Alle inzendingen over wetend.

Niet wetende dit, niet wetende dat Sorry, Vergeet je niet wat? Het is ontzettend snel gezegd Sorry, tenzij je er geen waarde meer aan hecht. Dan is dit woord een woord geworden Sorry, Maar dat wil ik niet meer horen..…

woorden wevend weergegeven als altijd achterhaald door dichterlijke drang zwijgt ze zinnen zoekend wellicht wetend waarom... hoe wrang…

Spiegelend in toekomst van weleer Tast ik blind achter mij in duisternis Wetende geen toekomst meer te vinden Verbreek ik het spiegelende wachten…

wetend dat het eindig is oneindig lief te hebben niets te verwachten dan dit moment blijft in gedachten aan de herinnering de eenzaamheid eenzamer dan het mooiste moment…

Je gaat me verlaten, Niet wetend waar je aan begint, probeer ik je te waarschuwen, maar je hoort me niet Het liefst hield ik je vast, je overladen, met mijn liefde, wetende, dat dit niet voldoende voor jou is Ik weet ik moet je los laten, je verder laten groeien…

aarde Wetend dat zijn tijd er bijna op zit...…

Wetende en toch steeds weer verbaasd dat zelfs wie dagelijks de dood voorspelt nooit aan het eigen graf staat.…

voor velen, wetend dat jij mij troost biedt met jouw handjes in de mijne…

niet wetende dat ik nooit zal opgeven maar zal wachten om mijn bloemen te zien bloeien met hun kelk naar de blauwe hemel gericht onder de milde witte zon…

niet wetend dat als ze eenmaal zo hoog waren, zo vreselijk hoog, de lucht niet blauw meer was, en de wolken alleen maar gevangen water.…

Het kwik zakt naar beneden niet wetend dat het al weer erg lang is geleden dat ik warmte bezat maar het alom heb gemeden juist omdat ik het zo koud had…

confronteert mij met mijn vergankelijkheid indringend kijk ik naar mezelf niet wetend hoe fragiel ik werkelijk ben tot dat het lichaam schreeuwt wijzen onderzoeken uit dat kleurverschil fataal kan zijn…

Stil rollen mijn tranen geruisloos Wetend dat mijn verleden een puinhoop is En laat mij troosten door de muziek "Lief, ga dan mee en omarm me, omarm me.." Stilzwijgend laat ik me meeslepen In de heerlijke woorden van de muziek Die zuiverheid laat mij in liefde omarmen Verzadigd in troost vind ik mijzelf weer terug Wetend dat ik mijn verleden…

Wetend dat het zo niet is- niet kan. Gestalte in duisternis.…

Een Wetend Gevoel roert zich in mij wanneer ik kleuren kies bij het schilderen of snaren aansla op de citer Anderen doen uitvindingen ontwerpen processen schrijven de waarheid of fantaseren die Zijn het de Muzen een goddelijke geest of is het de stroom van de tijd die nectar giet in open monden?…

luisterend naar jouw hartslag wiegend op jouw adem zoekend naar een antwoord dat ik ken sluimerend deze zondag veilig in jouw armen wetend als geen ander dat ik ben…

Vergeten met een wetende blik is schuld mijn geroofde gedachte en weet ik dat jouw wegende blik mij weer zal veranderen in de dief die alleen zichzelf beroven kan…

De eerste vonk waardering Voor de eenzaamheid in’t nu Wetende niet anders kunnend Te zijn hier met mezelf Onmogelijk te ontlopen Is hier de confrontatie Met mij met gij met God Alles te verdragen Dat is nu mijn lot…

De bladspiegel toont zich in letters en beelden asymmetrisch De zinsnede onthult zich aan de lezer als synthetisch De liefhebber verorbert het geestesgoed als een fetisj Toch is de mens in zijn “wetendheid” dyslectisch…

even evenwicht vluchtig vederlicht even evenwicht rijker rijper wijzer wetend wondend soms even licht: even evenwicht…

Wanend in duister woud struikelend, Door doornen gestoken Zout van tranen Ga ik door richting uitweg Wetend dat het pad nog lang is Om jou te vergeten…

Eenzaam in dit huis Alleen, vaak met onbehulpzame gedachten Me voortjagend als wild Leef ik voort niet wetend waarom Zingeving niet vindend Geef ik het op papier…

Hartenkreten Kreten van binnen Willen eruit Soms niet wetend Welke woorden dan Maar gewoon maar beginnen te schrijven Geeft al rust en connectie met mijn hart…

Als het zo meteen donker is hoor je enkel nog mijn stem Zeggend dat ik je enorm mis wetend dat jij maft met hem Als je je strakjes triest voelt denk jij enkel maar aan toen Wetend dat je lief is bekoeld sedert onze allerlaatste zoen Als je aanstonds zacht huilt denk jij steeds weer aan mij Hoe jij mij zo hebt ingeruild toen je viel voor…

klein en fragiel ben je betoverend jouw schoonheid dwarrel je ingetogen over velden en wegen niet wetend waar jij je neervlijen zou zachtjes kus je Moeder Aarde…

weglopen in de regen gewoon tot het einde van de straat niet meer omkijken wetend dat jij daar staat door lopen gewoon tot je niet meer voelt en het lijkt alsof de warme regen ons voor altijd van je afspoelt…

‘k geloof dat m’n moeder nu op dit moment een heel apart gevoel kent niemand weet welke dat het is zonder mijn vader, is er dat gemis wetend dat hij nu naar moeders kijkt vanaf daarboven waar alles mooier lijkt wetend dat hij een traan weg wrijft en de liefde voor haar altijd blijft wij als kids proberen het wat te verzachten zij die…

De nacht vloeit over in de vroege morgen En ik huil mijn verlangen in slaap In dromen neem ik je passie mee Wetend dat je verlangen naar mij daar is...…

Een echo… nu wetend dat het echt zo is, Nog klein, leven… ik beslis. Je wilde bij ons zijn, Een keuze maken voor jou… zoveel pijn! Het leek een seconden, Besloten… je bent weg… diepe wonden. Verdrietig, sorry… het leven niet gegund, Niet wetend of wij dit hadden aangekund.…

niet wetend waar de weg begon Laat staan waar hij eindigen zou... Maar het pad was te donker want gisteren raakte ze de weg kwijt...…