Alle inzendingen over wollen

de wollen beestjes werden liefdevol gemaakt door geitenbreiers…

een warme herinnering aan het gestorven schaap haar wollen trui…

Hoofd dat zwaar en Loom is, niet meer In beweging te krijgen En zich met de minuut Meer van het lichaam Scheidt - bovenwerk Vol wol, wollen draden, Wollen spinsels die Het gevecht met het Leven aangaan en de Woorden die jij tegen Mij zegt die alleen nog Als klanken binnenkomen Die alle betekenis Hebben verloren…

Rode neuzen, wollen mutsen en wollen wanten; een winterse wonderwereld ijsbeert op schaatsen over weidse bevroren water transparanten. Nog niet betrouwbaar genoeg voor een Friese elfstedentocht, doch de doorloper weet dat een strenge vorst nog nimmer een koude leugen verkocht.…

De was vouwend pyama, vijf en twintig jaar oud, nog van zoon Wollen sokken oprollend van vriend Outdoor hemd van ander wetend in kast Wollen lange mantel van moeder Handgewoven Nepalese das van vriendin Gestreept Karl Kani shirt die ik al vijf en twintig jaar graag draag Al die dingen koesteren mij en ik hen…

zonbeschenen schapenwolken warmen mijn gedachten als een wollen deken herinneringen aan jou gezwachteld in vreedzaam wit…

De blik in haar ogen de warmte in haar stem de half opgedroogde babykwijltjes op haar troostschouder van zwarte wollen trui vertellen me mijn zus is moeder…

Nee heus... er is niets van gelogen al dwarrelt het voor mijn ogen: waarheen ik mij ook kantel mijn zwarte, wollen winterjas draagt vandaag een witte mantel…

Framboosbonbon likeur chocola Suikerspin Zoete kermis droomvriendin Laat mij slapen Zonder getel Tot duizend wollen schapen Slapen met een droomgodin En Zo nu en dan Proeven Zoet beminnen.…

Kriebelende wollen trui.. Winderig buiten zijn.. In de witte kou.. Harde waters met glijdende ijzers.. Wintertenen bij het warme vuur..…

je hebt je weg met woorden je woordeloze weg je hebt je tegen dralen beschermd een valstrook breed je hebt een weg met worden een wollen tegenzin je spint je ronde ronnend je spint je vallend vals…

groen licht voor een blik op de velden tussen uit de kluiten gewassen mais dwalende ogen ontwaren samengeschoolde warme wollen schapen in de schaduw van een boom oktober mag duren…

framboosbonbon, likeur, chocola en suikerspin zoete kermis, droomvriendin laat mij slapen, zonder tellen van duizend wollen schapen in huwelijksbed van droomgodinnen vorstelijk slapen en dromen, proeven, zoet beminnen…

't Zwakke ochtendlicht staat op het punt zich in mijn oog te openbaren, mijn wereld weer te vullen met gevaren en een oud begin: een dag in delen, geen gezicht, geen wollen donker, dáár is het gezwoeg.…

Zachter nog dan fluisterend, nu de slaap je in haar wollen kleed wikkelde, zoek ik in je haren je oor. Waar anders moet ik met mijn woorden heen? Waar anders moet ik zwijgen dat ik van je hou?…

het is weer tijd voor laagjes die trek ik aan en uit ik begin met een paar meer die ik langzaam afleg eerst een warme spijkerbroek met een wollen trui na de middag in de zon kleed ik mij met katoen gouden dagen van de herfst een koesterend omarmen…

deken een pan bewaard met draadjesvlees Daar kwam bij mij de herinnering boven en ik zag opeens m'n opoe staan het vlees warm houden in een wollen deken zo had ook zij het altijd gedaan.…

De berenmuts weer stevig op het hoofd, De handen in twee warme wollen wanten. Klimatologisch klopt het van geen kanten, Alsof we van de lente zijn beroofd. Vanmorgen weer een sneeuwlaag op mijn pad, Ik heb het met de winter wel gehad.…

Laat me de wollen wanten zijn die je zachte handen beschermen tegen de ijzige kou laat me de bron zijn waaraan je je laaft en waardoor jij opbloeit als een roos laat me licht zijn in je donkerste nacht weet dat ik dat alles ben omdat jij in mij huist.…

Een schaap heet een kuddedier heeft in de kudde het meest plezier Hij en zij grazen de ganse dag het gras weg voor onze voeten Waarover wij wollen sokken en wandelschoenen ...........dragen Daarmee... zijn wij wandelaars-zelf ook een kuddedier.…

Je kunt blozende rozen plukken op de maan wollen wolken weven in golvende zee zonnegoud naar aarde dragen of de wind om adem vragen wanneer je dichter bent maar geen enkel woord beschrijft de diepte van 't gevoel…

witte winterweelde wil wel warmer wezen waar we wollen wanten wensen welzijn woordwijs woester weven wonderlijk wellicht wat warrig watervallen weten wanneer weemoed weerloos wrikt wurgend woest wordt weggeslikt…

Als zachte, verfrissende regendruppels in de zomer als een dikke wollen winterjas, die mij verwarmt tegen de kou als buiten spelende kinderen in de lente, maar ook als vergankelijke dorre bladeren van de bomen in de herfst. Zo vind ik je iedere dag, neen soms ieder uur, weer uit.…

Er liep een meisje met een dooie hond aan een riem door het museum, zij sleepte hem de trap af langs de schilderijen over zijn wollen poten tilde hem soms op streelde zijn oren. Haar meedravende zus besteedde niet de minste aandacht aan de hond. ----------------------------------- uit: 'Van muis tot minaret', 1989.…

Zo maar even zomer gauw de wollen wintertrui in de wasmand en snel in je korte broek naar het strand je moet je haasten dit is jouw land korte zomers, weinig zon je wou soms dat je ergens anders wonen kon maar hier leef je in vrijheid die wil je toch voor geen zonnestraal kwijt?…

je klanken bedriegen woorden valkuilen in het duister tastend naar houvast nee ik vertrouw jou niet niet zoals ik weet dat bomen bloeien in mei niet zoals de kou bijt door mijn wollen wanten in de winter niet om op te bouwen drijfzand draagt het huis waarin ik woon…

Ze hield haar hoofd graag warm en droeg daarom een wollen muts die niet alleen haar twijfels maar ook haar mooie haar verborg. Zo fietste ze langs hagen en door mistige velden haast in trance hervond ze haar cadans Zo heerste ze en wekte mijn verlangen, ze wist me steeds te vinden waar ik me ook verschans.…

Sliertjes haar wapperend onder een natte wollen muts Koude handen met rode vingertjes besturen houten sleeën Opgewonden geschater golft haar echo’s langs besneeuwde bomen. Een weelde daar nog van te kunnen genieten.…

hoewel de kille winternacht me naar het bed noodt onder het warme welkom van het wollen dek hou ik de sterren in de natintelende donkerte daar boven mij in rij op wacht nog even vast en voel hoe die oneindigheid een brug van duizenden jaren spant over de alledaagse scepsis voor de magie van deze kerstnacht…

ontwaken in slowmotion onder een wollen deken van zeven tinten grijs pikzwart wordt langzaam lichter een dikke mist verdwijnt waar Avalon verschijnt gerechtigheid wint altijd waar ridders rond een tafel Godinnen eren en begeren vergeten lijkt de tijd…