Alle inzendingen over wetend.

Niet wetend, dat het zoveel pijn deed, ben ik toch bij je weggegaan. Maar nu hier alleen mis ik je toch. Samen stonden we sterk, konden alles aan. Ik loop over van verdriet maar dat dat zou komen dat wist ik toen nog niet.…

De poorten die staan open maar er komt niemand door En als er iemand aanklopt Dan geef ik geen gehoor Ik wacht op een boodschap Die komt uit het vuur Ik kom er wel doorheen ieder moment, ieder uur En als ik dood ben liggend in mijn kist Dan zullen mensen zeggen Daar ligt hij die niet weet, die niet wist…

Gesluierd ontwaakt de dag - zacht en half onzichtbaar - bewegingen dommelen nog laten duiven dagdromen De nevel verpakt in flarden de waarheid van deze morgen dempt genadig de gebeurtenissen die ik zo moeizaam verdraag De mist ontneemt mij het zicht op de gevolgen van de nacht ik erken de wijze waas als baas en slip dankbaar in deze dekmantel…

witte winterweelde wil wel warmer wezen waar we wollen wanten wensen welzijn woordwijs woester weven wonderlijk wellicht wat warrig watervallen weten wanneer weemoed weerloos wrikt wurgend woest wordt weggeslikt…

Niet wetend wat komt...…

Wetend dat jij voor me zorgt Wetend dat jij me beschermt Wetend dat jij me accepteert Wetend dat jij van me houd Weet ook dat jij op één staat Weet ook dat jij altijd voor gaat Jouw trouwe loyaliteit kent geen grens of tijd Ik zou mijn leven geven voor jou enkel en alleen omdat ik van je hou…

In angst en onzekerheid liet je mij achter verdriet en diep gemis, een leegte, niet wetend waarheen... Krachten vloeien weg leven ontglipt mij in schuldgevoel dichtbij, een leegte, niet wetend waarheen... Niets meer willen alles laten 'zijn' onomkeerbaar lot, een leegte, niet wetend waarheen...…

wanneer de dieren terugkeren naar de aarde, als teken dat alles, miljoenen seizoenen, klapwiekend verder gaat, onwetend wetend, als de dieren.…

ik heb de kleuren gemeten van ogen die goed kunnen inspreken met een wetende blik die compassie kunnen delen zonder confrontatie die al innemend hun woorden kunnen geven het is een samenspel omdat de doelen niet geformuleerd zijn in een liefdevol eerst ontmoeten om de interesse in elkaar te verdiepen met het verstaan…

Wetend van afscheid fiets ik met mijn oude lief door de polder. Ik heb hem geleerd dat het Hollandse landschap mooi is. Ik laat hem dus niet met lege handen achter.…

Het was zondag 3 juni 2012, ik weet het nog heel goed, kwamen er een gevoel naar boven, ik weet niet wat het met mij doet. Ik zat achter de computer, op zoek naar de Thaise cultuur, die interesseerde mij nog steeds, maar plots zag ik jouw figuur. Keek nog eens goed, en ja, daar stond je dan, kwamen herinneringen boven, begrijp nog steeds niet…

weten Pas een fractie van een seconde erna besef ik het – mijn verstand verdeelt het in mezelf in anderen en objecten – wat er allemaal niet is wanneer ik leef, dan ben ik één met alles zonder dat er aandacht en zintuigen aan te pas lijken te komen Het is gewoon zo en kan niet anders zijn, soms blijft er iets van hangen – een Wetend…

Wetend, dat het verkeerd is wetend, dat stoppen moet wetend, dat dat toch niet lukt wetend, dat het niet goed afloopt er niet aan denken , geen oplossing er niet mee bezig zijn, geen oplossing er niet aan toe willen geven, geen oplossing er met niemand over spreken, geen oplossing en dan de grote klap, niet over praten uitslag natuurlijk…

ik ga deze weg wetend waarvoor niet wetend wanneer de brandstof opraakt hopende jouw tankstation te bereiken, niet wetend of jou mijn betaalmiddel herinnerend aanraakt het wisselgeld wisselt net als jouw liefde naar steeds kleinere mindere waarden maar iemand die niets meer heeft kent deze wijze les en spaart de rente van bewaard…

Gedachten tot wanhoop gedreven Ik voel van binnen alleen de pijn Niet wetend waar ik ben gebleven Niet wetend waar ik nu zou zijn De dag geschreven in het zwart Geeft mijn blijvende zwakte aan Het leven is nu eenmaal zo hard Geeft een einde aan mijn bestaan…

Zij bedreef als ziel de liefde met mij, zoals wetenden dat doen...…

Wetend dat je reis verdergaat, met de gedachte aan wat je achterliet. Je lijkt zoveel op pa, Als een engel hier beneden. De aardse wereld om je heen. Wetend dat je reis verdergaat, met je ziel in ons hart gebleven.…

Wetend dat je reis verdergaat, met het gedachte wat je achterliet. Je lijkt zoveel op pa, Als een engel hier beneden. Vergaande aardse wereld om je heen. Wetend dat je reis verdergaat, met je ziel in ons hart gebleven…

De luipaard aan de hersenstam luistert naar de radiowind, wetend, niet wetend. Hij heft de poot, trekt de tong langs zijn plekken, geeuwt. Ver weg is een aanrijding. Een windvlaag trekt door de bomen. De luipaard geeuwt, rekt zich. De apen lachen angstig.…

Wolken drijven vloeiend Langs de blauwe lucht Niet wetend waarheen Wolken samen of alleen Gedreven door de wind Wolken als plukjes watten Rafelen ze zich uiteen En pakken ook weer samen Het spel van de wolken Niet wetend waarheen Wolken ver langs de lucht Donker kunnen zij verschijnen De aarde wordt zwart gekleurd Het moment van verlatenheid…

Je sprak over leegte, mishandeling en kou en toch heb je volgehouden niet wetend of je op een dag nog iets als zin gewaar zou kunnen worden…

Niet wetend gehoord te worden. Rare wezens, die vogels.…

mijn vriend, de dagen zijn voorbij gevlogen de zoete dromen , die nooit wezen mogen slijtend door de tijden die zijn voortgegaan wetend dat onze wegen nimmer samen bogen verdrietig nog na al 't vergeefse pogen zijn alle jaren nu vergeefs voorbijgegaan mijn vriend, de dagen zijn voorbij gevlogen wetend dat onze wegen nimmer samenbogen.…

wetend dat hij nooit twijfelde aan zijn wedergeboorte wist ik pas dat hij er zeker van was toen ik op zijn graf het bordje zag "ben zo terug"…

Niet wetende van haar afkomst. Niet wetende van haar werkelijke ziel, die net als een bloemknopje nog open moet gaan. In haar ene hand het Drakenmedaillon, in de andere de Zeeschelpen. Een ongekozen lot voor haar, boordevol levensvragen. Beschermd onder onschuldige en zuivere dekens.…

Het voelt als neergeschoten worden en halfdood proberen weg te kruipen wetend dat de tijd je op de hielen zit Het is alsof je klaarwakker ligt te wachten tot je wekker afgaat die je nooit had aangezet Alsof je al snoozend vol motivatie het nieuwe jaar ingaat wetend dat een eendagsvlieg het langer zou overleven Het lijkt alsof de kaarsjes…

hij zet zich op een al te tere tak en voelt dat hij heel diep buigt niet wetend dat hij ondanks zijn zang geen vleugels van een vogel heeft…

Een vlindertje zit op het raam Zittend wacht hij met zijn vleugels gevouwen Niet wetend van de faam Niet wetend hoe hij zijn leven zal opbouwen Maar ondanks dat gaat hij de wereld tegemoet En pompt zijn vleugels vol met bloed Hij vliegt verzekerd over de heg Zoekend naar zijn levensweg Ik kijk met grote ogen naar zijn cocon Die hij als rupsje…

geven ze mij het vertrouwen overal door heen te kunnen slaan te vertrouwen op mijn eigen kracht en wetende dat ook mijn vlammetje beroerd maar niet gedoofd kan worden…

op de grond tegen een paal in een verlaten station wachtend op een trein die al jaren op zich laat wachten de warme zon op mijn huid alles is wazig, de waarheid verscholen niet wetend waar naartoe doch goed wetend vanwaar we komen nadenken over de toekomst in al haar aspecten zoeken naar de juiste weg en alles in goede banen proberen te leiden…