christologisch filosofische termen dat god altijd in het centrum staat om zich over mens en wereld te ontfermen een soort levenspolis de hemel in het verschiet als een soort hoofdprijs maar zolang de mens in vrome religie steeds vluchten gaat met opgewekte liederen spirituele gebeden doet het…

Zadel de wereld niet op met wat je zelf kan veranderen Jezelf!…

Op hoge poten loopt het dorp de stad in dat het past. Het plant zich voort, het heeft pantoffels aan en hoort motoren. Geduld van eeuw, van wie eens geboren uit wie eens geboren uit wie eens geboren uit wie door het zand moest van zijn dagen. En door moet tussen gassen en geschreeuw. Het snelle laat het trage voor, het blijvende: de mooie…

Het niets van de schone schepping schept de nieuwe wereld van een weelderig lentefestijn. Dat na enige maanden van schijndood het herschapen genot van een paradijselijke tuin zal zijn. Voor al diegenen die nog iets van het leven lusten en eerst genieten voordat ze gaan rusten.…

we graaien draaien langzaam door te vaak als schouwer in het eigen internetdecor sloffen op de derde wereldschoenen eten vrucht van hun seizoenen die door kinderen is geoogst putten uit in decadentie want ons dienstenwerk is nog slechts preventie van een magere status quo toch galeit het spookschip van de wereld in een speed…

Letters verbinden gesproken of geschreven kan een wereld zijn.…

De lucht die mij tot adem is vanwaar is het gekomen ik hoopte van het frisse groen maar is als damp, uit aarde opgekomen. Waartoe is het al eens gebruikt een poging tot reanimatie of liefdeszucht, u weet wat ik bedoel een vissersvrouw, nog wachtend bij de duinen. Het kan ook van een werker zijn geweest dat lichte zuur, te laat gewassen…

Zolang de wereld draait en zij wordt door de mensheid bewoont; ast zij in een dag en wordt de zon in een jaar met een vaste ronde beloond. Kent zij haar schaduwzijde bij nacht; en bevindt zij zich aan haar lichtzijde als de zon haar zachtaardig toelacht.…

en daar kwamen zij de mensheid met de borst vooruit de grote trom slaand het universum in op zoek naar hun aard om ooit weer ongehoord te verdwijnen in het oneindige als een zuchtje in de eeuwigheid een hoop rommel achterlatend…

Ze zeggen dat ik afgetakeld ben maar wat wil je als moeder natuur? heb het alleen maar zwaar gehad er blijft zo weinig over de kracht is er niet meer zorg heb ik nooit en te nimmer gehad een enkeling kijkt naar mij om verder is het hakken met de bijl zogenaamde natuurliefhebbers hangen aan mijn takken en breken ze af spitten mijn wortels…

Dit stukje paradijs dat aarde heet een wereldorp voor iedereen die ademt waar God de touwtjes stevig in handen heeft gegeven aan mensen die lijken op hem maar soms ook duivels zijn gebleken…

De lucht willen we in als vogels op vleugels Losser onze teugels waarmee wij gebonden zijn aan 'deez aard' waar wetten van de zwaartekracht beide voeten aan de grond houden alleen bij wijn en andere alcoholisch vocht Maken we -schijnbaar-een tocht die veel weg heeft van zweven.…

1 Het kind is wijs. 2 Het kind weet weinig maar wel zeker. 3 De mantels glanzen dof, 4 van ouderdom en betekenis, 5 een purperen glans over het zwart. 6 Dan was jij de vijand. 7 Dan vochten we tot de avond. 8 Het kind brandt zich 9 aan de schoonheid van het speelgoed. 10 Het mompelt. Het is geen spel. 11…

de zeis gewet met keihard ijs gaat doden in de tuin ik ben het sterven zat verdwijnen zal dat puin granieten bloemen hakken zich in steen naast zwartbasalten dromen lava zal tot stolsels komen mijn stalen hand verploegt de rots tot ongenaakbaar zijn mijn tuin gaat heen en steen ontluikt in stil bestaan de tijd ontkent het…